بینش و بینایی

بینش و بینایی

﴿فَمَنۡ أَبۡصَرَ فَلِنَفۡسِهِۦۖ وَمَنۡ عَمِیَ فَعَلَیۡهَاۚ وَمَآ أَنَا۠ عَلَیۡکُم بِحَفِیظٖ﴾ [الأنعام: 104].

ترجمه: «پس هرکه به‌دیده بصیرت بنگرد به سود خود او، و هرکس از سر بصیرت ننگرد به زیان خود اوست، و من بر شما نگهبان نیستم».

گرچه «چشم»، برای تشخیص راه و چاه و دیوار ودرّه، هنگام رفتن و عبور و مرور است، وای «راه» که همیشه کوچه و خیابان نیست که فقط چشم به کار آید!

هم «بصر» لازم است، هم «بصیرت»، ولی کدام یک لازم‌تر؟

هم «کوری» بد است، هم «کوردلی»، اما کدام یک ضایع بارتر و زیان آورتر ؟

از چشم سر چه سود، اگر «چشم دل» کور باشد؟

اگر «بینش» و «بینایی» را باهم داشته باشیم، این همان « نورٌ علی نُور» است.