اهل سنت

آنچه در این وبلاگ مخالف قرآن و سنت بود دور بندازید. الله در قرآن میفرماید:(پس بندگانم را بشارت ده، همان کسانی که سخنان را می شنوند و از نیکوترین آنها پیروی می کنند. اینانند که خداوند هدایتشان کرده و اینانند که خردمندانند». زمر، آیه 17 و 18

اهل سنت

آنچه در این وبلاگ مخالف قرآن و سنت بود دور بندازید. الله در قرآن میفرماید:(پس بندگانم را بشارت ده، همان کسانی که سخنان را می شنوند و از نیکوترین آنها پیروی می کنند. اینانند که خداوند هدایتشان کرده و اینانند که خردمندانند». زمر، آیه 17 و 18

ترغیب به کلماتی که با آنها برای بیمار دعا می‌شود و کلماتی که بیمار می‌گوید

ترغیب به کلماتی که با آنها برای بیمار دعا می‌شود و کلماتی که بیمار می‌گوید

5004-3480- (1) (صحیح) عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب عَنِ النَّبِیِّ ج قَالَ: «مَنْ عَادَ مَرِیضًا لَمْ یَحْضُرْ أَجَلُهُ فَقَالَ عِنْدَهُ سَبْعَ مَرَّاتٍ: (أَسْأَلُ اللَّهَ الْعَظِیمَ رَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ أَنْ یَشْفِیَکَ)؛ إِلَّا عَافَاهُ اللَّهُ مِنْ ذَلِکَ الْمَرَضِ».

رواه أبو داود والترمذی وحسنه، والنسائی، وابن حبان فی «صحیحه»، والحاکم وقال: «صحیح على شرط البخاری». (قال الحافظ): «فیمـا دعا به النبی ج للمریض، أو أمر به أحادیث مشهورة لیست من شرط کتابنا، أضربنا عن ذکرها».

از ابن عباس ب روایت است که رسول الله ج فرمودند: «هر‌کس بیماری را که اجلش نرسیده، عیادت کند و هفت بار بگوید: (أَسْأَلُ اللَّهَ الْعَظِیمَ رَبَّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ أَنْ یَشْفِیَکَ): از خداوند بزرگ، پروردگار عرش بزرگ می‌خواهم که شفایت دهد) خداوند او را از آن بیماری شفا می‌بخشد».

5005-3481- (2) (صحیح لغیره) وَعَن أَبِی سَعِیدٍ وَأَبِی هُرَیْرَةَ ب؛ أَنَّهُمَا شَهِدَا عَلَى رَسُول الله ج أَنَّهُ قَالَ: «مَنْ قَالَ: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاللَّهُ أَکْبَرُ)، صَدَّقَهُ رَبُّهُ؛ فَقَالَ: لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَأَنَا أَکْبَرُ، وَإِذَا قَالَ: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ)، قَالَ: یَقُولُ اللَّهُ: لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَحْدِی، وَإِذَا قَالَ: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ)، قَالَ: یَقُولُ: صَدَقَ عَبدِی، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَحْدِی لَا شَرِیکَ لِی، وَإِذَا قَالَ: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ، لَهُ المُلْکُ، وَلَهُ الحَمْدُ)، قَالَ: یَقُولُ: لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا، لِیَ المُلْکُ وَلِیَ الحَمْدُ، وَإِذَا قَالَ: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ)، قَالَ: لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا، وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِی». وَکَانَ یَقُولُ: «مَنْ قَالَهَا فِی مَرَضِهِ ثُمَّ مَاتَ لَمْ تَطْعَمْهُ النَّارُ».

رواه الترمذی[1] وقال: «حدیث حسن»، وابن ماجه والنسائی وابن حبان فی «صحیحه»، والحاکم.

از ابوسعید خدری و ابوهریره ب روایت است که گواهی دادند رسول الله ج فرمودند: «هرکس بگوید: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَاللَّهُ أَکْبَرُ) خداوند او را تصدیق نموده می‌فرماید: (لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَأَنَا أَکْبَرُ) و چون بگوید: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ) خداوند ﻷ می‌فرمایند: (لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَحْدِی) و چون بگوید: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ) خداوند در جواب می‌گوید: بنده‌ام راست گفت (لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا وَحْدِی لَا شَرِیکَ لِی) و چون بگوید: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ، لَهُ المُلْکُ، وَلَهُ الحَمْدُ) خداوند در جواب می‌گوید: ‌(لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا، لِیَ المُلْکُ وَلِیَ الحَمْدُ) و چون بگوید: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ) خداوند می‌فرماید: (لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا، وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِی) و رسول الله ج می‌فرمود: «هرکس آن را در هنگام بیماری بگوید و بمیرد، آتش جهنم او را لمس نمی‌کند».

