در مکه نازل شده و چهل و چهار آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ١ لِلْکَافِرِینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ٢ مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ٣ تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ٤ فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِیلًا٥ إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا٦ وَنَرَاهُ قَرِیبًا٧ یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاءُ کَالْمُهْلِ٨ وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ٩ وَلَا یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیمًا١٠﴾ [المعارج: 1-10].
﴿1﴾ در خواست کننده ای (به تمسخر) عذاب واقع شدنی را طلب کرد. ﴿2﴾ بر کافران است (و) هیچ دفع کننده ای برای آن نیست. ﴿3﴾ از سوی الله صاحب درجات و مراتب بلند (است). ﴿4﴾ فرشتگان و (نیز) روح در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است به‌سوی او بالا می‌روند. ﴿5﴾ پس صبر کن صبری نیکو (و بدون شکوه). ﴿6﴾ البته آنان آن (روز) را دور می‌بیند. ﴿7﴾ و ما آن را نزدیک می‌بینیم. ﴿8﴾ (قیامت آن) روزی که آسمان مانند مس گداخته شود. ﴿9﴾ و کوه‌ها مانند پشم حلاجی شده و رنگین گردد. ﴿10﴾ و هیچ دوستی از (حال) دوست دیگر نمی‌پرسد.
﴿یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ١١ وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ١٢ وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْوِیهِ١٣ وَمَنْ فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنْجِیهِ١٤ کَلَّا إِنَّهَا لَظَى١٥ نَزَّاعَةً لِلشَّوَى١٦ تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى١٧ وَجَمَعَ فَأَوْعَى١٨ إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا١٩ إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا٢٠ وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا٢١ إِلَّا الْمُصَلِّینَ٢٢ الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ٢٣ وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ٢٤ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ٢٥ وَالَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ٢٦ وَالَّذِینَ هُمْ مِنْ عَذَابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ٢٧ إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَیْرُ مَأْمُونٍ٢٨ وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ٢٩ إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ٣٠ فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ٣١ وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ٣٢ وَالَّذِینَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ٣٣ وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ٣٤ أُولَئِکَ فِی جَنَّاتٍ مُکْرَمُونَ٣٥ فَمَالِ الَّذِینَ کَفَرُوا قِبَلَکَ مُهْطِعِینَ٣٦ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِینَ٣٧ أَیَطْمَعُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِیمٍ٣٨ کَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِمَّا یَعْلَمُونَ٣٩ فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ٤٠﴾ [المعارج: 11-40].
﴿11﴾ (دوستان و خویشاوندان) به ایشان نشان داده می‌شوند، گناهکار آرزو می‌کند که فرزندان خود را فدیه (برای نجات) از عذاب آن روز قرار دهد. ﴿12﴾ همچنین همسر و برادرش را. ﴿13﴾ و قبیلۀ خود را که به او جای میدادند (و مدد می‌کردند). ﴿14﴾ (بلکه می‌خواهد که) تمام انسان‌های روی زمین را (فدا کند) تا (این کار) او را نجات دهد. ﴿15﴾ هرگز نه، دوزخ آتش سوزان و سراپا شعله است. ﴿16﴾ که پوست بدن را به شدت جدا می‌کند. ﴿17﴾ کسی را طلب می‌کند که پشت کرده و (از حق) روی گردانیده است. ﴿18﴾ و (نیز کسی را که) مال جمع کرد و نگاه داشت. ﴿19﴾ واقعا که انسان بی‌تاب و بی‌صبر (و حریص) آفریده شده است. ﴿20﴾ چون به او مصیبت رسد بی‌تاب و پریشان می‌گردد. ﴿21﴾ و