(19)- (سخن- 341) سود و زیان برخی از خردها

(19)- (سخن- 341) سود و زیان برخی از خردها

(1)مَنْ نَظَرَ فِى عَیْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَیْبِ غَیْرِهِ، (2)وَمَنْ رَضِىَ بِرِزْقِ اللَّهِ لَمْ یَحْزَنْ عَلى ما فاتَهُ، (3)وَمَنْ سَلَّ سَیْفَ الْبَغْىِ قُتِلَ بِهِ، (4)وَمَنْ ‏کابَدَ ‏الْأُمُورَ ‏عَطِبَ‏، (5)وَمَنِ اقْتَحَمَ اللُّجَجَ غَرِقَ، (6)وَمَنْ دَخَلَ مَداخِلَ السُّوءِ اتُّهِمَ، (7)وَمَنْ کَثُرَ کَلامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ وَمَنْ کَثُرَ خَطَوُهُ قَلَّ حَیاؤهُ وَمَنْ قَلَّ حَیاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ، وَمَنْ قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلْبُهُ، وَمَنْ ماتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّارَ، (8)وَمَنْ نَظَرَ فِى عُیُوبِ النَّاسِ فَأَنْکَرَها ثُمَّ رَضِیَها لِنَفْسِهِ فَذلِکَ الاَحْمَقُ بِعَیْنِهِ، (9)وَ‏الْقَناعَةُ ‏مالٌ‏ ‏لا ‏یَنْفَدُ، (10)وَمَنْ أَکْثَرَ مِنْ ذِکْرِ الْمَوْتِ رَضِىَ مِنَ الدُّنْیا بِالْیَسِیرِ، (11)وَمَنْ عَلِمَ أَنَّ کَلامَهُ مِنْ عَمَلِهِ قَلَّ کَلامُهُ إِلّا فِیما یَعْنِیهِ.

[(1) آن کس که در عیب خود بنگرد از عیب جویى دیگران باز ماند، (2)کسى که به روزى خدا خشنود باشد بر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد، (3)و کسى که شمشیر ستم بر کشد با آن کشته شود، (4)و آن کس که در کارها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد، (5)و هر کس خود را در گرداب‌هاى بلا افکند عرق گردد، (6)و هر کس به جاهاى بدنام قدم گذاشت متهم گردید. (7)و کسى که زیاد سخن مى‌گوید، زیاد هم اشتباه دارد، هر کس که بسیار اشتباه کرد، شرم وحیای او اندک است، آن که شرم او اندک باشد، پرهیزکارى او نیز اندک خواهد بود، کسى که پرهیزکارى او اندک است، دلش مرده است، آن که دلش مرده باشد، در آتش جهنم سقوط خواهد کرد. (8)و آن کس که زشتى هاى مردم را بنگرد و آن را زشت بشمارد، سپس همان زشتى‌ها را مرتکب شود، پس او احمق واقعى است. (9)قناعت مالى است که پایان نیابد، (10)آن کس که فراوان به یاد مرگ باشد، در دنیا به اندک چیزى خشنود است، (11)و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او به حساب مى‌آید جز به ضرورت سخن نگوید.]