فصلی در مورد لباس‌ و جامه‌‌های بهشتیان

فصلی در مورد لباس‌ و جامه‌‌های بهشتیان

5405-3744- (1) (صحیح) عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ س عَنِ النَّبِیِّ ج قَالَ: «مَنْ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ یَنْعَمُ وَلَا یَبْأَسُ، لَا تَبْلَى ثِیَابُهُ، وَلَا یَفْنَى شَبَابُهُ، فِی الجَنَّةِ مَا لَا عَیْنٌ رَأَتْ، وَلَا أُذُنٌ سَمِعَتْ، وَلَا خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ».

رواه مسلم^[1].

از ابوهریره س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «هرکس وارد بهشت شود برای همیشه در آنجا در ناز و نعمت خواهد بود و متحمل مشقت و سختی نخواهد شد؛ لباس‌هایش کهنه نمی‌شود و جوانی‌اش به پیری نمی‌گراید؛ در بهشت (نعمت‌هایی است) که نه چشمی آن را دیده و نه گوشی آن را شنیده و نه بر قلب انسانی خطور کرده است».

5406-3745- (2) (صحیح لغیره) وَعَنْ عَبْدِاللهِ - یعنی ابن مسعود - س عَنِ النَّبِیِّ ج قَالَ: «أَوَّلُ زُمْرَةٍ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ کَأَنَّ وُجُوهَهُمْ ضَوْءُ الْقَمَرِ لَیْلَةَ الْبَدْرِ، وَالزُّمْرَةُ الثَّانِیَةُ عَلَى لَوْنِ أَحْسَنِ کَوْکَبٍ دُرِّیٍّ فِی السَّمَاءِ، لِکُلِّ رَجُلٍ وَاحِدٍ مِنْهُمْ زَوْجَتَانِ مِنَ الْحُورِ الْعَیْنِ، عَلَى کُلِّ زَوْجَةٍ سَبْعُونَ حُلَّةً، یُرَى مُخُّ سُوقِهِمَا^[2] مِنْ وَرَاءِ لُحُومِهِمَا وَحُلَلِهِمَا؛ کَمَا یُرَى الشَّرَابُ الْأَحْمَرُ فِی الزُّجَاجَةِ الْبَیْضَاءِ».

رواه الطبرانی بإسناد صحیح، والبیهقی بإسناد حسن^[3]. وتقدم حدیث أبی هریرة المتفق علیه بنحوه [هنا1- فصل، ویأتی 11- فصل].

از عبدالله بن مسعود س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «اولین گروهی که وارد بهشت می‌شوند صورت‌های‌شان همچون ماه شب چهارده می‌باشد؛ و گروه دوم (صورت‌های‌شان) به مانند پُر نورترین ستاره‌ی در آسمان می‌باشد. برای هر کدام از آنها دو همسر از حور العین می‌باشد. بر هر همسر هفتاد لباس است که مغز استخوان پای آنها از پشت گوشت و لباس‌های‌شان دیده می‌شود همانطور که شراب سرخ رنگ در شیشه‌ی سفید‌رنگ دیده می‌شود».

5407-2212- (1) (ضعیف) وَرُوِیَ عَنْ أَبِی أُمَامَةَ س عَن رَسُولِ الله ج قَالَ: «مَا مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا انْطُلِقَ بِهِ إِلَى طُوبَى، فَتَفْتَحُ لَهُ أَکْمَامَهَا، فَیَأْخُذُ مِنْ أَیِّ ذَلِکَ شَاءَ، إِنْ شَاءَ أَبْیَضَ، وَإِنْ شَاءَ أَحْمَرَ، وَإِنْ شَاءَ أَخْضَرَ، وَإِنْ شَاءَ أَصفَرَ، وَإِنْ شَاءَ أَسْوَدَ، مِثْلُ شَقَائِقِ النُّعْمَانِ، وَأَرَقَّ وَأَحْسَنُ».

رواه ابن أبی الدنیا^[4].

5408-2213- (2) (ضعیف) وَعَن أَبِی سَعیدٍ الخُدریِّ س عَن رَسُولِ الله ج قَالَ: «إنَّ الرجُلَ لَیَتَّکِىءُ فی الجَنَّةِ سبعینَ سنَةً قبلَ أنْ یتَحَوَّلَ، ثُمَّ تَأْتِیهِ امْرأَةٌ فتَضْرِبُ مَنْکِبَهُ، فینظُرُ وجْهَهُ فی خَدِّها أصْفى مِنَ المِرْآةِ، وإنَّ أدْنى لُؤْلُؤَةٍ علیها تُضِیءُ ما بینَ المشْرِق والمغْربِ، فتُسلِّمُ علیه، فیَرُدُّ السلامَ، ویَسْأَلُها: مَنْ أنْتِ؟ فتقولُ: أنا مِنَ المَزیدِ، وإنَّه لیکونُ علیها سَبْعون ثَوْباً؛ أدْناها مثلُ^[5] النُّعمانِ مِنْ طوبى، فیُنْفِذُها بَصَره، حتّى یَرى مُخَّ ساقِها مِنْ وراءِ ذلک، وإنَّ علیها مِنَ التیجانِ أنَّ أدْنى لُؤلُؤَةٍ منها لتُضِیءُ ما بینَ المشْرِقِ والمغرِبِ».