چون خوبی به او رسد بخیل می‌گردد (و منع می‌کند). ﴿22﴾ مگر نمازگزاران. ﴿23﴾ آنانی که بر نماز‌شان (پایبندی و) مداومت دارند. ﴿24﴾ و آنانی که در اموالشان سهمی معین و معلوم است. ﴿25﴾ برای گدا و محروم. ﴿26﴾ و آنانی که به روز جزا (قیامت) یقین کامل دارند. ﴿27﴾ و آنانی که از عذاب پروردگارشان بیمناک و ترسناکند. ﴿28﴾ چون از عذاب پروردگارشان ایمنی نیست. ﴿29﴾ و آنانی که شرمگاه‌هایشان را (از حرام) محافظت می‌کنند. ﴿30﴾ مگر بر زنان و کنیزان خود که در این صورت ملامتی برایشان نیست. ﴿31﴾ پس هر کس فراتر از این را (برای فضای شهوت خود) بجوید آنانند که تجاوزکارند. ﴿32﴾ و آنان که ایشان امانتها و عهدشان را رعایت می‌کنند. ﴿33﴾ و آنان که به (ادای) گواهی‌هایشان قایم هستند (و از آن انکار نمی‌کنند). ﴿34﴾ و آنان که ایشان بر نمازهای خود محافظت و مواظبت می‌کنند. ﴿35﴾ ایشان‌اند که در باغ‌های جنت باعزت و گرامی داشته می‌شوند. ﴿36﴾ پس کافران را چه شده که به‌سوی تو شتابان می‌آیند؟! ﴿37﴾ گروه گروه از جانب راست و از جانب چپ. ﴿38﴾ آیا هر یک از ایشان آرزو دارد که به بهشت پرناز و نعمت در آورده شود؟. ﴿39﴾ نه، چنین نیست، یقینا ما آنان را از آنچه می‌دانند آفریده‌ایم. ﴿40﴾ سوگند به پروردگار مغربها و مشرقها که ما توانائیم.
﴿عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ خَیْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ٤١ فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ٤٢ یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ٤٣ خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ٤٤﴾ [المعارج: 41-44].
﴿41﴾ بر اینکه بهتر از آنان را جایگزین کنیم و ما ناتوان نیستیم. ﴿42﴾ پس آنان را به حال خود بگذار تا در باطل خود فرو روند و (به متاع دنیا) بازی کنند تا روزی را که وعده داده شده‌اند ملاقات کنند. ﴿43﴾ روزی که شتابان از قبرهای خود بیرون می‌شوند. گویی آنان به‌سوی نشانه‌های (بت‌های) نصب شده می‌دوند. ﴿44﴾ در حالیکه چشمانشان زیر افتاده و خواری و ذلت ایشان را فرا گرفته است، این است آن روزی که وعده داده می‌شدند.
در مکه نازل شده و بیست و هشت آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ١ قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ٢ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِیعُونِ٣ یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُؤَخِّرْکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُؤَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ٤ قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَنَهَارًا٥ فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلَّا فِرَارًا٦ وَإِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا٧ ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا٨ ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا٩ فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا١٠﴾ [نوح: 1-10].
﴿1﴾ البته ما نوح را به‌سوی قومش فرستادیم که قوم خود را پیش از این که عذاب دردناک به سراغ آنها بیاید، بترسان. ﴿2﴾ (نوح) گفت: ای قوم من! من برای شما بیم دهنده ای آشکارم. ﴿3﴾ این که الله را عبادت کنید و از او بترسید و مرا اطاعت کنید. ﴿4﴾ که الله گناهان شما را می‌آمرزد و اجل شما را تا وقتی معین به تأخیر می‌اندازد. یقینا هرگاه اجل (و مهلت) مقرر الله برسد به تأخیر نمی‌افتد، اگر می‌دانید. ﴿5﴾ نوح گفت: ای پروردگارم! من قومم را شب و روز (به سوی توحید) دعوت دادم. ﴿6﴾ ولی دعوت من جز بر فرار آنان نافزود. ﴿7﴾ و هرگاه من آنان را دعوت دادم تا (گناهان)شان را بیامرزی، انگشتان‌شان را به گوش‌های خود در آوردند و جامه‌هایشان را به چهره‌های خود پیچیدند و بر (طغیان خود) اصرار نمودند و سخت تکبر ورزیدند. ﴿8﴾ باز ایشان را به آواز بلند دعوت دادم. ﴿9﴾ باز (دعوتم را) برای آنان اعلان کردم و گاهی به صورت نهانی (هم) به ایشان دعوت دادم. ﴿10﴾ پس گفتم: از پروردگارتان مغفرت بخواهید که او بسیار آمرزنده است.
