تشویق و ترغیب به دو رکعت بعد از وضو

تشویق و ترغیب به دو رکعت بعد از وضو

345-226- (1) (صحیح) عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ س: أَنَّ رَسولَ الله ج قَالَ لِبِلاَلٍ: «یَا بِلاَلُ حَدِّثْنِی بِأَرْجَى عَمَلٍ عَمِلْتَهُ فِی الإِسْلاَمِ، فَإِنِّی سَمِعْتُ دَفَّ نَعْلَیْکَ بَیْنَ یَدَیَّ فِی الجَنَّةِ» قَالَ: مَا عَمِلْتُ عَمَلًا أَرْجَى عِنْدِی: مِن أَنِّی لَمْ أَتَطَهَّرْ طَهُورًا، فِی سَاعَةِ مِن لَیْلٍ أَوْ نَهَارٍ، إِلَّا صَلَّیْتُ بِذَلِکَ الطُّهُورِ مَا کُتِبَ لِی أَنْ أُصَلِّیَ».

رواه البخاری ومسلم.

از ابوهریره س روایت است که رسول الله ج به بلال س فرمود: «ای بلال! به من بگو چه کاری در اسلام انجام داده‌ای که به اجر و پاداش‌ آن از هر کار دیگری بیشتر امیدواری؟ زیرا من صدای کفش‌هایت را پیشاپیش خودم در بهشت شنیدم». بلال گفت: امیدوارکننده‌ترین کاری که انجام داده‌ام این است که در طول شبانه روز هر بار که وضو می‌گرفتم به مقداری که خداوند متعال برایم مقدر کرده بود نماز می‌خواندم».

(الدُّف) بالضم^([1]): صوت النعل حال المشی.

346-227- (2) (صحیح) عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ س قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج قَالَ: «مَا مِنْ أَحَدٍ یَتَوَضَّأُ فَیُحْسِنُ الْوُضُوءَ، وَیُصَلِّی رَکْعَتَیْنِ، یُقْبِلُ بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ عَلَیْهِمَا، إِلَّا وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ».

رواه مسلم وأبو داود والنسائی وابن ماجه وابن خزیمة فی «صحیحه» فی حدیث [یأتی بتمامه فی (5- الصلاة /14 – الترغیب فی الصلاة)].

از عُقبه بن عامر س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «فردی نیست که وضو گرفته و آن را کامل کند و دو رکعت نماز درحالی بخواند که با قلب و چهره‌اش به خدا روی آورد، مگر اینکه بهشت بر او واجب می‌گردد».

347-228- (3) (حسن صحیح) وَعَن زید بن خَالِد الْجُهَنِیِّ س أَنَّ رَسُولَ اللَّه ج قَالَ: "مَنْ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الوُضُوءَ ثُمَّ صَلَّى رَکْعَتَیْنِ لَا یَسْهُو فِیهِمَا، غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ [مِنْ ذَنْبِهِ]^([2])".

رواه أبو داود.

از زید بن خالد جهنی س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «کسی که وضوی کامل بگیرد، سپس دو رکعت نماز بخواند و در آن اشتباهی نکند، گناهان گذشته‌اش بخشیده می‌شود».

348-229- (4) (صحیح) عَنْ حُمْرَانَ، مَوْلَى عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ س أَنَّهُ رَأَى عُثْمَانَ بْنَ عَفَّانَ دَعَا بِوَضُوءٍ، فَأَفْرَغَ عَلَى یَدَیْهِ مِنْ إِنَائِهِ، فَغَسَلَهُمَا ثَلاَثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ أَدْخَلَ یَمِینَهُ فِی الوَضُوءِ، ثُمَّ تَمَضْمَضَ وَاسْتَنْشَقَ وَاسْتَنْثَرَ، ثُمَّ غَسَلَ وَجْهَهُ ثَلاَثًا وَیَدَیْهِ إِلَى المِرْفَقَیْنِ ثَلاَثًا، ثُمَّ مَسَحَ بِرَأْسِهِ، ثُمَّ غَسَلَ کُلَّ رِجْلٍ ثَلاَثًا، ثُمَّ قَالَ: رَأَیْتُ رَسُولَ الله ج یَتَوَضَّأُ نَحْوَ وُضُوئِی هَذَا، ثُمَّ قَالَ: «مَنْ تَوَضَّأَ نَحْوَ وُضُوئِی هَذَا، ثُمَّ صَلَّى رَکْعَتَیْنِ لاَ یُحَدِّثُ فِیهِمَا نَفْسَهُ، غُفِرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ».

