فصل

فصل

3327-2293- (43) (صحیح) عَنْ جَابِرٍ^([1]) ب: أَنَّ النَّبِیَّ ج مَرَّ عَلَیْهِ حِمَارٌ قَدْ وُسِمَ فِی وَجْهِهِ، فَقَالَ: «لَعَنَ اللهُ الَّذِی وَسَمَهُ..»^([2]).

رواه مسلم.

از جابر ب روایت است که رسول الله ج از کنار الاغی عبور کرد که بر صورتش داغ نهاده بودند، پس فرمود: «لعنت خدا بر کسی‌که آن را داغ کرده است».

وفی روایة له: نَهَى رَسُولُ اللهِ ج عَنِ الضَّرْبِ فِی الْوَجْهِ، وَعَنِ الْوَسْمِ فِی الْوَجْهِ.

و در روایتی از مسلم آمده است: رسول الله ج از زدن به صورت و داغ نهادن در صورت نهی فرمود.

0-2294- (44) (صحیح) ورواه الطبرانی بإسناد جید مختصراً: أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج: لَعَنَ مَنْ یَسِمُ الْوَجْهَ^([3]).

و در روایت طبرانی آمده است: رسول الله ج لعنت فرمود کسی را که بر صورت داغ می‌گذارد.

3328-1381- (15) (ضعیف) وَعَنْ جُنَادَةَ بْنِ جَرَادَةَ أَحَدِ بَنِی غَیْلَانَ بْنِ جَنادَةَ س قَالَ: أَتَیْتُ النَّبِیَّ ج بِإِبِلٍ قَدْ وَسَمْتُها فِی أَنْفِها، فَقَالَ رَسُولُ الله ج: «یَا جُنَادَةُ! مَا وَجَدْتَ عُضْوًا تَسِمُهُ إِلَّا فِی الْوَجْهِ؟! أَمَا إِنَّ أَمَامَکَ الْقِصَاصُ». فَقَالَ: أُمِرُّهَا إِلَیْکَ یَا رَسُولَ اللهِ!» الحدیث.

 رواه الطبرانی^([4]).

از جُناده بن جَراده یکی از بنی غیلان بن جناده س روایت است: با شتری نزد رسول خدا آمدم که بینی‌اش را داغ کرده بودم. پس رسول الله ج فرمودند: «ای جناده، جایی جز صورتش را برای داغ کردن نیافتی؟! بدان که قصاص در پیش روی داری». پس جناده گفت: ای رسول الله، این شتر در اختیار شماست.

3329-2295- (45) (صحیح) وَعَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِاللَّهِ ب قَالَ: مَرَّ حِمَارٌ بِرَسُولِ اللَّهِ ج قَدْ کُوِیَ فِی وَجْهِهِ، یَفُورُ مِنْخَرَاهُ مِنْ دَمٍ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «لَعَنَ اللَّهُ مَنْ فَعَلَ هَذَا». ثُمَّ نَهَى عَنِ الْکَیِّ فِی الْوَجْهِ، وَالضَّرْبِ فِی الْوَجْهِ.

رواه ابن حبان فی "صحیحه". ورواه الترمذی مختصراً وصححه. والأحادیث فی النهی عن الکیِّ فی الوجه کثیرة.

از جابر بن عبدالله ب روایت است الاغی که صورتش داغ شده بود و از بینیش خون جاری بود، از کنار رسول الله ج عبور کرد، رسول الله ج فرمود: «خداوند کسی‌که این عمل را انجام داده لعنت کند». سپس از گذاشتن داغ در صورت و ضربه زدن به صورت نهی فرمود».

11- (ترغیب الإمام وغیره من ولاة الأمور فی اتخاذ وزیر صالح وبطانة حسنة)

---

^([1]) الأصل کالمخطوطة و"الانتقاء": (ابن عباس). والتصویب من مسلم، وکذلک أخرجه غیره، کما تراه مخرجاً فی "غایة المرام" (475)، والظاهر أن الخطأ من المؤلف، انتقل بصره أو فکره من حدیث جابر عند الإملاء إلى حدیث ابن عباس الذی بعده فی مسلم بنحوه. ولم یتنبه لهذا الخطأ مدعو التحقیق الثلاثة! رغم أنهم عزوه لمسلم برقمی الروایتین!

^([2]) زاد فی الأصل: "فی وجهه"، فحذفتها لعدم ورودها فی "مسلم" والمخطوطة.

^([3]) هذا یوهم أنه من حدیث جابر عند الطبرانی، والواقع أنه رواه (11/ 335/ 11936) عن ابن عباس رضی الله عنهما، وسنده صحیح، وذکره الهیثمی من حدیث ابن عباس أیضاً وقال: "رواه الطبرانی ورجاله ثقات"، ولذلک أعطیته رقماً خاصاً، وغفل المذکورون عن هذا أیضاً!

^([4]) قلت: فی "المعجم الکبیر" (2/ 317-318)، وفیه جماعة لا یعرفون، ونحوه فی "المجمع"، ومع ذلک قال الجهلة: "حسن بشواهده"!