58- باب: جایز بودن گرفتن چیزی از کسی بدون درخواست و چشم‌داشت

58- باب: جایز بودن گرفتن چیزی از کسی بدون درخواست و چشم‌داشت

543- عَنْ سالمِ بنِ عبدِ اللَّهِ بنِ عُمَر، عَنْ أَبیهِ عبدِ اللَّه بنِ عُمَر، عَنْ عُمَرَt قال: کان رسولُ اللَّه صلی الله علیه و آله و سلم  یُعْطِینی العطَاء، فَأَقُول: أَعطهِ مَن هو أَفقَرُ إِلَیهِ مِنِّی، فقال: «خُذه، إِذَا جاءَکَ مِن هذا المَالِ شَیء، وَأَنْتَ غَیْرُ مُشْرِفٍ ولا سَائِل، فَخُذْهُ فتَموَّلْهُ فَإِن شِئتَ کُلْهُ، وإِن شِئْتَ تَصْدَّقْ بِه، وَمَا لا، فَلا تُتبِعْهُ نَفْسَکَ». قال سالم: فَکَانَ عَبدُ اللَّه لا یسأَلُ أَحداً شَیْئا، وَلا یَرُدُّ شَیئاً أُعْطِیَهُ. [متفقٌ علیه]([1])

ترجمه: از سالم بن عبدالله بن عمر از پدرش عبدالله بن عمرب روایت است:  عمرt می‌گوید: هرگاه رسول‌الله صلی الله علیه و آله و سلم  می‌خواست چیزی به من عطا کند، می‌گفتم: آن را به کسی بدهید که از من نیازمندتر است. لذا رسول‌الله صلی الله علیه و آله و سلم  فرمود: «آن را بگیر و هرگاه مال و ثروتی بدون چشم‌داشت یا درخواست، به تو ‌رسید، بپذیر و از آن استفاده کن؛ اگر خواستی خود از آن بخور (استفاده ببر) و اگر خواستی، آن را صدقه بده؛ و گرنه، در پیِ آن مباش». سالم می‌گوید: (پدرم) عبدالله هیچ‌گاه از کسی چیزی نمی‌خواست و اگر چیزی به او می‌دادند، رد نمی‌کرد.

***

---

([1]) صحیح بخاری، ش: 1473؛ و صحیح مسلم، ش: 1045.