﴿یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُمْ مِدْرَارًا١١ وَیُمْدِدْکُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَیَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَیَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهَارًا١٢ مَا لَکُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا١٣ وَقَدْ خَلَقَکُمْ أَطْوَارًا١٤ أَلَمْ تَرَوْا کَیْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا١٥ وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا١٦ وَاللَّهُ أَنْبَتَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا١٧ ثُمَّ یُعِیدُکُمْ فِیهَا وَیُخْرِجُکُمْ إِخْرَاجًا١٨ وَاللَّهُ جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا١٩ لِتَسْلُکُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا٢٠ قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِی وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ یَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا٢١ وَمَکَرُوا مَکْرًا کُبَّارًا٢٢ وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَکُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا یَغُوثَ وَیَعُوقَ وَنَسْرًا٢٣ وَقَدْ أَضَلُّوا کَثِیرًا وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا ضَلَالًا٢٤ مِمَّا خَطِیئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ یَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا٢٥ وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا٢٦ إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبَادَکَ وَلَا یَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا کَفَّارًا٢٧ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلِوَالِدَیَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا تَبَارًا٢٨﴾ [نوح: 11-28].
﴿11﴾ (اگر چنین کنید الله) از آسمان باران‌های پاپی بر شما می‌باراند. ﴿12﴾ و شما را با اموال و فرزندان مدد می‌کند و برای شما باغها قرار میدهد و برای شما نهرها جاری می‌سازد. ﴿13﴾ شما را چه شده است که بزرگی و جلال برای الله قابل نمی‌شوید؟ ﴿14﴾ حال آنکه شما را در مراحل مختلف آفریده است. ﴿15﴾ آیا نمی‌بینید که الله چگونه هفت آسمان را یکی بر بالای دیگر آفریده است؟! ﴿16﴾ و ماه را در میان آنها تابان و خورشید را چراغ درخشان گردانید؟! ﴿17﴾ و الله شما را از زمین (مانند گیاه) رویانید (آفرید). ﴿18﴾ باز شما را به زمین باز می‌گرداند و (باز) شما را (از زمین) بیرون می‌آورد. ﴿19﴾ و الله زمین را برای شما بستر هموار گردانید. ﴿20﴾ تا در راه‌های وسیع آن بروید. ﴿21﴾ نوح (در دعای خود) گفت: پروردگارا! بی‌گمان ایشان از من نافرمانی کردند و از کسی پیروی کردند که مال و اولادش جز زیان و نقصان بر او نافزود. ﴿22﴾ و آن (پیشوایان در بارۀ پیروان خود) دست به مکری بس بزرگ زدند. ﴿23﴾ و گفتند: معبودان خود را ترک نکنید خصوصا (پنج بت را که عبارت‌اند از) ود و سواع و یغوث و یعوق و نسر را (ترک نکنید). ﴿24﴾ واقعا که مردم بسیار را گمراه کردند (پس) ای الله! ظالمان را جز گمراهی نه افزا. ﴿25﴾ به سبب گناهانشان غرق شدند باز به آتش در آورده شدند و برای خود در برابر الله مددگارانی نیافتند. ﴿26﴾ و نوح گفت: ای پروردگار! هیچ کسی از کافران را بر روی زمین باقی مگذار. ﴿27﴾ زیرا اگر آنها را زنده بگذاری بندگانت را گمراه می‌سازند و جز بد کار و کافر نمی‌زایند. ﴿28﴾ ای پروردگارم! من و پدر و مادرم را و هر کسی که مؤمن به خانه‌ام داخل شود و مردان و زنان مؤمن را بیامرز و ظالمان را جز نابودی نه افزا.
