برخی آداب و اسباب اجابت دعا

برخی آداب و اسباب اجابت دعا

اخلاص در دعا برای خدا أ. اینکه شخص، دعا را با ثنا و ستایش خداوند أ و فرستادن صلوات بر محمد ج شروع و با آن تمام کند، اعتماد و عزم داشتن بر دعای خود و مطمئن بودن در قبول آن، التماس کردن و خواستن در دعا از خدا أ و عجله نکردن در استجابت، توجه و حضور قلب هنگام دعا، دعا کردن در سختی و آسانی، دعا کننده تنها از خدا أ بخواهد، نسبت به خود، خانواده، ثروت و فرزندش دعای بد نکند.

با صدای آرام بین بلند و آهسته دعا کردن، اعتراف کردن به گناه و طلب بخشش آن از خداوند أ و نیز اعتراف به نعمت خداوند أ و بجا آوردن شکرش، جهت انشای دعای قافیه‌دار و بکاربردن کلمات هماهنگ در آن خود را به زحمت نیندازد. با زاری و فروتنی دعا کند و به رحمت خدا أ امیدوار و از عذاب او بیمناک باشد. آنچه با زور و ستم بدست آورده پس داده و توبه کند. سه مرتبه تکرار کردن جملات دعا، رو به قبله دعا کردن، بلند کردن دست‌‌ها هنگام دعا، وضو ساختن قبل از دعا اگر میسر باشد، زیاده خواهی نکند ‌‌(مانند درخواست مقام و منزلت پیامبران ﻹ یا درخواست چیز‌های ناممکن). اگر می‌خواهد برای کسی دعا کند اول برای خودش دعا کند (تا خودش را نیازمند جلوه دهد). برای توسل کردن و رسیدن به خداوند أ به نام‌‌های نیکِ او و صفاتِ بلند مرتبه‌اش یا اعمال صالحی که خودش انجام داده است توسل کند و یا اینکه مرد صالح زنده‌ای برای او دعا کند، باید خوراک و نوشیدنی و لباس دعا کننده حلال باشد، دعا به گناه و گسستن پیوند خویشاوندی نکند، امر به معروف و نهی از منکر کند و از ارتکاب همه گناهان بپرهیزد.