سورۀ قلم

سورۀ قلم⁽[1]⁾

74- باب: قَوله تَعَالَى: ﴿عُتُلِّۢ بَعۡدَ ذَٰلِکَ زَنِیمٍ﴾

باب [74]: قوله تعالی: ﴿کینه توزی که بعد از آن رسوا است﴾

1794- عَنْ حَارِثَةَ بْنَ وَهْبٍ الخُزَاعِیَّ رَضِیَ اللهُ عَنْهُ، قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِیَّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ: «أَلاَ أُخْبِرُکُمْ بِأَهْلِ الجَنَّةِ؟ کُلُّ ضَعِیفٍ مُتَضَعِّفٍ، لَوْ أَقْسَمَ عَلَى اللَّهِ لَأَبَرَّهُ، أَلاَ أُخْبِرُکُمْ بِأَهْلِ النَّارِ: کُلُّ عُتُلٍّ، جَوَّاظٍ مُسْتَکْبِرٍ» [رواه البخاری: 4918].

1794- از حارثه بن وَهب خُزاعیس روایت است که گفت: از پیامبر خدا ج شنیدم که می‌فرمودند: «آیا تو را از اهل بهشت خبر ندهم؟ [اهل بهشت] هر ضعیف و ناتوانی است، که اگر به خدا سوگند بخورد، خدا سخن او را راست می‌سازد، و آیا تو را از اهل دوزخ خبر ندهم؟ [اهل دوزخ] هر شخص سرکش، فربه، خود خواه و مستکبری است»^([2]).

75- باب: قَوله تَعَالَى: ﴿یَوۡمَ یُکۡشَفُ عَن سَاقٖ وَیُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ﴾

باب [75]: قوله تعالی: ﴿روزی که کار بالا گیرد و به سجده کردن دعوت شوند﴾

1795- عَنْ أَبِی سَعِیدٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِیَّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ: «یَکْشِفُ رَبُّنَا عَنْ سَاقِهِ، فَیَسْجُدُ لَهُ کُلُّ مُؤْمِنٍ وَمُؤْمِنَةٍ، فَیَبْقَى کُلُّ مَنْ کَانَ یَسْجُدُ فِی الدُّنْیَا رِیَاءً وَسُمْعَةً، فَیَذْهَبُ لِیَسْجُدَ، فَیَعُودُ ظَهْرُهُ طَبَقًا وَاحِدًا» [رواه البخاری: 4919].

1795- از ابوسعیدس روایت است که گفت: از پیامبر خدا ج شنیدم که می‌فرمودند:

«پروردگار ما [در روز قیامت] ساقش را برهنه می‌سازد [بلا کیف] و هر مرد و زن مؤمنی برایش سجده می‌کند، و کسانی که در دنیا به جهت ریاء و سمعه سجده می‌کردند، می‌خواهند که سجده کنند، پشت آن‌ها مانند طبقی راست قرار می‌گیرد». [و قدرت به سجده کردن پیدا نمی‌کنند].

سُورَةُ النَّازِعَاتِ

---

[1]- سورۀ (قلم) مدنی است، ابن ندیم از ابن عباسب روایت است که گفت: این سوره تا ﴿سَنَسِمُهُۥ عَلَى ٱلۡخُرۡطُومِ﴾ مکی، و بعد از این آیه تا ﴿لَوۡ کَانُواْ یَعۡلَمُونَ﴾، مدنی است، و امام سخاوی/ می‌گوید: این سوره بعد از سورۀ (مزمل)، و پیش از سورۀ (مدثر) نازل شده است.

      2) این سورۀ دارای (2) دو رکوع، و (52) پنجاه ودو آیت، و (306) سه صد وشش کلمه، و (1295) یک هزار و دوصد ونود وپنج حرف، و (593) پنج صد ونود سه نقطه است.

[2]- مراد از این حدیث اغلبیت است نه اکملیت، یعنی: اغلب کسانی که به بهشت می‌روند از نوع اول می‌باشند، و اغلب کسانی که به دوزخ می‌روند از نوع دوم، و این طور نیست که هر ضعیف و نا توانی به بهشت برود، و یا هر فربه و مستکبری به دوزخ.