(صحیح لغیره) وفی روایة للنسائی[2] عن أبی هریرة وحده مرفوعاً: «مَنْ قالَ: (لا إله إلا الله والله أکْبَرُ، لا إله إلا الله وحدَهُ، لا إله إلا الله ولا شریک له، لا إله إلا الله لَهُ الملْکُ، ولَهُ الحَمْدُ، لا إله إلا الله، ولا حولَ ولا قُوَّةَ إلا بالله) - یَعْقِدُهُنَّ خَمْساً بأصابِعهِ»- ثم قال: «مَنْ قالَهُنَّ فی یومٍ أوْ فی لیلَةٍ، أوْ فی شَهْرٍ؛ ثُمَّ ماتَ فی ذلک الیومِ أو فی تلکَ اللیلَةِ أوْ فی ذلکَ الشهرِ غُفِرَ له ذَنْبُه».

و در روایت نسائی آمده است: «هرکس بگوید: (لا إله إلا الله والله أکْبَرُ، لا إله إلا الله وحدَهُ، لا إله إلا الله ولا شریک له، لا إله إلا الله لَهُ الملْکُ، ولَهُ الحَمْدُ، لا إله إلا الله، ولا حولَ ولا قُوَّةَ إلا بالله) - و آن کلمات را با پنج انگشت‌شان می‌شمردند - سپس فرمودند: «کسی که این کلمات را در روز یا شب یا ماهی بگوید و در آن روز یا شب یا ماه بمیرد، گناهش بخشیده می‌شود».

5006-2032- (1) (ضعیف جداً) وَعَنْ سَعْدِ بْنِ مَالِکٍ س: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ فِی قوله تعالی: ﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَکَ إِنِّی کُنتُ مِنَ ٱلظَّٰلِمِینَ﴾: «أَیُّمَا مُسْلِمٍ دَعَا بِهَا فِی مَرَضِهِ أَرْبَعِینَ مَرَّةً، فَمَاتَ فِی مَرَضِهِ ذَلِکَ؛ أُعْطِیَ أَجْرَ شَهِیدٍ، وَإِنْ بَرَأَ بَرَأَ وَقَدْ غُفِرَ لَهُ جَمِیعُ ذُنُوبِهِ».

رواه الحاکم عن[3] أحمد بن عمرو بن بکر[4] السکسکی عن أبیه عن محمد بن زید عن ابن المسیب عنه.

5007-2033- (2) (ضعیف) وَعَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ س قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «یَا أَبَا هُرَیْرَةَ! أَلَا أُخْبِرُکَ بِأَمْرٍ هُوَ حَقٌّ، مَنْ تَکَلَّمَ بِهِ فِی أَوَّلِ مَضْجَعِهِ مِنْ مَرَضِهِ؛ نَجَّاهُ اللَّهُ مِنَ النَّارِ؟». قُلْتُ: بَلَى بِأَبِی وَأُمِّی. قَالَ: «فَاعْلَمْ أَنَّکَ إِذَا أَصْبَحْتَ لَمْ تُمَسِ، وَإِذَا أَمْسَیْتَ لَمْ تُصْبِحْ، وَأنَّکَ إِذَا قُلْتَ ذَلِکَ فِی أَوَّلِ مَضْجَعِکَ مِنْ مَرَضِکَ؛ نَجَّاکَ اللَّهُ مِنَ النَّارِ؛ أَن تَقُولَ: (لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ یُحْیِی وَیُمِیتُ، وَهُوَ حَیُّ لَا یَمُوتُ، وَسُبْحَانَ الله رَبِّ الْعِبَادِ وَالْبِلَادِ، وَالْحَمْدُ لِلَّهِ کَثِیرًا طَیِّبًا مُبَارَکًا فِیهِ عَلَى کُلِّ حَالٍ، اللَّهُ أَکْبَرُ کَبِیرًا، کِبْرِیَاءُ رَبِّنَا وَجَلَالُهُ وَقُدْرَتُهُ بِکُلِّ مَکَانٍ، اللَّهُمَّ إِنْ أَنْتَ أَمْرَضْتَنِی لِتَقْبِضَ رُوحِی فِی مَرَضِی هَذَا؛ فَاجْعَلْ رُوحِی فِی أَرْوَاحِ مَنْ سَبَقَتْ لَهُ مِنکَ الْحُسْنَى، وأَعِذْنی مِنَ النارِ کما أَعَذْتَ أوْلیاءَک الَّذینَ سَبَقَتْ لهمْ منکَ الحُسْنَى)، فَإِنْ مُتَّ فِی مَرَضِکَ ذَلِکَ فَإِلَى رِضْوَانِ اللَّهِ وَالْجَنَّةِ، وَإِنْ کُنْتَ قَدِ اقْتَرَفْتَ ذَنُوبًا تَابَ اللَّهُ عَلَیْکَ».