رواه البخاری ومسلم وغیرهما.

از حُمران مولای عثمان س روایت است که عثمان بن عفان س برای وضو گرفتن آب درخواست کرد. سه بار آب بر دو دستش ریخته و آنها را شست، سپس با دست راستش از ظرف آب برداشت و آب در دهان و بینی زده و بیرون ریخت؛ سه بار صورتش را شست، آنگاه دو دست را تا آرنج سه بار شست و سپس سرش را مسح نمود و پاهایش را سه بار شستشو داد. سپس گفت: رسول الله ج را دیدم که به این روش وضو گرفته و فرمود: «هر‌کس این چنین وضو بگیرد و با حضور قلب دو رکعت نماز بخواند، گناهان گذشته او بخشیده می‌شود».

349-230- (5) (حسن) وَعَن أَبی الدردَاء س سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ج یَقُولُ: «مَنْ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الوُضُوءَ ثُمَّ قَامَ فَصَلَّى رَکْعَتَیْنِ، أَوْ أَرْبَعًا -یَشکّ سَهْلٌ- یُحْسِنُ فِیهِنَّ الذِّکْرَ، وَالْخُشُوعَ ثُمَّ اسْتَغْفَرَ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ غَفَرَ لَهُ»^([3]).

رواه أحمد بإسناد حسن^([4]) [ویأتی بأتم مما هنا فی (5- الصلاة/14)].

از ابو درداء س روایت است از رسول الله ج شنیدم که ‌فرمودند: «کسی که وضوی کامل بگیرد، سپس دو رکعت یا چهار رکعت نماز بخواند و اذکار و خشوع را در آن کامل انجام دهد، سپس از خداوند متعال طلب مغفرت کند، مورد مغفرت قرار می‌گیرد».

5- کتاب الصلاة

---

^([1]) قال الشیخ الناجی: "کذا ضَبَطَه فوهم، إذ لا نزاع بین أهل اللغة والغریب أنّه بفتح الدال، وإنما المضموم الدُّف الذی یضرب به. کذا قال الجوهری، ثم قال: وحکى أبو عُبید عن بعضهم أن الفتح لغة فیه، یعنی فی الثانی". قلت: وهو بالذال المعجمة، ویُروى بالدال المهملة، وهو أصح.

^([2]) سقطت من الأصل، واستدرکتها من المخطوطة و"سنن أبی داود" وکذا "المستدرک" و"المسند"، وقال الحاکم: "صحیح على شرط مسلم"، ووافقه الذهبی، وهو کما قالا، على ضعف یسیر فی (هشام بن سعد)، وهی ثابتة فیما یأتی من الکتاب أیضاً فی الباب الذی أشرت إلیه آنفاً أعلاه، وفی "مختصره" أیضاً هنا.

^([3]) الأصل: "الرکوع"، وکذا فی المخطوطة وغیرها. والتصویب من "المسند" (6/ 450)، ویبدو أن الوهم من المؤلف، فقد أعاده کما هنا فی الباب المشار إلیه آنفاً، وکذلک وقع هناک فی "المختصر" لابن حجر (ص 19).

^([4]) قلت: هو عندی صحیح الإسناد؛ لأنّ رجاله کلهم ثقات، غیر (صدقة بن أبی سهل الهُنائی) وثقه ابن مَعین وابن حبان، وروى عنه عشرة من الرواة جُلّهم أو کلهم ثقات، فی بحث حررته فی "الصحیحة" (3398).