در مکه نازل شده و بیست و هشت آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿قُلْ أُوحِیَ إِلَیَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا١ یَهْدِی إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَنْ نُشْرِکَ بِرَبِّنَا أَحَدًا٢ وَأَنَّهُ تَعَالَى جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا٣ وَأَنَّهُ کَانَ یَقُولُ سَفِیهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا٤ وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ کَذِبًا٥ وَأَنَّهُ کَانَ رِجَالٌ مِنَ الْإِنْسِ یَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا٦ وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا کَمَا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ یَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا٧ وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِیدًا وَشُهُبًا٨ وَأَنَّا کُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ یَسْتَمِعِ الْآنَ یَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَصَدًا٩ وَأَنَّا لَا نَدْرِی أَشَرٌّ أُرِیدَ بِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا١٠ وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَلِکَ کُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا١١ وَأَنَّا ظَنَنَّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللَّهَ فِی الْأَرْضِ وَلَنْ نُعْجِزَهُ هَرَبًا١٢ وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَى آمَنَّا بِهِ فَمَنْ یُؤْمِنْ بِرَبِّهِ فَلَا یَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا١٣﴾ [الجن: 1-13].
﴿1﴾ بگو: به من وحی شده که گروهی از جن (به تلاوت من) گوش دادند، پس گفتند: ما قرآن عجیبی شنیدیم. ﴿2﴾ که به راه راست هدایت می‌کند، پس به آن ایمان آوردیم و (بعد از این) هرگز کسی را با پروردگار خود شریک نمی‌سازیم. ﴿3﴾ و (ایمان آوردیم به اینکه) شأن و شکوه پروردگار ما بسیار بلند است، او زن و فرزندی (برای خود) نگرفته است. ﴿4﴾ و (شگفت) اینکه نادان ما دربارۀ الله سخنان دروغ و ناحق می‌گفت (که او شریکی دارد). ﴿5﴾ و ما گمان می‌کردیم که انسانها و جن‌ها هرگز بر الله دروغ نخواهند گفت. ﴿6﴾ و اینکه مردانی از انسان به مردانی از جن پناه می‌بردند، پس به این وسیله بر سر کشی آنها افزودند. ﴿7﴾ و اینکه آنها (انسانها) گمان کردند طوری که شما (جنیات) گمان کردید که هرگز الله کسی را (به پیغمبری) مبعوث نخواهد کرد. ﴿8﴾ و اینکه ما به آسمان‌ها نزدیک شدیم و آن را چنان یافتیم که از محافظانی نیرومند و شهاب‌ها پر شده است. ﴿9﴾ و اینکه ما (پیش از این) در گوشه‌های آسمان برای استراق سمع (شنیدن کلام عالم بالا) می‌نشستیم ولی اگر کسی اکنون گوش دهد، برای خود شهابی مراقب را می‌یابد. ﴿10﴾ و اینکه ما نمی‌دانیم که آیا برای ساکنان زمین شر اراده شده یا این که پروردگارشان برای آنان خیر و هدایت خواسته است. ﴿11﴾ و اینکه برخی از ما صالح و نیک و برخی غیر آن (بد)اند. ما گروه‌های گوناگون هستیم. ﴿12﴾ ما یقین کردیم که هرگز نمی‌توانیم بر ارادۀ الله در زمین غالب شویم و نمی‌توانیم با فرار از سلطه او خارج شویم. ﴿13﴾ و اینکه چون (ندای حق و) هدایت را شنیدیم به آن ایمان آوردیم، پس هر کس که به پروردگارش ایمان بیاورد، نه از نقصان حقی می‌ترسد و نه از ستمی.
