(17)- (سخن- 325) صفت مؤمن در حالات مختلف

(17)- (سخن- 325) صفت مؤمن در حالات مختلف

(1)الْمُؤْمِنُ ‏بِشْرُهُ‏ فِى وَجْهِهِ، وَحُزْنُهُ فِى قَلْبِهِ، أَوْسَعُ شَىْ‏ءٍ صَدْراً، وَأَذَلُّ شَىْ‏ءٍ نَفْساً، یَکْرَهُ الرِّفْعَةَ، وَیَشْنَأُ السُّمْعَةَ، (2)طَوِیلٌ غَمُّهُ، بَعِیدٌ هَمُّهُ، کَثِیرٌ صَمْتُهُ، مَشْغُولٌ وَقْتُهُ، شَکُورٌ صَبُورٌ، ‏مَّغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ، ‏ضَنِینٌ‏ ‏بِخَلَّتِهِ‏، سَهْلُ ‏الْخَلِیقَةِ، لَیِّنُ ‏الْعَرِیکَةِ، (3)نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ ‏الصَّلْدِ، وَهُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.

[(1) شادى مؤمن در چهره او، و اندوه وى در دلش پنهان است، سینه‌اش از هر چیزى فراخ‌تر، نفس او از هر چیزى خوارتر است. برترى جویى را زشت، ریاکارى را دشمن مى‌شمارد، (2)اندوه او طولانى، همت او بلند است، سکوتش فراوان، وقت او با کار گرفته است، شکر گزار و شکیبا و ژرف اندیش است. از کسى در خواست ندارد و نرم خو و فروتن است، (3)نفس او از سنگ خارا سخت‌تر، اما در دیندارى از بنده خوارتر است.]