«هرگاه مسلمانی سخنی ناشایست و حرام را بر زبان آورد باید بگوید:»

118- «﴿وَإِمَّا یَنزَغَنَّکَ مِنَ ٱلشَّیۡطَٰنِ نَزۡغٞ فَٱسۡتَعِذۡ بِٱللَّهِ﴾ [فصلت: 36]». ترجمه: «اگر وسوسه‌ای از شیطان به تو رسید (و خواست شما را از مسیر منحرف و از هدف بازدارد) به خدا پناه ببر». (بر گرفته شده از تفسیر نور ص 187، تألیف دکتر خرمدل).    « الاعراف: 200»

119- «﴿وَٱلَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةً أَوۡ ظَلَمُوٓاْ أَنفُسَهُمۡ ذَکَرُواْ ٱللَّهَ فَٱسۡتَغۡفَرُواْ لِذُنُوبِهِمۡ﴾ [آل عمران: 135]». ترجمه: «مؤمنان آنان کسانی هستند که هرگاه عمل زشت و بَدو فاحشه‌ای انجام دادند یا برخودشان ستم نمودند (بلا فاصله) خداوند را به یاد آورده و برای بخشش گناهان و بدی‌هایشان طلب آمرزش و استغفار می‌کنند».                  « آل عمران: 135»