(128) دعایی که برای رفع کید و مکر شیاطین خوانده می‌شود

(128) دعایی که برای رفع کید و مکر شیاطین خوانده می‌شود

247ـ «أَعُوْذُ بِکَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّاتِ الَّتِیْ لاَ یُجَاوِزُهُنَّ بِرٌّ وَلاَ فَاجِرٌ مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ، وَبَرَأَ وَذَرَأَ، وَمِنْ شَرِّ مَا یَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ، وَمِنْ شَرِّ مَا یَعْرُجُ فِیْهَا، وَمِنْ شَرِّ مَا ذَرَأَ فِیْ اْلأَرْضِ، وَمِنْ شَرِّ مَا یَخْرُجُ مِنْهَا، وَمِنْ شَرِّ فِتَنِ اللَّیْلِ وَالنَّهَارِ، وَمِنْ شَرِّ کُلِّ طَارِقٍ إِلاَّ طَارِقًا یَطْرُقُ بِخَیْرٍ یَا رَحْمنُ»^([1]).

«ای پروردگار مهربان از شرّ آنچه که الله آفریده و زیاد کرده است، و از شرّ آنچه از آسمان فرو مى‌فرستد، و از شر آنچه به آسمان صعود مى‌کند، و از شر فتنه‌هاى شب و روز، و از شرّ هر وارد شونده اى در شب مگر اینکه به خیر و نیکى وارد شود! به کلمات کامل تو که هیچ نیکوکار و بدکارى نمى‌تواند از آن‌ها بگذرد، پناه مى‌برم».

کلمات حدیث

کَلِمَـاتِ اللهِ: سخنان کامل و بی‌عیب و نقص الله.

بدأ: آفریده و بوجود آورده است.

ذَرَأَ: گسترش داده و در جهان پهناور پراکنده ساخته است.

یَعْرُجُ: بالا می‌رود.

الطَارِقٍ: آنچه شب هنگام می‌آید.

رهنمود حدیث

این حدیث بیانگر آنست که نجات حقیقی بدون پناه بردن به پروردگار جهانیان که همه چیز در دست اوست و پیشانی همه در قبضه‌ی اوست و هیچ چیزی بدون علم و اراده‌ی او رخ نمی‌دهد امکان پذیر نیست.

و از نشانه‌های قدرت او علم و دانش فراگیرش می‌باشد چنانکه می‌فرماید:

﴿یَعۡلَمُ مَا یَلِجُ فِی ٱلۡأَرۡضِ وَمَا یَخۡرُجُ مِنۡهَا وَمَا یَنزِلُ مِنَ ٱلسَّمَآءِ وَمَا یَعۡرُجُ فِیهَاۖ وَهُوَ مَعَکُمۡ أَیۡنَ مَا کُنتُمۡۚ وَٱللَّهُ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِیرٞ﴾ [الحدید: 4].

ترجمه: «از آنچه وارد زمین می‌شود و از آنچه از آن خارج می‌گردد، آگاه است و هر چه از آسمان فرود می‌آید و هر چه در آن بالا می‌رود، (همه را) می‌داند. و هر جا که باشید، او با شماست. و الله به کردارتان بیناست».

فوائد حدیث

1-  اثبات صفت کلام برای الله متعال او هرگاه و هرگونه که بخواهد متکلم بوده و هست و خواهد بود.

2-  جهان هستی برای کسی‌که با صدق و اخلاص بدان بنگرد و در آن بیندیشد بیانگر وحدانیت الله و قدرت او است.

---

[1]- أحمد 3/419 با إسناد صحیح، و ابن السنی شماره‌ى (637) و أرناؤوط در تخریج کتاب: الطحاویة ص (133) سندش را صحیح دانسته است، و نگا: مجمع الزوائد (10/127).