سورۀ نازعات

سورۀ نازعات⁽[1]⁾

1796- عَنْ سَهْلِ بْنُ سَعْدٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: رَأَیْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: بِإِصْبَعَیْهِ هَکَذَا، بِالوُسْطَى وَالَّتِی تَلِی الإِبْهَامَ «بُعِثْتُ وَالسَّاعَةُ کَهَاتَیْنِ» [رواه البخاری: 4936].

1796- از سهل بن سعدس روایت است که گفت: پیامبر خدا ج را دیدم که با دو انگشت خود، که انگشت وسطی و انگشت شهادت باشد، اشاره نموده و گفتند:

«من و قیامت، مانند این دو با یکدیگر مبعوث شدم»^([2]).

سُورَةُ عَبَسَ

---

[1]- از مسائل متعلق به این سورۀ آنکه:

      1) سورۀ (نازعات) مکی، است، این سورۀ بنام (ساهره) نیز یاد می‌شود، امام سخاوی/ می‌گوید: این سورۀ بعد از سورۀ (نبأ)، و پیش از سورۀ ﴿إِذَا ٱلسَّمَآءُ ٱنشَقَّتۡ﴾ نازل شده است.

      2) این سورۀ دارای (2) دو رکوع، و (46) چهل وشش آیت، و (181) یک صد وهشتاد ویک کلمه، و (791) هفت صد ونود یک حرف، و (340) سه صد وچهل نقطه است.

[2]- یعنی: بعثت من با قیام قیامت آن‌چنان نزدیک است که این دو انگشت با هم نزدیک می‌باشند، و مراد از نزدیکی، نظر به مدت خلقت کون است، نه نظر به مدت عمر انسان.