سورۀ قیامت

سورۀ قیامت

در مکه نازل شده و چهل آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ١ وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ٢ أَیَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ٣ بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ٤ بَلْ یُرِیدُ الْإِنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ٥ یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ٦ فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ٧ وَخَسَفَ الْقَمَرُ٨ وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ٩ یَقُولُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ١٠ کَلَّا لَا وَزَرَ١١ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ١٢ یُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ١٣ بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ١٤ وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ١٥ لَا تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ١٦ إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ١٧ فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ١٨ ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ١٩﴾ [القیامة: 1-19].

﴿1﴾ قسم می‌خورم به روز قیامت. ﴿۲﴾ و قسم می‌خورم به نفس ملامت کننده (و پشیمان‌شونده). ﴿3﴾ آیا انسان گمان می‌کند که استخوان‌هایش را جمع نخواهیم کرد؟ ﴿4﴾ بلی! (چنین خواهیم کرد) در حالیکه قادریم بر آن که (حتى) سرانگشتان او را (هم) برابر سازیم. ﴿5﴾ بلکه انسان می‌خواهد (با انکار نمودن) راه فسق و فجور را پیش روی خود باز کند. ﴿6﴾ (و به طور استهزا) می‌پرسد: روز قیامت چه وقت است؟ ﴿7﴾ پس وقتی که چشم‌ها خیره شود. ﴿8﴾ و ماه بی‌نور و تاریک شود. ﴿9﴾ و آفتاب و ماه یکجا جمع شود. ﴿10﴾ و (وقتی روز قیامت برپا شود) انسان می‌گوید: راه گریز کجاست؟ ﴿11﴾ نه! هرگز جای (گریز و) پناه نیست. ﴿12﴾ (بلکه) در آن روز قرارگاه تنها به‌سوی پروردگار توست. ﴿13﴾ انسان در آن روز به آنچه پیش فرستاده و به آنچه پس گذاشته است خبر داده می‌شود. ﴿14﴾ بکله انسان به (خوب و بد) نفس خود بیناست. ﴿15﴾ اگرچه (در آن روز) عذرهایی پیش کند. ﴿16﴾ (ای پیغمبر! در وقت نزول وحی) زبانت را حرکت مده تا در یاد کردن آن شتاب کنی. ﴿17﴾ بی‌گمان جمع کردن آن در سینۀ تو و خواندنش بر عهدۀ ماست. ﴿18﴾ پس چون آن را (به زبان جبریل) خواندیم، پس قرائت آن را پیروی کن. ﴿19﴾. باز بیان (حقایق) و تفسیر آن بر عهدۀ ماست.

﴿کَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ٢٠ وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ٢١ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ٢٢ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ٢٣ وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ٢٤ تَظُنُّ أَنْ یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ٢٥ کَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِیَ٢٦ وَقِیلَ مَنْ  رَاقٍ٢٧ وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ٢٨ وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ٢٩ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ٣٠ فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى٣١ وَلَکِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى٣٢ ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ یَتَمَطَّى٣٣ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى٣٤ ثُمَّ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى٣٥ أَیَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ یُتْرَکَ سُدًى٣٦ أَلَمْ یَکُ نُطْفَةً مِنْ مَنِیٍّ یُمْنَى٣٧ ثُمَّ کَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى٣٨ فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَى٣٩ أَلَیْسَ ذَلِکَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى٤٠﴾ [القیامة: 20-40].

﴿20﴾ نه، چنین نیست (که می‌گویید) بلکه شما دنیای زودگذر را دوست می‌دارید. ﴿21﴾ و آخرت را ترک می‌کنید. ﴿22﴾ (حال آن که کامیاب و ناکام در آخرت معلوم شود) در آن روز چهره‌هایی شاداب (و خرم) هستند. ﴿23﴾ (چرا که) به پروردگار خود می‌نگرند. ﴿24﴾ و چهره‌هایی در آن روز گرفته (و غمگین) است. ﴿25﴾ (چون) یقین دارند که به معصیت کمرشکن گرفتار می‌شوند. ﴿26﴾ چنین نیست (که ایشان گمان دارند) هنگامی که جان به گلوگاه رسد. ﴿27﴾ و گفته شود: آیا کسی هست که افسون بخواند؟ ﴿28﴾ و (محتضر) یقین کند که زمان جدایی (روح از بدن) فرا رسیده است. ﴿29﴾ و ساق پا به ساق دیگر بپیچد (که دیگر حرکت نتواند). ﴿30﴾ آن روز، روز سوق دادنش به‌سوی پروردگار توست. ﴿۳۱﴾ پس (انسان نافرمان) نه تصدیق کرد و نه نماز گزارد. ﴿۳۲﴾ بلکه دروغ شمرد و اعراض نمود. ﴿۳۳﴾ باز متکبرانه و خرامان به‌سوی خانواده‌اش رفت. ﴿34﴾ وای بر تو، باز وای بر تو. ﴿۳۵﴾ باز وای بر تو، وای بر تو. ﴿36﴾ آیا انسان گمان می‌کند که به حال خود گذاشته می‌شود (و با او حساب و کتاب صورت نمی‌گیرد)؟ ﴿37﴾ آیا او نطفه‌ای از منی که در رحم ریخته شده، نبود؟ ﴿۳۸﴾ باز خون بسته‌ای بود که (الله آن را) آفرید باز (خلقت او را) استوار و برابر کرد. ﴿39﴾ پس از آن (قطرۀ منی) دو جفت مرد و زن را آفرید. ﴿40﴾ و آیا همین (آفرینندۀ انسان‌ها از منی) قادر نیست که (بار دوم) مُرده‌ها را زنده کند؟