رواه ابن أبی الدنیا فی «کتاب المرض والکفارات»، ولا یحضرنی الآن إسناده[5].

5008-2034- (3) (معضل و ضعیف) وَرُوِیَ عَنْ حَجَّاجِ بْنِ فُرَافِصَةَ؛ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ: «مَا مِنْ مَرِیضٍ یَقُولُ: (سُبْحَانَ الْمَلِکِ الْقُدُّوسِ الرَّحْمَنِ، الْمَلِکِ الدَّیَّانِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، مُسَکِّنَ الْعُرُوقِ الضَّارِیَةِ، وَمُنَیِّمُ الْعُیُونِ السَّاهِرَةِ)؛ إِلَّا شَفَاهُ اللَّهُ تعالی».

رواه ابن أبی الدنیا فی آخر «کتاب الـمرض والکفارات» هکذا معضلاً.

9- (الترغیب فی الوصیة والعدل فیها، والترهیب من ترکها أو المضارة فیها[6]، وما جاء فیمن یعتق ویتصدق عند الموت).



([1]) قلت: رواه مرفوعاً وموقوفاً، وإسناد الموقوف صحیح، وهو فی حکم المرفوع کما هو ظاهر، وهو مخرج فی "الصحیحة" (1390).

([2]) یعنی فی "عمل الیوم" کما قیده الناجی فی "العجالة" (219/ 1)، وأفاد أن قول المؤلف (مرفوعاً) وهم، وأن الصواب أن یقال موقوفاً. قلت: وأظنه قد وهم، والتبس علیه بروایة بأخرى، أما هذه فقد جاء فیها الرفع صراحة، بلفظ (150/ 26): ".. عن أبی هریرة یرفع الحدیث إلى رسول الله ج قال: من قال .." الحدیث، وکذا هو فی "السنن الکبرى" (6/ 12/ 9857). وأما الروایة الأخرى الموقوفة، فهی عنده بعد روایتین من طریق شعبة عن أبی إسحاق عن الأغرّ عن أبی هریرة... نحوه موقوفاً، وإسناده إسناد الترمذی الموقوف.

([3]) الأصل: (وقال: رواه)، وکذا فی طبعة عمارة وغیرها کطبعة الثلاثة، ولا وجود له فی "مستدرک الحاکم" (1/ 505-506)، فلعل الصواب ما أثبته. والسکسکی هذا متروک. ثم إن صدر الحدیث رواه المؤلف بالمعنى، وهو تمام حدیث الحاکم، وفیه أن اسم الله الأعظم دعوة یونس، حیث ناداه فی الظلمات: (لا إله إلا أنت..)، فقال رجل: یا رسول الله! هل کانت لیونس خاصة.. فقال: ألا تسمع قول الله: ﴿فَنَجَّیْنَاکَ مِنَ الْغَمِّ. وقد ذکر المؤلف قول الرجل المذکور فیما تقدم (15- الدعاء /2).

([4]) کذا فی الطبعة السابقة (2/ 384- «الضعیف»)، و «المستدرک» (1/ 505)، و «إتحاف المهرة» (5/ 159) لابن حجر، وفی المنیریة (4/ 165) وسائر الطبعات: «ابن أبی بکر»، والمتروک هو ابراهیم بن عمر – کذا فی «المیزان» وفی «الأنساب» (مادة: السکسکی) و «اللسان»: (عَمرو) بفتح العین – بن بکر السکسکی، ولعله الصواب. [ش].

([5]) قلت: کل رجاله معروفون ثقات من رجال "التهذیب"؛ غیر (عامر بن یساف)، وأظن أنه لم یعرفه المؤلف، وهو فی "ثقات ابن حبان" (8/ 501)، ووثقه ابن معین أیضاً، وضعفه آخرون ومنهم ابن عدی، فقال (5/ 85): "منکر الحدیث عن الثقات"، ثم ساق له بعض الأحادیث هذا أولها.

([6]) حدیثه فی "الضعیف".

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد