ترهیب از فاش نمودن راز و سِر خصوصاً اگر بین زن و شوهر باشد

ترهیب از فاش نمودن راز و سِر خصوصاً اگر بین زن و شوهر باشد

2941-1240- (1) (منکر) عَن أَبِی سَعیدٍ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: «إِنَّ مِنْ [أَ]شَرِّ النَّاسِ عِنْدَ اللهِ مَنْزِلَةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ؛ الرَّجُلَ یُفْضِی إِلَى امْرَأَتِهِ وَتُفْضِی إِلَیْهِ، ثُمَّ یَنْشُرُ سِرَّهَا».

از ابوسعید س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «در روز قیامت بدترین مردم نزد خداوند مردی است که با همسرش همبستر شود سپس اسرار زناشویی او را فاش کند».

وفی روایة: «إِنَّ مِنْ أَعْظَمِ الْأَمَانَةِ عِنْدَ اللهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ؛ الرَّجُلَ یُفْضِی إِلَى امْرَأَتِهِ وَتُفْضِی إِلَیْهِ، ثُمَّ یَنْشُرُ سِرَّهَا».

و در روایتی آمده است: «در روز قیامت بزرگ‌ترین امانت نزد خداوند آن است که مردی پس از همبستری با همسرش اسرار زناشویی او را فاش کند».

رواه مسلم وأبو داود وغیرهما^([1]).

2942-2022- (1) (صحیح لغیره) وَعَن أَسْمَاء بِنْت یَزِید ل: أَنَّهَا کَانَتْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ ج وَالرِّجَالُ وَالنِّسَاءُ قُعُودٌ عِنْدَهُ، فَقَالَ: «لَعَلَّ رَجُلًا یَقُولُ مَا فَعَلَ بِأَهْلِهِ، وَلَعَلَّ امْرَأَةً تُخْبِرُ بِمَا فَعَلَتْ مَعَ زَوْجِهَا». فَأَرَمَّ الْقَوْمُ، فَقُلْتُ: أیْ وَاللَّهِ یَا رَسُولَ اللَّهِ! إِنَّهُمْ لَیَفْعَلُونَ وَإِنَّهُنَّ لَیَفْعَلْنَ. قَالَ: «فَلَا تَفْعَلُوا، فَإِنَّمَا مِثْلُ ذَلِکَ شَّیْطَانٌ^([2]) لَقِیَ شَیْطَانَةً، فَغَشِیَهَا وَالنَّاسُ یَنْظُرُونَ».

رواه أحمد من روایة شهر بن حوشب^([3]).

اسماء بنت یزید می‌گوید: نزد رسول الله ج بودم و گروهی از مردان و زنان نزد او نشسته بودند که رسول الله ج فرمود: «شاید بعضی از مردان و زنان اسرار زناشویی خود را بازگو کنند؟ مردم ساکت شدند. گفتم: بله، به خدا قسم ای رسول الله ج! زنان این کار را می‌کنند و مردان هم این کار را می‌کنند. رسول الله ج فرمود: «این کار را نکنید چون این کار همانند کار شیطانی نر است که شیطانی ماده را می‌بیند و درحالی‌که مردم به آنها نگاه می‌کنند با او آمیزش می‌کند».

(أرَمَّ القوم) به فتح راء و تشدید میم، یعنی سکوت نمودند. و گفته شده: از ترس و مانند آن سکوت کردند.

2943-2023- (2) (حسن لغیره) وَرُوِیَ عن أبی سعید الخدری س عن النبی ج قال: «ألا عسى أحدَکم أن یخلُوَ بأهلهِ؛ یُغْلِقُ باباً؛ ثُمَّ یرخی سِتْراً، ثم یقضی حاجَتَه، ثم إذا خَرج حَدَّثَ أصحابَه بذلک. ألا عَسى إحداکُنَّ أن تُغلِقَ بابَها، وتُرخی سِترها، فإذا قَضَتْ حاجَتها حَدَّثَتْ صواحِبَها». فقالتِ امرأةٌ سَفعاءُ الخدَّینِ: والله یا رسولَ الله! إِنَّهُنَّ لیَفعَلنَ، وَإنَّهُم لیَفعلونَ، قال: «فلا تَفعَلوا، فإنَّما مثل ذلک مثلُ شیطانٍ، لَقِیَ شیطانَةً على قارِعَةِ الطریقِ، فقضى حاجَتَهُ منها، ثُمَّ انصَرفَ وتَرَکها».

