ترهیب زنان از پوشیدن لباس نازکی که پوست بدن را نمایان می‌کند

ترهیب زنان از پوشیدن لباس نازکی که پوست بدن را نمایان می‌کند

2972-2043- (1) (حسن) عَنْ عَبْدِاللَّهِ بْن عَمْرٍو^([1]) قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ج یَقُولُ: «یَکُونُ فِی آخِرِ أُمَّتِی رِجَالٌ یَرْکَبُونَ عَلَى سُرُوجٍ^([2]) کَأَشْبَاهِ الرِّحَالِ^([3])، یَنْزِلُونَ عَلَى أَبْوَابِ الْمَسَاجِدِ، نِسَاؤُهُمْ کَاسِیَاتٌ عَارِیَاتٌ، عَلَى رُءُوسِهِنَّ کَأَسْنِمَةِ الْبُخْتِ الْعِجَافِ الْعَنُوهُنَّ فَإِنَّهُنَّ مَلْعُونَاتٌ، لَوْ کَانَ وَرَاءَکُمْ أُمَّةٌ مِنَ الْأُمَمِ خَدَمَتهُنَّ^([4]) نِسَاؤُکُمْ کَمَا خَدَمَکُمْ نِسَاءُ الْأُمَمِ قَبْلَکُمْ».

رواه ابن حبان فی "صحیحه" - واللفظ له- والحاکم وقال: "صحیح على شرط مسلم".

از عبدالله بن عمرو ب روایت است از رسول الله ج شنیدم که فرمودند: «در آخر امت من مردانی می‌آیند که بر تخت‌هایی شبیه کجاوه سوارند و در کنار در مسجد از آن پیاده می‌شوند. زنان‌شان لخت و عریانند و موی سرشان مانند کوهان شتر بلند^([5]) می‌باشد. آنها را لعنت کنید که آنها لعنت شدگانند. اگر بعد از شما امتی از امت‌ها بود، زنان شما خدمتکاران آنها می‌شدند همانطوری که زنان امت‌های قبل از شما خدمت‌کاران‌تان بودند».

2973-2044- (2) (صحیح) عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: «صِنْفَانِ مِنْ أَهْلِ النَّارِ لَمْ أَرَهُمَا: قَوْمٌ مَعَهُمْ سِیَاطٌ کَأَذْنَابِ الْبَقَرِ یَضْرِبُونَ بِهَا النَّاسَ، وَنِسَاءٌ کَاسِیَاتٌ عَارِیَاتٌ، مُمِیلَاتٌ مَائِلَاتٌ، رُءُوسُهُنَّ کَأَسْنِمَةِ الْبُخْتِ الْمَائِلَةِ؛ لَا یَدْخُلْنَ الْجَنَّةَ وَلَا یَجِدْنَ رِیحَهَا، وَإِنَّ رِیحَهَا لَتُوجَدُ مِنْ مَسِیرَةِ کَذَا وَکَذَا».

رواه مسلم وغیره.

از ابوهریره س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «دو گروه از اهل دوزخند که آنها را ندیده‌ام: گروهی که تازیانه همچون دم گاو در دست دارند و با آن مردم را می‌زنند. و زنانی که پوشیده و لخت و عریانند [لباس نازک می‌پوشند] و دیگران را در فتنه می‌اندازند و به سوی خود جذب می‌کنند و به دیگران میل و رغبت نشان می‌دهند، [موی] سرهای‌شان مانند کوهان شتر [بلند] می‌باشد. آنها وارد بهشت نمی‌شوند و بوی بهشت را نمی‌یابند درحالی‌که بوی بهشت از مسیر چنین و چنین شنیده می‌شود».

2974-2045- (3) (حسن لغیره) وَعَنْ عَائِشَةَ ل: أَنَّ أَسْمَاءَ بِنْتَ أَبِی بَکْرٍ دَخَلَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ج وَعَلَیْهَا ثِیَابٌ رِقَاقٌ، فَأَعْرَضَ عَنْهَا رَسُولُ اللَّهِ ج وَقَالَ: «یَا أَسْمَاءُ! إِنَّ الْمَرْأَةَ إِذَا بَلَغَتِ الْمَحِیضَ لَمْ تَصْلُحْ أَنْ یُرَى مِنْهَا إِلَّا هَذَا وَهَذَا». وَأَشَارَ إِلَى وَجْهِهِ وَکَفَّیْهِ.

