مظهر خیرخواهی و زهد

مظهر خیرخواهی و زهد

کنت هانری دی کاستری نوشته است: «جمعی به دورغ، تهمت طمع و دنیادوستی به محمد [ ج] زدند؛ این یک تحلیل احمقانه است، زیرا سراسر زندگی‌اش مشحون از زهد و گریز از لذت‌های دنیوی و جانش مظهر نیکی و خیرخواهی و فداکاری برای دیگران بود. زهد و دنیاگریزی در مسکن، خوراک، نوشیدنی و پوشیدنی او مشهور بود و به اندکی نان و آب قناعت می‌کرد. گاه ماه‌ها می‌گذشت و آتش پخت غذا در خانه‌اش روشن نمی‌شد. لباس خشن و ارزان قیمت می‌پوشید. حتی روزهای آخر عمرش نیز به همسرش عایشه دستور داد که اندک مال باقی‌مانده نزدش را به نیازمندان صدقه دهد!^([1]) وقتی از سکرات مرگ به هوش آمد از وی پرسد که آیا خواسته‌اش اجرا شده است یا نه؟ عایشه جواب منفی داد، بی‌درنگ دستور داد تا آن مقدار مال باقی‌مانده بین پیرزنان نیازمند تقسیم شد و گفت: اکنون قلبم آرام شد، زیرا می‌ترسیدم که در حالی خدایم را ملاقات کنم که مالک این مقدار ثروت باشم! آیا به چنین روح پاکی می‌توان تهمت جاه‌طلبی و سودجویی زد؟»^([2])

---

[1]- مشکاة المصابیح، حدیث 1884.

[2]- اندیشه تقریب، 59- 60.