اول خویش بعد درویش!

اول خویش بعد درویش!

﴿وَأَنذِرۡ عَشِیرَتَکَ ٱلۡأَقۡرَبِینَ٢١٤﴾ [الشعراء: 214].

«و بترسان خویشانت را که نزدیک‌ترند».

﴿... وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا وَذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ...﴾ [البقرة: 83] «... و به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بی‌نوایان نیکی کنید».

﴿وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ﴾ [الإسراء: 26]

«و حق خویشاوندان را بپرداز، و (همچنین حق) مسکین، و در راه مانده را (بپرداز)».

نیکی به بستگان و خویشاوندان، جای دوری نمی‌رود.

ثمره احسان و اکرام نسبت به اقوام و عشیره، به خود انسان بر می‌گردد و آنان را به عنوان یک «پشتوانه» و «تکیه گاه» در هنگامه خطر و مواقع نیاز برای ما نگاه می‌دارد.

اگر از «خویشاوندان» خیر به یکدیگر نرسد و همه بازوی یکدیگر نباشند، از بی‌گانگان و «اغیار» چه انتظاری است؟

بال پروازِ هم باشیم، نه قیچی بریدن و چیدن بال و پر!