سورۀ شمس

سورۀ شمس

1- ﴿وَٱلشَّمۡسِ_: به آفتاب قسم.

1- ﴿وَضُحَىٰهَا﴾: به روشنایی آن قسم.

2- ﴿تَلَىٰهَا﴾: بعد از غروب آفتاب ماه پرتو افشاند.

3- ﴿جَلَّىٰهَا﴾: آفتاب را بر بینندگان آشکار کند.

4- ﴿یَغۡشَىٰهَا﴾: هنگام غروب، آفتاب را پنهان کند و کرانه‌های آسمان تاریک گردد.

5- ﴿مَا بَنَىٰهَا﴾: خدای‌که آسمان را آفرید.

6- ﴿مَا طَحَىٰهَا﴾: ذاتی‌که زمین را گسترد و نرم و هموار ساخت.

7- ﴿مَا سَوَّىٰهَا﴾: ذاتی‌که اعضای وی را متناسب ساخت و نیرو بخشید.

8- ﴿فُجُورَهَا وَتَقۡوَىٰهَا﴾: سرکشی، طاعت و خیر و شر او را.

9- ﴿قَدۡ أَفۡلَحَ﴾: به خواسته‌اش دست یافت و رستگار شد، جواب قسم است.

9- ﴿مَن زَکَّىٰهَا﴾: کسی‌که نفس را تزکیه کرد و به پرهیزگاری افزود.

10- ﴿قَدۡ خَابَ﴾: زیانمند شد.

11- ﴿بِطَغۡوَىٰهَآ﴾: به سبب گمراهی و بیدادگری‌های خود.

12- ﴿ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا﴾: شقی‌ترین آنها به سرعت بر خاست که پی شتر را ببرد.

13- ﴿نَاقَةَ ٱللَّهِ وَسُقۡیَٰهَا﴾: از بریدن پی شتر و دست درازی به سهم آب آن برحذر باشید.

14- ﴿فَدَمۡدَمَ عَلَیۡهِمۡ﴾: نابودشان ساخت و همه را دچار عذاب کرد.

14- ﴿فَسَوَّىٰهَا﴾: همه را یکسان هلاک کرد.

15- ﴿عُقۡبَٰهَا﴾: از فرجام این مجازات.