رواه أبو داود وقال: هذا مرسل، وخالد بن دریک لم یدرک عائشة^([6]).

از عایشه ل روایت است که اسماء بنت ابی بکر بر رسول الله ج وارد شد درحالی‌که لباسی نازک پوشیده بود. رسول الله ج از او روی گرداند و فرمود: «ای اسماء! هرگاه زنی دچار عادت ماهیانه شود، شایسته نیست از او چیزی نمایان باشد، مگر این و این». و به صورت و دو کف دستش اشاره نمود.

5- (ترهیب الرجال من لبسهم الحریر وجلوسهم علیه، والتحلی بالذهب، وترغیب النساء فی ترکهما)

---

^([1]) سقطت الواو من (عمرو) من الأصل والمخطوطة وغیرهما، واستدرکتها من المصادر المذکورة. وأما المعلقون الثلاثة فهم ماضون على غفلتهم المعهودة!

^([2]) سقطت الواو أیضاً من الأصل والمخطوطة، ویبدو أنَّه خطأ قدیم، فإنَّه وقع کذلک فی "صحیح ابن حبان"، لأنَّه کذلک ذکره الهیثمی فی "موارد الظمآن" رقم (1454)، وهو خطأ یقیناً لأن (سُرُج) جمع (سراج) ولا معنى له هنا، والصواب ما أثبتنا، وهو جمع (سَرج) مثل (فلس) و (فلوس)، ولیس خطأً مطبعیاً کما ظن الشیخ أحمد شاکر فی تعلیقه على "المسند"، وغفل أیضاً المعلقون الثلاثة عن هذا الخطأ فأثبتوه! ثم زادوا خطأ آخر، فقالوا: "سُرُج: جمع سَرْج: وهو وطاء ممهد یوضع على ظهر الحصان للرکوب"! فهم جهلة باللغة أیضاً!!

^([3]) بالحاء المهملة جمع (رحل): وهو کل شیء یعد للرحیل، من وعاء للمتاع، ومرکب للبعیر کما فی "المصباح المنیر". ووقع فی الأصل (الرجال) جمع (رجل) وکذا فی "المسند" وغیره، واستشکله أحمد شاکر، وحق له ذلک، لأنه فاته أنَّه بالحاء ولیس بالجیم کما حققته فی "الصحیحة" (2682)، وبینت أنَّ الحدیث یشیر إلى السیارات التی تتجمع الیوم على أبواب المساجد یوم الجمعة، أو یوم إدخال الجنازة إلى المسجد للصلاة علیها، والمشیعون ینتظرون، ولا یصلون ونساؤهم کاسیات عاریات. . . وقد غفل المعلقون أیضاً عن هذا!!

^([4]) فی "الموارد": (خدمهن)، ولعله أصح.

^([5]) بخت: شتر خراسانی که دو کوهان دارد یا شتری که از دو شتر عرب و خراسانی متولد می‌شود.

^([6]) قلت: لکن له شاهد من حدیث أسماء بنت عمیس، وقواه البیهقی والذهبی بأقوال الصحابة، کابن عباس وابن عمر، وجرى علیه العمل فی عهد النبی ج، کما کنت بینته فی "جلباب المرأة" (ص 57-60)، وقد تجاهل هذا بعض من کتب فی تضعیف الحدیث ممن کان تلمیذاً لی فی الجامعة الإسلامیة، سامحه الله. أما روایة قتادة مرسلاً بلفظ: ". . . إلا إلى ههنا". وقبض نصف الذراع، فهو منکر لمخالفته لحدیث عائشة وأسماء ومعهما نص القرآن، مع إرساله وتجرده عن شاهد یقویه، کما کنت بینته فی المصدر السابق (41-48)، فلیراجعه بإمعان من لم یتبَّین له الفرق بین اللفظین، ویزعم أننا قوینا الحدیث فی موضع، وضعفناه فی موضع!