معیار سوّم دین جهانی، کتاب منیر است

معیار سوّم دین جهانی، کتاب منیر است

از نظر کتاب آسمانی؛ یعنی قرآن کریم، ماه­های سال دوازده ماه است، نه نوزده ماه به دلیل این­که خدای تعالی در سوره­ی توبه آیه­ی 36 فرموده است:

﴿إِنَّ عِدَّةَ ٱلشُّهُورِ عِندَ ٱللَّهِ ٱثۡنَا عَشَرَ شَهۡرٗا فِی کِتَٰبِ ٱللَّهِ یَوۡمَ خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ مِنۡهَآ أَرۡبَعَةٌ حُرُمٞۚ ذَٰلِکَ ٱلدِّینُ ٱلۡقَیِّمُۚ﴾ [التوبة: 36].

«محققاً‌ عدد ماه­ها نزد خدا در کتاب خدا دوازده ماه است از آن روزی که خداوند آسمان­ها و زمین را آفرید و از آن دوازده ماه، چهار ماه (جنگیدن و خون‌ریزی) درآن حرام است.این است دستور دین استوار و محکم».

با توجّه به آیه­ی فوق که خداوند فرموده ماه­های سال قمری، در نزد خدا دوازده ماه است (یعنی این خبرکتاب منیر است) از روزی که خداوند آسمان­ها و زمین را آفریده و این دوازده ماه (یعنی طبیعت زندگی شما هم گواهی می­دهد و شما می­بینید) و منطبق با عقل مردم جهان است.

یعنی طبیعت زندگی بشر را به صورت 12 ماه به نمایش گذاشته و هیچ بشری 19 ماه را تجربه نکرده است و عقل با استدلال ریاضی و اندیشه، آن را باطل می­داند وکتاب منیر یا پیام الهی هم آن را رد کرده است .

بنابراین یک دین جهانی علاوه بر هدایت غریزی و هدایت طبیعی باید هدایت تشریعی را هم به انسان بدهد تا او را به سر منزل مقصود برساند و قوانین فساد اخلاقی و روحی او را هم به او آموزش بدهد و این مأموریت را پیامبران توسط کتاب آسمانی برعهده داشتند و اگر این نوع هدایت تشریعی برای انسان منظور نمی­شد، از دیدگاه دانش و فهم عقلی، زندگی بشر بیهوده می­شد؛ یعنی زندگی انسان با حیوانات و گیاهان یکسان می­شد. درصورتی که انسان دارای عقل و شعور است و آن­ها فاقد عقل و شعورند. پس لازم بود عقل و شعور انسان از مقامی بالاتر هدایت شود، تا زندگی او معنا پیدا کند. همان­طوری که روح او از مقامی والاتر در کالبد او دمیده شده و فرموده است:

﴿ثُمَّ سَوَّىٰهُ وَنَفَخَ فِیهِ مِن رُّوحِهِ﴾ [السجدة: 9] «از روح خود در او دمید».

حال اگر این انسان تصوّر کند که هیچ حساب و کتابی برای او نیست و با مرگش همه چیز تمام می‌شود؛ افکار و پنداری است باطل که عقل سلیم پذیرای آن نیست. چنانچه خدای تعالی در کتاب منیر خود یعنی قرآن کریم سوره­ی مؤمنون، آیه­ی 115 و 116 فرموده است:

﴿أَفَحَسِبۡتُمۡ أَنَّمَا خَلَقۡنَٰکُمۡ عَبَثٗا وَأَنَّکُمۡ إِلَیۡنَا لَا تُرۡجَعُونَ١١٥ فَتَعَٰلَى ٱللَّهُ ٱلۡمَلِکُ ٱلۡحَقُّۖ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ ٱلۡعَرۡشِ ٱلۡکَرِیمِ١١٦﴾ [المؤمنون: 115-116].

«آیا گمان کردید که ما شما را بیهوده آفریدیم و به سوی ما برگشت داده نمی‌شوید (زهی خیال باطل) پس برتر است آن خدایی که فرمانروای به حقّ است. هیچ معبود و کارگزاری جز او وجود ندارد. هم اوست مالک و رب عرش بزرگ».

کتاب منیر از هدایت طبیعی انسان هم مانند دیگرخلایق خبر داده است که به محض ورود به دنیا، تغذیه­اش درسینه­ی مادر آماده شده؛ یعنی همان شیری که قبل از تولّد کودک وجود نداشت.

