وحی حضرت زکریا÷ به قومش (به طریق اشاره)

وحی حضرت زکریا÷ به قومش (به طریق اشاره)

﴿فَخَرَجَ عَلَىٰ قَوۡمِهِۦ مِنَ ٱلۡمِحۡرَابِ فَأَوۡحَىٰٓ إِلَیۡهِمۡ أَن سَبِّحُواْ بُکۡرَةٗ وَعَشِیّٗا١١﴾ [مریم: 11]

***

توضیح موضوع: چنان‌چه قبلاً نیز گفتیم، وحی گاهی به معنای اشاره‌ی سریع، یا حرکات رمزی با چشم و ابرو، و تغییر دادن خطوط چهره آمده است، چنان‌چه خداوند در داستان حضرت زکریا، آیه‌ی 11 سوره‌ی مریم می‌فرماید: ﴿فَأَوۡحَىٰٓ إِلَیۡهِمۡ﴾. آنچه در تفسیر این آیه مشهور است، این است که حضرت زکریا در این مورد، فقط یک اشاره‌ی رمزی کرده است و سخنی را بر زبان جاری نگردانیده است. شاعر نیز در این شعر، وحی را به معنای «اشاره‌ی رمزی با دست و دیگر اعضای بدن» به کار برده است:

نظرتُ الیهـا نظـرةً فتحیـرتْ		دقائق فکری فی بدیع صفاتها
فاوحی الیها الطرف انّی احّبها		فـاثر ذاک الوحی فی وجَناتها

ترجمه: «نگاهی به سراپای اندامش افکندم، تار و پود اندیشه‌ام در گیر و دار نگریستن به زیبایی و ظرافت او در هم ریخت. آنگاه مژگان چشمانم به او وحی فرستاد که دوستش دارم، و شگفت اینکه آثار این وحی را بی‌درنگ در آیینه‌ی چهره‌اش نگریستم.» پس نتیجه می‌گیریم که وحی به هفت قسم تقسیم می‌شود:

1-   وحی رسالت و نبوت.

2-   وحی به معنای الهام [نحل / 68]

3-   وحی به معنای اشاره [مریم / 11]

4-   وحی به معنای تقدیر [فصلت / 12]

5-   وحی به معنای امر و فرمان [مائده / 111]

6-   وحی به معنای دروغپردازی و وسوسه [انعام / 112]

7-   وحی به معنای خبر و رساندن پیام [انبیاء / 73]

به هر حال وحی از سوی پروردگار را می‌توان دوگونه تصور کرد:

1- «وحی تشریعی»

که بر پیامبران فرستاده می‌شود و رابطه‌ی خاصّی میان آن‌ها و خدا است که فرمان‌های الهی و حقایق را از این طریق دریافت می‌داشتند.

2- «وحی تکوینی»

که در حقیقت همان غرائز و استعدادها و شرایط و قوانین تکوینی خاصّی است که خداوند در درون موجودات مختلف جهان قرار داده است.