رواه أحمد من طریق ابن لهیعة عن دراج عن أبی الهیثم، وابن حبان فی «صحیحه» من طریق عمرو بن الحارث عن درَّاج عن أبی الهیثم. وروى الترمذی منه ذکر التیجان فقط، من روایة رِشدین عن عَمرِو بن الحارث وقال: «لا نعرفه إلا من حدیث رِشدین»!

5409-2214- (3) (ضعیف جداً موقوف) وَرُوِیَ عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ س قَالَ: دَارُ الْمُؤْمِنِ فِی الْجَنَّةِ لُؤْلُؤَةٌ فِیهَا أَرْبَعُونَ أَلْفَ دَارٍ، فِیهَا شَجَرَةٌ تُنْبِتُ الْحُلَلَ، فَیَأْخُذُ الرَّجُلُ بِإِصْبَعَیْهِ - وَأَشَارَ بِالسَّبَّابَةِ وَالْإِبْهَامِ - سَبْعِینَ حُلَّةً، مُتَمَنطِقَةً بِاللُّؤْلُؤِ وَالْمَرْجَانِ.

رواه ابن أبی الدنیا موقوفاً^[6].

5410-2215- (4) (ضعیف مقطوع) وَعَنْ شُرَیْحِ بْنِ عُبَیْدٍ قَالَ: قَالَ کَعْبٌ: لَوْ أَنَّ ثَوْبًا مِنْ ثِیَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ لُبِسَ الْیَوْمَ فِی الدُّنْیَا؛ لَصَعِقَ مَنْ یَنْظُرُ إِلَیْهِ، وَمَا حَمَلَتْهُ أَبْصَارُهُمْ.

رواه ابن أبی الدنیا^[7].

(صحیح) ویأتی حدیث أنس المرفوع [11- فصل]: «وَلَوْ اطَّلَعَتِ امْرَأَةٌ مِنْ نِساءِ الجَنَّةِ إِلَى الأَرْضِ لَمَلَأَتْ مَا بَیْنَهُمَا رِیحًا، وَلَأَضَاءَتْ مَا بَیْنَهُمَا، وَلَنَصِیفُهَا - یَعْنِی خِمَارَها - عَلَى رَأْسِهَا خَیْرٌ مِنَ الدُّنْیَا وَمَا فِیهَا».

رواه البخاری ومسلم.

و در حدیث مرفوع انس آمده است: «اگر زنی از زنان بهشت در زمین نمایان می‌شد، تمام دنیا را روشن و خوشبو می‌کرد و روسری و چادر او بر سرش از تمام دنیا و آنچه در آن وجود دارد بهتر است».

10 – (فصل فی فراش الجنة)

---

^([1]) قلت: لو عزاه لأحمد أیضاً لأصاب، لأن السیاق له (2/ 369-370)، ومسلم إنما رواه مفرقاً (8/ 143) بإسنادین مختلفین عن أبی هریرة، انظر "الصحیحة" (1986). أما الجهلة الثلاثة فاکتفوا فی عزوه لمسلم برقم (2836)، وهو الشطر الأول منه فقط!

^([2]) فی الطبعة السابقة (ساقِها) والمثبت من «کبیر الطبرانی» (10/ 160-161/ 10321). [ش].

^([3]) کذا قال! ولم أره فی "البعث" للبیهقی إلا من حدیث أبی هریرة (195/ 370)، نحوه دون جملة الزجاجة. وسنده فی نقدی صحیح. وأما تصحیحه لإسناد الطبرانی؛ فلا وجه له وإن تبعه البیهقی، وقلدهما هنا الجهلة! لأن فیه (أبو إسحاق السبیعی) مدلس مختلط. انظر "الصحیحة" (1736).

^([4]) فی إسناده (56/ 146) سعید بن یوسف - وهو الرحبی -، وأبو عتبة - واسمه أحمد بن الفرج الحمصی -، وهما ضعیفان. فقول ابن کثیر (2/ 278): "غریب حسن"؛ غیر حسن.

^([5]) قلت: لعل المقصود: رقتها؛ أی: مثل "رقة شقائق النعمان" کما فی الحدیث الذی قبله، والله أعلم.

^([6]) فی إسناده (56/ 148) أبو المهزِّم؛ وهو متروک.

^([7]) قلت: أخرجه (56/ 149) من طریق ابن المبارک، وهذا فی "الزهد" (126/ 417- روایة نعیم). وهو مقطوع، منقطع، شریح بن عبید لم یدرک کعباً، وهو المعروف بـ (کعب الأحبار).