ترهیب از اینکه زنی به تنهایی و بدون محرم مسافرت کند

ترهیب از اینکه زنی به تنهایی و بدون محرم مسافرت کند

4468-3110- (1) (صحیح) عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: «لَا یَحِلُّ لِامْرَأَةٍ تُؤْمِنُ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ أَنْ تُسَافِرَ سَفَرًا یَکُونُ ثَلَاثَةَ أَیَّامٍ فَصَاعِدًا إِلَّا وَمَعَهَا أَبُوهَا، أَوْ أَخُوهَا، أَوْ زَوْجُهَا، أَوِ ابْنُهَا، أَوْ ذُو مَحْرَمٍ مِنْهَا».

رواه البخاری ومسلم وأبو داود والترمذی وابن ماجه.

از ابوسعید خدری س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «برای زنی که به الله و روز آخرت ایمان دارد، جایز نیست سه روز یا بیشتر به مسافرت برود مگر اینکه پدرش یا برادرش یا همسرش یا فرزندش یا یکی از محارمش او را همراهی کند».

وفی روایة للبخاری ومسلم: «لَا تُسَافِرِ الْمَرْأَةُ یَوْمَیْنِ مِنَ الدَّهْرِ إِلَّا وَمَعَهَا ذُو مَحْرَمٍ مِنْهَا أَوْ زَوْجُهَا»^[1].

و در روایت بخاری و مسلم آمده است: «جایز نیست زنی دو روز به مسافرت برود مگر اینکه یکی از محارمش یا همسرش همراه او باشد».

4469-3111- (2) (صحیح) وَعَنِ ابنِ عُمَرَ ب؛ أَنَّ رَسُولَ الله ج قَالَ: «لَا یَحِلُّ لِامْرَأَةٍ تُؤْمِنُ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ أَنْ تُسَافِرَ ثَلَاثًا إِلَّا وَمَعَهَا ذُو مَحْرَمٍ مِنْهَا».

رواه البخاری ومسلم وأبو داود.

از ابن عمر ب روایت است که رسول الله ج فرمودند: «برای زنی که به الله و روز آخرت ایمان دارد جایز نیست که سه روز به مسافرت برود مگر اینکه یکی از محارمش او را همراهی کند».

4470-3112- (3) (صحیح) وَعَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ الله ج: «لَا یَحِلُّ لِامْرَأَةٍ تُؤْمِنُ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ تُسَافِرُ مَسِیرَةَ یَوْمٍ وَلَیْلَةٍ إِلَّا مَعَ ذِی مَحْرَمٍ عَلَیْهَا».

از ابوهریره س روایت است که رسول الله ج فرمودند: «برای زنی که به الله و روز آخرت ایمان دارد جایز نیست که یک شبانه روز به مسافرت برود مگر اینکه یکی از محارمش او را همراهی کند».

(صحیح) وفی روایة: «مَسِیرَةَ یَوْمٍ».

و در روایتی «یک روز» آمده است.

(صحیح) وفی أخرى: «مَسِیرَةَ لَیْلَةٍ إِلَّا وَمَعَهَا رَجُلٌ ذُو مَحْرَمٍ مِنْهَا».

و در روایتی دیگر آمده است: «مسیر یک شب مگر اینکه یکی از محارم او را همراهی کند».

رواه مالک، والبخاری ومسلم، وأبو داود والترمذی وابن ماجه، وابن خزیمة فی «صحیحه»^[2].

44 ـ (الترغیب فی ذکر الله لمن رکب دابته)

---

^([1]) قال الناجی (205/ 2): "اللفظ الأول لیس فی "البخاری" بلا شک، إنما هو فی مسلم وأبی داود والترمذی، وهو عند ابن ماجه بلفظ: "لا تسافر المرأة"، وأما لفظه الثانی فلمسلم، ورواه الشیخان أیضاً نحوه فی حدیث دون قوله: (من الدهر) ".

قلت: وأما المعلقون الثلاثة، المدعون للتحقیق، فلم یتورعوا عن التدلیس وتعمیة الحقیقة على القراء عمداً أو جهلاً، فقالوا: "رواه البخاری (1197)، ومسلم (827)"!! والرقم الأول یشیر إلى الحدیث الذی أشار إلیه الناجی، وفیه حدیث الباب مختصراً جداً بلفظ: "لا تسافر المرأة یومین إلا معها زوجها أو ذو محرم": والرقم الثانی یشیر إلى حدیث آخر فی النهی عن الصلاة بعد العصر والفجر! وصواب رقم الروایة الأولى عند مسلم (1340)، والأخرى (1338/ 2)، وهم اغتروا بالرقم الذی وضعه (محمد فؤاد عبدالباقی)، وهو غیر دقیق لأنه یشیر إلى طرف من الحدیث الذی جاء فی "الحج" کاملاً، وتقدم الطرف الذی أشار إلیه فی "الصلاة"! وهم لحداثتهم وجهلهم لا ینتبهون لمثل هذه الاصطلاحات!

^([2]) هنا فی الأصل: "وفی روایة لأبی داود وابن خزیمة: أن تسافر بریداً". وهی شاذة، فحذفتها من هنا، وبیان ذلک فی "الضعیفة" (2727)، وأما الجهلة الثلاثة فشملوها بالتصحیح!