﴿وَأَنَّا مِنَّا الْمُسْلِمُونَ وَمِنَّا الْقَاسِطُونَ فَمَنْ أَسْلَمَ فَأُولَئِکَ تَحَرَّوْا رَشَدًا١٤ وَأَمَّا الْقَاسِطُونَ فَکَانُوا لِجَهَنَّمَ حَطَبًا١٥ وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِیقَةِ لَأَسْقَیْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا١٦ لِنَفْتِنَهُمْ فِیهِ وَمَنْ یُعْرِضْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِ یَسْلُکْهُ عَذَابًا صَعَدًا١٧ وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَدًا١٨ وَأَنَّهُ لَمَّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ یَدْعُوهُ کَادُوا یَکُونُونَ عَلَیْهِ لِبَدًا١٩ قُلْ إِنَّمَا أَدْعُو رَبِّی وَلَا أُشْرِکُ بِهِ أَحَدًا٢٠ قُلْ إِنِّی لَا أَمْلِکُ لَکُمْ ضَرًّا وَلَا رَشَدًا٢١ قُلْ إِنِّی لَنْ یُجِیرَنِی مِنَ اللَّهِ أَحَدٌ وَلَنْ أَجِدَ مِنْ دُونِهِ مُلْتَحَدًا٢٢ إِلَّا بَلَاغًا مِنَ اللَّهِ وَرِسَالَاتِهِ وَمَنْ یَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا٢٣ حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا یُوعَدُونَ فَسَیَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا٢٤ قُلْ إِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ مَا تُوعَدُونَ أَمْ یَجْعَلُ لَهُ رَبِّی أَمَدًا٢٥ عَالِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَى غَیْبِهِ أَحَدًا٢٦ إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ فَإِنَّهُ یَسْلُکُ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا٢٧ لِیَعْلَمَ أَنْ قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَأَحَاطَ بِمَا لَدَیْهِمْ وَأَحْصَى کُلَّ شَیْءٍ عَدَدًا٢٨﴾ [الجن: 14-28].
﴿14﴾ و اینکه (اکنون) بعضی از ما فرمانبردار و بعضی از ما سرکش و ظالم‌اند، پس کسانی که اسلام آوردند، ایشان‌اند که راه راست را می‌طلبند. ﴿15﴾ و اما ظالمان (و منحرفان) پس هیزم دوزخند. ﴿16﴾ و اگر بر راه راست استقامت کنند البته آنها را با آب بسیار سیراب می‌کنیم. ﴿17﴾ (و لیکن بر آنها تنگی نمودیم) تا ایشان را بیازماییم، و هر کس از ذکر و یاد پروردگارش روی گردان گردد او را به عذابی سخت داخل می‌گرداند. ﴿18﴾ و اینکه مساجد خاص برای عبادت الله است، پس کسی دیگر را با الله مخوانید. ﴿19﴾ و اینکه چون بنده الله بر خواست تا او را به (عبادت الله) بخواند نزدیک بود که بر او هجوم آورند. ﴿20﴾ بگو: (ای محمد) من فقط پروردگار خود را می‌خوانم (عبادت میکنم) و کسی را با او شریک نمی‌گردانم، ﴿21﴾ بگو: من مالک هیچ گونه زیانی برای شما نیستم و نمی‌توانم شما را هدایت کنم. ﴿22﴾ بگو: هرگز کسی مرا از عذاب الله پناه داده نتواند و هرگز پشت و پناهی جز او نمی‌یابم. ﴿23﴾، تنها (می‌توانم) پیغامی از جانب الله و رسالت‌های او را به انجام می‌رسانم و هرکس از (فرمان) الله و رسول او نافرمانی کند بی‌گمان آتش دوزخ برای او خواهد بود که در آن جاودانه می‌ماند. ﴿24﴾ (آنان در غفلت به سر می‌برند) تا آنکه آنچه را به آنها وعده داده می‌شود ببینند، پس آن وقت خواهند دانست که چه کسی مدد گارانش ناتوان‌تر و تعدادش کمتر است. ﴿25﴾ بگو: نمی‌دانم آیا آنچه به شما وعده داده می‌شود نزدیک است یا اینکه پروردگارم مدت طولانی برای آن مقرر می‌کند؟ ﴿26﴾ (چون او) دانای همه رازهای پوشیده است، پس هیچ کسی را بر غیب خود آگاه نمی‌سازد. ﴿27﴾ مگر کسی از رسولانی که خود بپسندد پس در این صورت او پیشاپیش و پشت سر او نگهبانی می‌فرستد. ﴿28﴾ تا بداند که پیغمبران پیام‌های پروردگارشان را رسانده‌اند و (الله) به آنچه که در نزد آنان است احاطه دارد و هر چیزی را با عدد شماره کرده است.
