کژماندن دهان آن مرد که نام محمد ج را به تمسخر خواند

کژماندن دهان آن مرد که نام محمد ج را به تمسخر خواند

آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند

نام احمد را، دهانش کژ بماند

باز آمد کای محمد عفو کن

ای ترا الطاف عِلمِ مِن لَدُن

من ترا افسوس می‌کردم ز جهل

من بُدَم افسوس را منسوب و اهل

چون خدا خواهد که پردۀ کسی درد

مَیلش اندر طعنۀ پاکان برد

جون خدا خواهد که پوشد عیب کس

کم زند در عیب معیوبان نفس

چون خدا خواهد که مان یاری کند

میل ما را جانب زاری کند

ای خنک چشمی که آن گریان اوست

ای همایون دل که او بریان اوست

(مولانا جلال الدین رومی)