(16)- (سخن- 219) ضرر و زیان برخی از صفات ناشایسته

(16)- (سخن- 219) ضرر و زیان برخی از صفات ناشایسته

(1)مَنْ أَصْبَحَ عَلَى الدُّنْیا حَزِیناً فَقَدْ اصْبَحَ لِقَضاءِ اللَّهِ ساخِطاً، (2)وَمَنْ أَصْبَحَ یَشْکُو مُصِیبَةً نَزَلَتْ بِهِ فَإِنَّما یَشْکُو رَبَّهُ، (3)وَمَنْ أَتى غَنِیّاً فَتَواضَعَ لَهُ لِغِناهُ ذَهَبَ ثُلْثا دِینِهِ، (4)وَمَنْ قَرَأَ الْقُرانَ فَماتَ فَدَخَلَ النَّارَ فَهُوَ کانَ مِمَّنْ یَتَّخِذُ ایاتِ اللَّهِ هُزُواً، (5)وَمَنْ لَهِجَ قَلْبُهُ بِحُبِّ الدُنْیَا ‏الْتاطَ قَلْبُهُ مِنْها بِثَلاثٍ: هَمٍّ لا یُغِبُّهُ، وَحِرْصٍ لا یَتْرُکُهُ، وَأَمَلٍ لا یُدْرِکُهُ.

[(1) کسى که از دنیا اندوهناک مى‌باشد، از قضاء الهى خشمناک است، (2)و آن کس که از مصیبت وارد شده شِکْوه کند، از خدا شکایت کرده، (3)و کسى که نزد توانگرى رفته و به خاطر سرمایه‌اش در برابر او فروتنى کند، دو سوم دین خود را از دست داده است، (4) و آن کس که قرآن بخواند و وارد آتش جهنم شود، حتماً از کسانى است که آیات الهى را بازیچه قرار داده است، (5)و آن کس که قلب او با دنیا پرستى پیوند خورد، همواره جانش گرفتار سه مشکل است: اندوهى رها نشدنى، و حرصی که دست از او بر ندارد و آرزوئى نایافتنی.]