تشویق به نماز استخاره و آنچه در مورد ترک آن آمده است

تشویق به نماز استخاره و آنچه در مورد ترک آن آمده است

‌992-420- (1) (ضعیف) عَن سَعْدِ بْنِ أَبِی وَقَّاصٍ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «مِنْ سَعَادَةِ ابْنِ آدَمَ اسْتِخَارَتُهُ اللَّهَ ﻷ».

رواه أحمد وأبو یعلى، والحاکم وزاد: «وَمِنْ شِقوَةِ ابْنِ آدَمَ تَرْکُهُ اسْتِخَارَةَ اللَّهِ».

 وقال: "صحیح الإسناد" کذا قال.

 ورواه الترمذی ولفظه: «مِنْ سَعَادَةِ ابْنِ آدَمَ کِثرَة استِخَارَة الله تعالى، وَرِضَاهُ بِمَا قَضَى اللَّهُ لَهُ، وَمِنْ شَقَاوَةِ ابْنِ آدَمَ تَرْکُهُ اسْتِخَارَةَ اللَّهِ، وَسَخَطُهُ بِمَا قَضَى اللَّهُ لَهُ». وقال: "حدیث غریب، لا نعرفه إلا من حدیث محمد بن أبی حمید، ولیس بالقوی عند أهل الحدیث".

 ورواه البزار، ولفظه: أن رسول الله ج قال: «مِنْ سَعَادَةِ الْمَرْءِ اسْتِخَارَتُهُ رَبَّهُ، وَرِضَاهُ بِمَا قَضَى، وَمِنْ شَقَاوَة الْمَرْءِ تَرْکُهُ الِاسْتِخَارَةَ، وَسَخَطُهُ بَعْدَ الْقَضَاءِ».

ورواه أبو الشیخ ابن حیان فی "کتاب الثواب"، والأصبهانی بنحو البزار.

از سعد بن ابی وقاص س روایت است که رسول خدا ج فرمودند: «یکی از نشانه‌های سعادتمندی انسان، استخاره (طلب خیر کردن) از الله متعال است».

و حاکم می‌افزاید: «و از شقاوت انسان این است که طلب خیر از خداوند متعال را ترک کند».

و ترمذی آن ‌را روایت نموده و متن وی چنین است: «زیاد استخاره کردن نشانه سعادت انسان و رضایت وی از تقدیر خداوند برای اوست و ترک استخاره نشانه شقاوت انسان و ناخشنودی وی از تقدیر خداوند است».

993-682- (1) (صحیح) وَعَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ ب قَالَ: کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ج یُعَلِّمُنَا الِاسْتِخَارَةَ فِی الأُمُورِ کُلِّهَا، کَمَا یُعَلِّمُنَا السُّورَةَ مِنَ القُرْآنِ، یَقُولُ: «إِذَا هَمَّ أَحَدُکُمْ بِالأَمْرِ فَلْیَرْکَعْ رَکْعَتَیْنِ مِنْ غَیْرِ الفَرِیضَةِ، ثُمَّ لِیَقُلْ: (اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَخِیرُکَ بِعِلْمِکَ وَأَسْتَقْدِرُکَ بِقُدْرَتِکَ، وَأَسْأَلُکَ مِنْ فَضْلِکَ العَظِیمِ، فَإِنَّکَ تَقْدِرُ وَلاَ أَقْدِرُ، وَتَعْلَمُ وَلاَ أَعْلَمُ، وَأَنْتَ عَلَّامُ الغُیُوبِ، اللَّهُمَّ إِنْ کُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الأَمْرَ خَیْرٌ لِی فِی دِینِی وَمَعَاشِی، وَعَاقِبَةِ أَمْرِی، أَوْ قَالَ: عَاجِلِ أَمْرِی وَآجِلِهِ، فَاقْدُرْهُ لِی، وَیَسِّرْهُ لِی، ثُمَّ بَارِکْ لِی فِیهِ، وَإِنْ کُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الأَمْرَ شَرٌّ لِی فِی دِینِی وَمَعَاشِی، وَعَاقِبَةِ أَمْرِی، أَوْ قَالَ: عَاجِلِ أَمْرِی وَآجِلِهِ، فَاصْرِفْهُ عَنِّی، وَاصْرِفْنِی عَنْهُ، وَاقْدُرْ لِی الخَیْرَ حَیْثُ کَانَ، ثُمَّ رَضِّنِی بِه). - قَالَ -: وَیُسَمِّی حَاجَتَهُ».

رواه البخاری وأبو داود والترمذی والنسائی وابن ماجه.

جابر بن عبد الله ب می‎گوید: رسول الله ج استخاره در تمام امور را به ما یاد می‌داد چنانکه سوره‎ای از قرآن را یاد می‎داد و می‌فرمود: «چون یکی از شما قصد انجام کاری نمود، دو رکعت نماز سنت به جا آورده و بعد از آن این دعا را بخواند: «بار خدایا به وسیله علمت از تو طلب خیر می‌کنم و بوسیله قدرتت از تو توانایی می‌خواهم و از تو فضل و بزرگی‌ات را مسئلت می‌نمایم. زیرا تو قادر و توانایی و من توانایی ندارم و تو می‌دانی و من نمی‌دانم و تو به امورات غیب و پنهانی آگاه هستی. خدایا! اگر می‌دانی این کار در دین و در امور زندگی و در سرانجام کارم چه در دنیا و چه در آخرت برایم نیکو است، آن را برایم مقدر و آسان کرده و در آن برکت بینداز؛ و اگر می‎دانی این کار در دین و در امور زندگی و در سرانجام کارم، چه در دنیا و چه در آخرت، برایم شر و بدی است، آن را از من دور فرما و مرا از از آن دور نما و خیر و نیکویی را هر کجا باشد برایم مقدر نموده و سپس مرا راضی و خشنود بگردان». رسول الله ج فرمود: «و حاجتش را بگوید».

7- کتاب الجمعة