ترهیب از سخن گفتن در توالت

ترهیب از سخن گفتن در توالت

255-155- (1) (صحیح لغیره) عَنْ أَبِى سَعِیدٍ الْخُدْرِىِّ س؛ أَنَّ النَّبِیَّ ج قَالَ: «لاَ یَتَنَاجَى^([1]) اثْنَانِ عَلَى غَائِطِهِمَا، یَنْظُرُ کُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا إِلَى عَوْرَةِ صَاحِبِهِ، فَإِنَّ اللَّهَ یَمْقُتُ عَلَى ذَلِکَ».

رواه أبو داود وابن ماجه -واللفظ له-، وابن خزیمة فی "صحیحه"، ولفظه کلفظ أبی داود قال: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ج یَقُولُ: «لاَ یَخْرُجِ الرَّجُلانِ یَضْرِبَانِ الْغَائِطَ کَاشِفَیْنِ عَنْ عَوْرَاتِهِمَا یَتَحَدَّثَانِ، فَإِنَّ اللَّهَ یَمْقُتُ عَلَى ذَلِک».

رووه کلهم من روایة هلال بن عیاض، أو عیاض بن هلال عن أبی سعید. وعیاض هذا روى له أصحاب السنن، ولا أعرفه بجرح ولا عدالة، وهو فی عداد المجهولین^([2]).

از ابوسعید خدری س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «هرگاه دو نفر مشغول قضای حاجت بودند با یکدیگر سخن نگویند ‌که هر‌یک به شرمگاه دیگری بنگرد؛ زیرا خداوند بر این عمل خشم می‌گیرد».

و در روایتی: از رسول الله ج شنیدم که ‌فرمود: «دو نفر با هم جهت قضای حاجت خارج نگردند که عورت‌شان را آشکار کرده و با هم سخن بگویند، زیرا خداوند بر این عمل خشم می‌گیرد».

(یضربان الغائط): ابو عمرو^([3]) دوست ثعلب می‌گوید: «زمانی گفته می‌شود: "ضربت الأرض" که به قضای حاجت رفته شود. و چون گفته شود: "وضربت فی الأرض" یعنی سفر کرده است».

256-156- (2) (صحیح لغیره) وَعَن أبِی هُرَیرَةَ س قال: قالَ رَسُولُ اللهِ ج: «لاَ یَخْرُج اثْنَان إلَی الْغَائِطِ فَیَجْلِسانِ یَتَحَدَّثانِ کَاشِفَیْنِ عَنْ عَوْرَاتِهِمَا، فَإِنَّ اللَّهَ یَمْقُتُ عَلَى ذَلِکَ».

رواه الطبرانی فی "الأوسط" بإسناد لین.

از ابوهریره س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «دو نفر با هم جهت قضای حاجت خارج نگردند که بنشینند و با هم سخن بگویند درحالی‌که عورت‌های‌شان آشکار است، زیرا خداوند بر این عمل خشم می‌گیرد».

1-   (الترهیب من إصابة البول الثوب وغیره، وعدم الاستبراء منه)

---

^([1]) (التناجی): تکلم کل منهما مع صاحبه سراً، وهذا نفی بمعنى النهی. وقوله: (یمقت) أی: یبغض، وبابه: نصر.

^([2]) قلت: وهو کما قال، لکن له شاهد من غیر طریقه عن جابر بن عبدالله س خرجته من أجله فی "الصحیحة" (3120)، ولذلک أوردته فی هذا "الصحیح"، وهو من مزایا هذا الطبعة على الطبعات السابقة، کما أشرت إلى ذلک فی المقدمة.

^([3]) وقع فی طبعة مصطفى والمعلقین الثلاثة: "أبو عمرو"، وهو خطأ، واسمه محمد بن عبدالواحد بن أبی هاشم أبو عمر الزاهد المعروف بغلام ثعلب، لقب به لصحبته إیاه مدة طویلة، وهو من شیوخ الحاکم، مات سنة (345)، له ترجمة فی "تذکرةالحفاظ" و"لسان المیزان"، وغیرهما.