رواه البزار، وله شواهد تقویه.

از ابوسعید خدری س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «شاید یکی از شما مردان با اهلش خلوت کرده، در را بسته، سپس پرده را انداخته و حاجتش را برآورده می‌سازد و هنگامی‌که به نزد دوستانش برمی گردد از آن موضوع با آنها سخن می‌گوید، شاید یکی از شما زنان در را بسته و سپس پرده را انداخته و هنگامی‌که حاجتش را برآورده ساخت با دوستانش در مورد آن سخن می‌گوید». زنی با رخساری گندم گون گفت: قسم به خدا، ای رسول خدا ج! زنان این کار را می‌کنند و مردان هم این کار را می‌کنند. رسول الله ج فرمود: «این کار را نکنید، زیرا مثال این کار همانند شیطان نری است که شیطان ماده‌ای را در وسط راه می‌بیند و حاجتش را [در انظار مردم] از او برآورده می‌سازد و سپس پشت کرده و او را رها می‌کند».

0-2024- (3) (حسن لغیره) وهو عند أبی داود مطولاً بنحوه من حدیث شیخ من طفاوة - ولم یسمِّه- عن أبی هریرة.

2944-1241- (2) (ضعیف) وَعَنْ أَبِی سَعِیدٍ الخدری أیضاً س عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ج قَالَ: «السِّبَاعُ حَرَامٌ».

از ابوسعید خدری س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «افتخار کردن به جماع حرام است».

قال ابن لهیعة: "یعنی به الذی یفتخر بالجماع". رواه أحمد وأبو یعلى والبیهقی؛ کلهم من طرق دراج عن أبی الهیثم، وقد صححها غیر واحد.

(السِّباع) بکسر السین المهملة بعدها باء موحدة هو المشهور. وقیل: بالشین المعجمة.

2945-1242- (3) (ضعیف) وَعَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ ب أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ: «الْمَجَالِسُ بِالْأَمَانَةِ؛ إِلَّا ثَلَاثَةَ مَجَالِسَ: سَفْکُ دَمٍ حَرَامٍ، أَوْ فَرْجٌ حَرَامٌ، أَوْ اقْتِطَاعُ مَالٍ بِغَیْرِ حَقٍّ».

از جابر بن عبدالله ب روایت است که رسول الله ج فرمودند: «مجالس امانت هستند جز سه مجلس: مجلسی که ریختن خون حرام یا تجاوز به فرجی حرام (زنا) یا غارت مالی را به ناحق در پی دارد».

رواه أبو داود من روایة ابن أخی جابر بن عبدالله وهو مجهول. وفیه أیضاً عبدالله بن نافع الصائغ، روى له مسلم وغیره، وفیه کلام.

 2946-2025- (4) (حسن) وَعَنهُ؛ أَنَّ رَسُولَ الله ج قَالَ: «إِذَا حَدَّثَ رَّجُلٌ رَجُلاً بِحَدِیثٍ ثُمَّ الْتَفَتَ^([4])؛ فَهِیَ أَمَانَةٌ».

و از جابر بن عبدالله ب روایت است که رسول الله ج فرمودند: «هنگامی‌که فردی به فردی دیگر سخنی گفت سپس [از باب احتیاط] به راست و چپ نگاه کرد، آن سخن امانت می‌باشد».

رواه أبو داود والترمذی وقال: "حدیث حسن، وإنما نعرفه من حدیث ابن أبی ذئب". (قال الحافظ): «وفی إسناده عبدالرحمن ابن عطاء المدنی، ولا یمنع من تحسین الإسناد. والله أعلم».

18- کتاب اللباس والزینة

---

^([1]) انظر الکلام علیه فی "آداب الزفاف" (ص 63-70 و142-143- الإسلامیة)، والروایتان لمسلم (4/ 157) والزیادة منه، وکان الأصل: "ینشر أحدهما سر صاحبه"! والمثبت والزیادة منه. والروایة الأخرى لأبی داود.

^([2]) فی مطبوع «المسند» (6/ 456): «إنهنَّ لَیَقُلنَ، وإنهم لیفعلون ... ذلک مثل الشیطان لقی ...». [ش]

^([3]) قلت: لکن له شواهد یتقوى بها، خرجتها فی المصدر السابق (62-63)، منها ما یأتی بعده.

^([4]) أی: انصرف عن المجلس.