در مکه نازل شده و بیست آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿یَا أَیُّهَا الْمُزَّمِّلُ١ قُمِ اللَّیْلَ إِلَّا قَلِیلًا٢ نِصْفَهُ أَوِ انْقُصْ مِنْهُ قَلِیلًا٣ أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلًا٤ إِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلًا ثَقِیلًا٥ إِنَّ نَاشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئًا وَأَقْوَمُ قِیلًا٦ إِنَّ لَکَ فِی النَّهَارِ سَبْحًا طَوِیلًا٧ وَاذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ وَتَبَتَّلْ إِلَیْهِ تَبْتِیلًا٨ رَبُّ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَاتَّخِذْهُ وَکِیلًا٩ وَاصْبِرْ عَلَى مَا یَقُولُونَ وَاهْجُرْهُمْ هَجْرًا جَمِیلًا١٠ وَذَرْنِی وَالْمُکَذِّبِینَ أُولِی النَّعْمَةِ وَمَهِّلْهُمْ قَلِیلًا١١ إِنَّ لَدَیْنَا أَنْکَالًا وَجَحِیمًا١٢ وَطَعَامًا ذَا غُصَّةٍ وَعَذَابًا أَلِیمًا١٣ یَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ وَکَانَتِ الْجِبَالُ کَثِیبًا مَهِیلًا١٤ إِنَّا أَرْسَلْنَا إِلَیْکُمْ رَسُولًا شَاهِدًا عَلَیْکُمْ کَمَا أَرْسَلْنَا إِلَى فِرْعَوْنَ رَسُولًا١٥ فَعَصَى فِرْعَوْنُ الرَّسُولَ فَأَخَذْنَاهُ أَخْذًا وَبِیلًا١٦ فَکَیْفَ تَتَّقُونَ إِنْ کَفَرْتُمْ یَوْمًا یَجْعَلُ الْوِلْدَانَ شِیبًا١٧ السَّمَاءُ مُنْفَطِرٌ بِهِ کَانَ وَعْدُهُ مَفْعُولًا١٨ إِنَّ هَذِهِ تَذْکِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِیلًا١٩﴾ [المزمل: 1-19].
﴿1﴾ ای جامه بخود پیچیده! ﴿2﴾ شب برخیز مگر اندکی (از آن را). ﴿3﴾ (بر خیز) نیمی از شب یا اندکی از آن کم کن. ﴿4﴾ یا اندکی بر آن بیافزای و قرآن را با تدبر و تأمل و شمرده بخوان. ﴿5﴾ (چون) ما کلام نهایت گران (و موجب مسئولیت را) بر تو القا خواهیم کرد. ﴿6﴾ به یقین شب زنده داری در تزکیه و اصلاح نفس مؤثرتر و در سخن استوارتر است. ﴿7﴾ چون تو در روز مشغولیت و تلاش طولانی داری. ﴿8﴾ و نام پروردگارت را یاد کن و از هر چیز صرف نظر کرده و به‌سوی او متوجه شو. ﴿9﴾ (چون) او پروردگار مشرق و مغرب و (همه جهات) است که هیچ معبودی (بر حق) به جز او نیست، پس او را وکیل و کارساز خود قرار ده. ﴿10﴾ و بر آنچه (کفار) می‌گویند صبر کن و به شیوۀ نیکو از ایشان دوری کن. ﴿11﴾ و مرا با این تکذیب کنندگان برخوردار از ناز و نعمت تنها بگذار و آنها را اندکی مهلت ده. ﴿12﴾ (که) نزد ما (سزاهایی چون) زنجیرهای سنگین و آتش سوزان دوزخ است. ﴿13﴾ و (نزد ما) غذایی گلوگیر و عذاب دردناک است. ﴿14﴾ (این عذاب) در روزی خواهد بود که زمین و کوه‌ها بجنبند و کوه‌ها به توده‌های پراگنده و تپه‌های ریگ روان تبدیل می‌گردند. ﴿15﴾ البته ما پیغمبری را که بر شما گواه است به‌سوی شما فرستادیم، چنانکه به‌سوی فرعون پیغمبری فرستادیم. ﴿16﴾ پس فرعون از آن رسول نافرمانی کرد (لذا) او را به سزای سخت گرفتیم. ﴿17﴾ پس اگر کفر ورزید، چگونه خود را از (عذاب) روزی که کودکان را پیر می‌گرداند نگاه می‌دارید؟! ﴿18﴾ آسمان به سبب (هول) آن روز شق می‌شود (چون) وعدۀ او حتما شدنی است. ﴿19﴾ البته این (قرآن) پند است، پس هرکس که بخواهد راهی به‌سوی پروردگار خود در پیش بگیرد.
