102- عظمت و بزرگی ایمان حضرت ابوبکر

102- عظمت و بزرگی ایمان حضرت ابوبکر

ایمان حضرت ابوبکر صدیق س به خداوند متعال بی‫نهایت بزرگ و محکم و استوار بود. ایشان حقیقت ایمان را بدرستی هضم کرده بود. کلمه توحید و ایمان به یگانگی خداوند متعال در رگ و خون ایشان جریان داشت. جلال ایمان و نوای یقین بر دل و دماغ ایشان چیره بوده مهار زندگیش را بدست گرفته بودند. کلمه توحید و یکتا پرستی پروردگار عالم تمامی اعضای جسم ایشان را دربرگرفته، در پرتو روشنایی این ایمان سترگ زندگی پربارشان را در این دیار فانی سپری کردند.

حضرت ابوبکر مجسمه‫ای از اخلاق واراسته، و آراسته به ویژگی‌های رفتاری و پاک از هر زشتی اخلاقی بودند. سخت به دامن شریعت و دستورات پروردگار چسبیده بودند و سر سوزنی از هدایت و راهنمائی‌های رسول الله ج تجاوز نمی‫کردند و همواره در پایبندی و پیروی از فرامین خدا و رسولش برای دیگران نمونه و الگویی قابل فخر بودند.

ایمان سترگ و راستین او مایه سرگرمی و حرکت، عزم و همت، جهد و تلاش مداوم، کار و کوشش پی در پی، مجاهدت و از خودگذشتگی، جهاد و تربیت، عزت و تعالی، ترقی و پیشرفت، و چشم دوختن او به رتبه‫های والای ایمانی بود.

دلشان چنان سرشار ایمانی غیر قابل تسخیر بود به عظمت و بزرگی خداوند متعال و مکانت و جایگاه پیک و فرستاده آسمان؛ رسول الله ج که در این باب هیچ یک از صحابه و یاران و دست پروردگان مکتب رسالت را توان مقابله با ایشان نیست.

در حدیثی که از حضرت ابوبکره ثقفی س روایت شده آمده است؛ رسول اله ج از شاگردان و یاران خود پرسیدند: «من رأى منکم رؤیا؟». "چه کسی از شما خوابی دیده؟".

فردی از میان مجلس گفت: من در خواب دیدم که ترازویی از آسمان نازل شد، با آن شما و حضرت ابوبکر را وزن کردند، شما از ابوبکر سنگین‫تر بودید. پس از آن حضرت ابوبکر و حضرت عمر را وزن کردند، کفه حضرت ابوبکر سنگین‫تر بود. پس از آن حضرت عمر و حضرت عثمان را وزن کردند، حضرت عمر از حضرت عثمان سنگین‫تر ثابت شد. پس از آن، ترازو بار دیگر بطرف بالا برده شد.

پیامبر خدا ج از این خواب پریشان شدند، اندکی بعد فرمودند: «خلافة نبوة ثم یؤتی الله الملک من یشاء». "این خلافت پس از نبوت است، پس از آن خداوند پادشاهی را به هر کس که بخواهد می‫دهد".^[1]

---

[1]- سنن أبی‌داود، حدیث:4634، 4635، و جامع الترمذی، حدیث:2287، علامه ناصرالدین آلبانی / این 3 حدیث را صحیح برشمرده‫اند.

نگا: صحیح سنن أبی داود، حدیث:4635.