تشویق به نماز توبه

تشویق به نماز توبه

984-680- (1) (صحیح) عَن أَبِی بَکْرٍ س قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ج یَقُولُ: «مَا مِنْ رَجُلٍ یُذْنِبُ ذَنْبًا، ثُمَّ یَقُومُ فَیَتَطَهَّرُ، ثُمَّ یُصَلِّی، ثُمَّ یَسْتَغْفِرُ اللَّهَ، إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ»، ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الآیَةَ: ﴿وَٱلَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةً أَوۡ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ ذَکَرُواْ ٱللَّهَ﴾ إلى آخر الآیة.

از ابوبکر س روایت است از رسول الله ج شنیدم که فرمودند: «کسی نیست که مرتکب گناهی شود سپس بلند شده، وضو بگیرد و نماز بخواند و از خداوند طلب بخشش کند، مگر اینکه خداوند او را می‌بخشد». سپس این آیه را تلاوت فرمود: ﴿وَٱلَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةً أَوۡ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ ذَکَرُواْ ٱللَّهَ فَٱسۡتَغۡفَرُواْ لِذُنُوبِهِمۡ وَمَن یَغۡفِرُ ٱلذُّنُوبَ إِلَّا ٱللَّهُ وَلَمۡ یُصِرُّواْ عَلَىٰ مَا فَعَلُواْ وَهُمۡ یَعۡلَمُونَ١٣٥﴾ [آل عمران: 135] «و کسانی‌که چون مرتکب کار زشتی شوند یا بر خود ستم کنند، الله را به یاد می‌آورند، پس برای گناهان‌شان آمرزش می‌خواهند، و چه کسی جز الله گناهان را می‌آمرزد؟ و به آنچه کرده‌اند، درحالی‌که می‌دانند (که گناه است) پا فشاری و اصرار نمی‌کنند».

رواه الترمذی وقال: "حدیث حسن". وأبو داود والنسائی وابن ماجه. وابن حبان فی "صحیحه" والبیهقی وقالا: «ثُمَّ یُصَلِّی رَکْعَتَیْنِ». وذکره ابن خزیمة فی "صحیحه" بغیر إسناد، وذکر فیه الرکعتین.

و در روایت ابن حبان و بیهقی آمده است: «سپس دو رکعت نماز می‌خواند».

985-413- (1) (ضعیف) وَعَنِ الْحَسَنِ^([1]) قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: «مَا أَذْنَبَ عَبْدٌ ذَنْبًا، ثُمَّ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الْوضُوءَ، ثُمَّ خَرَجَ إِلَى بِرَازٍ^([2]) مِنَ الْأَرْضِ، فَصَلَّى فِیهِ رَکْعَتَیْنِ، وَاسْتَغْفَرَ اللهَ مِنْ ذَلِکَ الذَّنْبِ، إِلَّا غَفَرَهُ اللهُ لَهُ».

رواه البیهقی مرسلاً.

 (البراز) به کسر باء^([3]) و بعد از آن راء سپس الف و پس از آن زای: عبارت است از فضای باز.

از حسن روایت است که رسول خدا ج فرمودند: «هیچ گناهی نیست که بنده مرتکب گردد و پس از آن وضویی کامل بگیرد، سپس به سوی زمینی فراخ و وسیع خارج شود و در آن دو رکعت نماز بخواند و برای آن گناه از خداوند متعال طلب مغفرت کند مگر اینکه خداوند متعال او را می‌بخشد».

986-414- (2) (ضعیف) وَعَن عَبْداللَّهِ بْنُ بُرَیْدَةَ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: أَصْبَحَ رَسُولُ اللَّهِ ج یَوْمًا، فَدَعَا بِلَالًا فَقَالَ: «یَا بِلَالُ! بِمَ سَبَقْتَنِی إِلَى الْجَنَّةِ، إِنِّی دَخَلْتُ الْبَارِحَةَ الْجَنَّةَ، فَسَمِعْتُ خَشْخَشَتَکَ أَمَامِی؟»، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ! مَا أَذْنَبْتُ قَطُّ إِلَّا صَلَّیْتُ رَکْعَتَیْنِ، وَمَا أَصَابَنِی حَدَثٌ قَطُّ إِلَّا تَوَضَّأْتُ عِنْدَهَا وَصَلَّیتُ رَکعتین».

رواه ابن خزیمة فی "صحیحه"، وفی روایة: "ما أذّنتُ"^([4]). والله أعلم

از عبدالله بن بریده از پدرش روایت است که می‌گوید: صبحِ روزی رسول خدا ج بلال را فراخوانده و فرمودند: «ای بلال، چگونه در ورود به بهشت از من پیشی گرفتی. من دیشب وارد بهشت شدم و صدای پای تو را پیشاپیش خود شنیدم؟» بلال گفت: ای رسول خدا، هیچ گناهی را مرتکب نشدم مگر اینکه دو رکعت نماز خواندم و هیچگاه‌ بی‌وضو نشدم مگر اینکه پس از آن وضو گرفتم و دو رکعت نماز خواندم».

19- (الترغیب فی صلاة الحاجة ودعائها)

---

^([1]) فی الأصل زیادة: (رضی الله عنه)، فحذفتها لعدم ورودها فی مخطوطتی من الأصل، ولا فی "شعب الإیمان" للبیهقی (7/ 403/ 7081)؛ ولأنها توهم أنه الحسن بن علی رضی الله عنه، کما نبهت على مثله مراراً، وإنما هو الحسن البصری فهو مرسل، وبه أعله البیهقی.

^([2]) می‌گویم: درست به فتح باء می‌باشد. ناجی می‌گوید: «کسر باء اشتباه است و درست فتح آن است. و آن اسمی است برای فضای بازِ آشکاری که در آن هیچ ساتر و پوشاننده‌ای نیست.

^([3]) انظر الحاشیة السابق.

^([4]) الأصل ومطبوعة عمارة: (ما أذنبت)، وهو تکرار لما سبق لا فائدة منه، والتصویب من المخطوطة، وهذه الروایة هی الصواب، ولم أر عند ابن خزیمة إلا الأولى، وهی محرّفة کما سبق بیانه تحت الروایة الصحیحة فی (4- الطهارة/ الحدیث (201-310)).