«دعای که به هنگام رفتن به تعزیه به صاحب عزا‌ گفته می‌شود»

159- «إِنَّ لِلَّهِ مَا أَخَذَ وَلَهُ مَا أَعْطَى وَکُلٌّ شَئٍ عِنْدَهُ بِأَجَلٍ مُسَمَّى فَاسْتَبْصِرْ وَلْتَحْتَسِبْ». ترجمه: «براستی که از آنِ خداوند است آنچه را که گرفته و برای اوست آنچه را که بخشیده و هر چپز در نزد او اجل و مدتی معین دارد بنابراین باید صبرکنی (جزع و فَرَع و بی‌تابی نکنی) و به سبب این صبرت و راضی بودنت و به تقدیر الهی باید امید ثواب پاداش داشته باشی».           «صحیح البخاری»