سورۀ عبس

سورۀ عبس⁽[1]⁾

1797- عَنْ عَائِشَةَ، عَنِ النَّبِیِّ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «مَثَلُ الَّذِی یَقْرَأُ القُرْآنَ، وَهُوَ حَافِظٌ لَهُ مَعَ السَّفَرَةِ الکِرَامِ البَرَرَةِ، وَمَثَلُ الَّذِی یَقْرَأُ، وَهُوَ یَتَعَاهَدُهُ، وَهُوَ عَلَیْهِ شَدِیدٌ فَلَهُ أَجْرَانِ» [رواه البخاری: 4937].

1797- از عائشهل از پیامبر خدا ج روایت است که فرمودند:

«کسی که قرآن را حفظ نموده و تلاوت می‌کند، مانند ملائکه کرام است، و کسی که قرآن را تلاوت نموده و یاد می‌گیرد، و این کار برایش مشقت آور است، برای او دو مزد است»^([2]).

سُورَةُ الْمـُطَفِّفِینَ

---

[1]- از مسائل متعلق به این سورۀ آنکه:

      1) سورۀ (عبس) که به نام سورۀ (سَفَره) نیز یاد می‌شود، مکی است، حاکم از عائشهل روایت می‌کند که این سورۀ در مورد ابن ام مکتومس که شخص نابینائی بود، نازل گردید، این شخص نزد پیامبر خدا ج آمد، و می‌گفت: یا رسول الله! مرا رهنمائی کنید، و در این وقت در نزد پیامبر خدا ج چندین نفر از سرکردگان قریش وجود داشتند، و پیامبر خدا ج به این شخص نابینا اعتناء نکرده و مشغول گفتگو با آن‌ها و دعوت آن‌ها به سوی اسلام بودند، و همان بود که این آیات نازل گردید.

      2) این سورۀ دارای (1) یک رکوع، و (42) چهل ودو آیت، و (133) یک صد وسی وسه کلمه، و (552) پنج صد وپنجاه ودو حرف، و (292) دو صد ونود ودو نقطه است.

[2]- این دو مزدی که برای این شخص است، یکی مزد تلاوت، و دیگری مزد مشقت در تلاوت است، و البته این به آن معنی نیست که مزد این شخص از مزد کسی که قرآن را حفظ می‌کند بیشتر است، بلکه به این معنی است که مزد آن نسبت به خودش دو چند می‌شود نه نسبت به حافظ قرآن، از این جهت است که شخص اول نسبت به علو مقام خود به مرتبه ملائکه کرام صعود می‌کند.