همان­طور که بدن انسان به طور طبیعی به غذا و آب و هوا نیازمند است، همان­گونه هم روح انسان به غذای معنوی محتاج است که آن را هم خدای تعالی به وسیله­ی نزول کتاب­های آسمانی رزق و روزی معنوی او را مهیا و آماده می­کند، خواه این انسان خود را نیازمند به این روزی معنوی بداند یا نداند و روزی معنوی انسان را خدای تعالی بطور طبیعی از آسمان نازل کرده و در دسترس او قرار داده است؛ زیرا کتاب­های آسمانی به ویژه قرآن کریم رزق و روزی معنوی انسان است که انسان بدون عمل به آن، نیاز بعد از مرگش را نادیده می­گیرد. چنانچه خدای تعالی در سوره­ی واقعه، آیات 80 تا آیه 84 یاد آور شد و فرمود:

﴿تَنزِیلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِینَ٨٠ أَفَبِهَٰذَا ٱلۡحَدِیثِ أَنتُم مُّدۡهِنُونَ٨١ وَتَجۡعَلُونَ رِزۡقَکُمۡ أَنَّکُمۡ تُکَذِّبُونَ٨٢ فَلَوۡلَآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلۡحُلۡقُومَ٨٣ وَأَنتُمۡ حِینَئِذٖ تَنظُرُونَ٨٤﴾ [الواقعة: 80-84].

«(این قرآن) فرود آمده از جانب مالک جهانیان است. آیا شما به این سخن بی اعتنایی می‌کنید و رزق و روزی خودرا در انکار و تکذیب آن قرار می‌دهید. پس چگونه است وقتی که جان به گلوگاه رسد (آن را تکذیب نمی‌کنید) و شما در آن هنگام می‌نگرید».

همان­طورکه در این آیات ملاحظه می­کنید، خداوند فرموده است که این قرآن، رزق و روزی روحی و معنوی شماست. آن­گاه که روح از کالبد جسمانی شما خارج شود، تولّد دیگری برای شما پیش می‌آید که سخت به آن نیازمندید. اکنون هم اگر از روزی قرآن بهره‌ای نداشته باشیم، درحقیقت تغذیه­ی حیات ابدی را ازدست داده­ایم که در همین سوره­ی واقعه، آیه­ی: 52 فرموده است:

﴿لَأٓکِلُونَ مِن شَجَرٖ مِّن زَقُّومٖ٥٢﴾ [الواقعة: 52].

«بی­گمان از درخت زقوم خواهید خورد».

پس ای خردمندان بکوشید از رزق و روزی قرآن کریم بهره گیرید که در حقیقت این قرآن رزق و روزی معنوی و روحی انسان است. البته اگر به یقین به کلمات آن ایمان بیاورید و به آن عمل نمایید. انسان در این دنیا زمانی به کلمات قرآن یقین پیدا می­کند که سخنان آن را بر تمام سخنان بشری دیگر ترجیح دهد وگفتار مخالف آن را هرگز قبول نکند، اگرچه آن گفته‌ها را تمام مردم عالم بگویند؛ زیرا شخصی که کلمات قرآن را قبول کرد، در ذهن خود مبنای اصلی را بر این پایه استوار می­کند که چون کلمات قرآن سخن خدای تعالی است و او هم به همه امور عالم دانا و بینا است؛ بنابراین این سخنان صد درصد درست است و کوچک­ترین شکی هم در گفتار آن نیست؛ زیرا خدای تعالی هرگز اشتباه نمی‌کند که قرآن کریم می‌فرماید:

﴿أَکۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا یُؤۡمِنُونَ١٧﴾ [هود: 17] «بیشتر مردم جهان به این قرآن ایمان نمی‌آورند». یا ﴿بَلۡ أَکۡثَرُهُمۡ لَا یَعۡقِلُونَ٦٣﴾ [العنکبوت: 63] «بلکه بیشتر ایشان تعقل نمی­کنند».

یعنی: بیشتر مردم جهان عقل­شان را برای فهم مطالب دینی به کار نمی­گیرند.

پس با توجّه به این آیات و محتوای مطالب کتاب حاضر، نتیجه می­گیریم که دین اسلام یک دیانت جهانی است؛ زیرا از درون با فطرت انسان سازگار است و از بیرون با قوانین طبیعت منطبق.

﴿وَٱلسَّلَٰمُ عَلَىٰ مَنِ ٱتَّبَعَ ٱلۡهُدَىٰٓ﴾

سال 83 ( ع- سعادتمندی)