(12)- (خطبه- 145) دنیا، مردم، بدعت، سنّت

(12)- (خطبه- 145) دنیا، مردم، بدعت، سنّت

(1)أَیُّهَا الناسُ، إِنَّما أَنتُمْ فِى هذِهِ الدُّنْیا غَرَضٌ ‏‏تَنْتَضِلُ‏‏ ‏‏فِیهِ‏‏ ‏الْمَنایا، مَعَ کُلِّ جُرْعَةٍ شَرَقٌ، وَفِى کُلِّ أَکْلَةٍ غَصَصٌ، (2)لا تَنالُونَ مِنْها نِعْمَةً إِلّا بِفِراقِ أُخْرى، وَلا یُعَمَّرُ مُعَمَّرٌ مِنکُمْ یَوْماً مِنْ عُمُرِهِ إِلّا بِهَدْمِ اخَرَ مِنْ أَجَلِهِ. وَلا تُجَدَّدُ لَهُ زِیادَةٌ فِى اُکُلِهِ إِلّا بِنَفادِ ما قَبْلَها مِنْ رِزْقِهِ، (3)وَلا یَحْیى لَهُ أَثَرٌ إِلّا ماتَ لَه أَثَرٌ، وَلا یَتَجَدَّدُ لَهُ جَدِیدٌ إِلّا بَعْدَ أَنْ ‏یَخْلُقَ‏ لَهُ جَدِیدٌ، وَلا تَقُومُ لَهُ نابِتَةٌ إِلَّا وَتَسْقُطُ مِنْهُ مَحْصُودَةٌ، (4)وَقَدْ مَضَتْ أُصُولٌ نَحْنُ فُرُوعُها، فَما بَقاءُ فَرْعٍ بَعْدَ ذَهابِ أَصْلِهِ؟! (5)وَما أُحْدِثَتْ بِدْعَةٌ إِلّا تُرِکَ بِها سُنَّةٌ، فَاتَّقُوا الْبِدَعَ، وَالْزَمُوا ‏الْمَهْیَعَ‏، إِنَّ ‏عَوازِمَ‏ ‏الْأُمُورِ أَفْضَلُها، وَإِنَّ مُحْدَثاتِها شِرارُها.

[(1) اى مردم!شما در این جهان هدف تیرهاى مرگ هستید. همراه هر جرعه‏اى اندوهى وجود دارد؛ و در هر لقمه‏اى امکان گلوگیر شدنى هست؛ (2) به هیچ نعمتى نمى‏رسید جز اینکه نعمت دیگرى را از دست مى‏دهید! و روزى از عمر شما نمی‌گذرد مگر اینکه یک روز به مرگ نزدیک‌تر می‌شوید، هر کس هر بار غذائى می‌خورد از آن روزى‏که برایش تعیین شده به همان مقدار کاسته می‌گردد. (3)هیچ اثرى از او بوجود نمى‏آید جز اینکه ‏اثر دیگرى از او می‌میرد، چیزى براى او تازه نمی‌شود جز اینکه تازه‏اى از او کهنه مى‏گردد. (4) اصول و ریشه‌های ما درگذشتند و ما که مانده ایم فروع و شاخه‌های آن‌هائیم راستی فروع و شاخه چه بقائی بعد از رفتن ریشه دارد ؟(5) هیچ بدعتی ایجاد نمی‌شود مگر اینکه با آن سنتی متروک می‌گردد. بنابراین از بدعت بپرهیزید و ملازم راه راست و جاده آشکار باشید؛ امور اصیل پیشین [و آئین پاک حق] که صحت و درستی آن مورد تردید نیست برترین امور است و بدعت‌ها بدترین کارها است.]