ترغیب روزه‌دار برای غذا دادن به کسانی که نزد او بوده و روزه‌ نیستند

ترغیب روزه‌دار برای غذا دادن به کسانی که نزد او بوده و روزه‌ نیستند

1568-655- (1) (ضعیف) عَنْ أُمِّ عُمَارَة الأَنْصَارِیَّةِ ل: أَنَّ النَّبِیَّ ج دَخَلَ عَلَیْهَا فَقَدَّمَتْ إِلَیْهِ طَعَامًا، فَقَالَ: «کُلِی». فَقَالَتْ: إِنِّی صَائِمَةٌ. فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «إِنَّ الصَّائِمَ تُصَلِّی عَلَیْهِ المَلَائِکَةُ إِذَا أُکِلَ عِنْدَهُ حَتَّى یَفْرُغُوا»، - وَرُبَّمَا قَالَ: حَتَّى یَشْبَعُوا-».

رواه الترمذی واللفظ له، وابن ماجه، وابن خزیمة وابن حبان فی "صحیحیهما"، وقال الترمذی: "حدیث حسن صحیح".

وفی روایة للترمذی: «الصَّائِمُ إِذَا أَکَلَ عِنْدَهُ المَفَاطِیرُ صَلَّتْ عَلَیْهِ المَلَائِکَةُ»^([1]).

از ام عماره انصاری ل روایت است: رسول خدا ج نزد وی رفته و غذایی را برای ایشان تدارک دید. پس رسول خدا ج فرمود: «بخور»؛ ام عماره گفت: من روزه‌ام. رسول خدا ج فرمودند: «فرشته‌ها بر روزه‌دار درود می‌فرستند زمانی که دیگران نزد وی غذا بخورند تا از خوردن فارغ شوند - و چه بسا فرمود: تا اینکه سیر شوند -».

و در روایت ترمذی آمده است: «چون کسانی که روزه ندارند نزد روزه‌دار چیزی بخورند، فرشتگان بر او درود می‌فرستند».

1569-656- (2) (موضوع) وعَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ بُرَیْدَةَ، عَنْ أَبِیهِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج لِبِلَالٍ: «الْغَدَاءُ یَا بِلَالُ». فَقَالَ: إِنِّی صَائِمٌ. قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «نَأْکُلُ أَرْزَاقَنَا، وَفَضْلُ رِزْقِ بِلَالٍ فِی الْجَنَّةِ، شَعَرْتَ یَا بِلَالُ! أَنَّ الصَّائِمَ تُسَبِّحُ عِظَامُهُ، وَتَسْتَغْفِرُ لَهُ الْمَلَائِکَةُ مَا أُکِلَ عِنْدَهُ؟».

رواه ابن ماجه والبیهقی؛ کلاهما من روایة بقیة: حدثنا محمد بن عبدالرحمن عن سلیمان. ومحمد بن عبدالرحمن هذا مجهول^([2])، وبقیة مدلس، وتصریحه بالتحدیث لا یفید مع الجهالة. والله أعلم.

از سلیمان بن بریده از پدرش روایت است که رسول خدا ج به بلال فرمود: «نهار ای بلال»؛ بلال گفت: من روزه‌ام. رسول خدا ج فرمودند: «ما رزق خود را می‌خوریم و رزق بلال در بهشت است. احساس می‌کنی ای بلال، استخوان‌های روزه‌دار تسبیح می‌گویند و مادامی که نزد وی غذا خورده شود، فرشتگان بر او درود می‌فرستند».

20- (ترهیب الصائم من الغیبة والفحش والکذب ونحو ذلک)

---

^([1]) قلت: فیه علة، وهی جهالة (لیلى) والمخالفة، فانظر "الضعیفة" (1332) إن شئت. وأما الجهلة، فتوسطوا، فلا هم راعوا العلة. ولا هم تقلدوا صحة من صححه! بل قالوا: "حسن"! خبط عشواء!!

^([2]) قلت: بل هو معروف، فإنه القشیری، قال أبو حاتم: "کان یفتعل الحدیث"، فانظر المجلد الثالث من "الضعیفة" (1331).