﴿إِنَّ رَبَّکَ یَعْلَمُ أَنَّکَ تَقُومُ أَدْنَى مِنْ ثُلُثَیِ اللَّیْلِ وَنِصْفَهُ وَثُلُثَهُ وَطَائِفَةٌ مِنَ الَّذِینَ مَعَکَ وَاللَّهُ یُقَدِّرُ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ عَلِمَ أَنْ لَنْ تُحْصُوهُ فَتَابَ عَلَیْکُمْ فَاقْرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ عَلِمَ أَنْ سَیَکُونُ مِنْکُمْ مَرْضَى وَآخَرُونَ یَضْرِبُونَ فِی الْأَرْضِ یَبْتَغُونَ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ وَآخَرُونَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَاقْرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنْهُ وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّکَاةَ وَأَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ هُوَ خَیْرًا وَأَعْظَمَ أَجْرًا وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ٢٠﴾ [المزمل: 20].
﴿20﴾ همانا پروردگارت می‌داند که تو و گروهی از کسانی که با تو هستند نزدیک به دو سوم شب، یا نصف و یا یک سوم آن را به نماز می‌ایستید. و الله شب و روز را اندازه می‌کند. الله دانست که شما نمی‌توانید حساب آن را داشته باشید، لذا از شما درگذشت، پس آن مقدار از قرآن را (در نماز) بخوانید که برایتان میسر است و الله دانست که برخی از شما بیمار خواهند بود و دیگرانی هم برای به دست آوردن نعمت الله در زمین مسافرت می‌کنند و گروهی دیگر در راه الله جهاد می‌کنند. پس آنچه میسر باشد از آن بخوانید. و نماز را برپا کنید و زکات را بپردازید و به الله قرض الحسنه بدهید (در راه او به اخلاص انفاق کنید). و کارهای نیکی را که برای خودتان پیش می‌فرستید آن را نزد الله بهتر و با پاداش بیشتر خواهید یافت. و از الله مغفرت بخواهید که یقینا الله آمرزندۀ مهربان است.
در مکه نازل شده و پنجاه و شش آیت است
بنام الله بخشندۀ مهربان
﴿یَا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ١ قُمْ فَأَنْذِرْ٢ وَرَبَّکَ فَکَبِّرْ٣ وَثِیَابَکَ فَطَهِّرْ٤ وَالرُّجْزَ فَاهْجُرْ٥ وَلَا تَمْنُنْ تَسْتَکْثِرُ٦ وَلِرَبِّکَ فَاصْبِرْ٧ فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ٨ فَذَلِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ٩ عَلَى الْکَافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ١٠ ذَرْنِی وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِیدًا١١ وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَمْدُودًا١٢ وَبَنِینَ شُهُودًا١٣ وَمَهَّدْتُ لَهُ تَمْهِیدًا١٤ ثُمَّ یَطْمَعُ أَنْ أَزِیدَ١٥ کَلَّا إِنَّهُ کَانَ لِآیَاتِنَا عَنِیدًا١٦ سَأُرْهِقُهُ صَعُودًا١٧ إِنَّهُ فَکَّرَ وَقَدَّرَ١٨﴾ [المدثر: 1-18].
﴿1﴾ ای جامه بر خود کشیده. ﴿2﴾ برخیز و (مردم را از عذاب الله) بترسان. ﴿3﴾ و پروردگارت را به بزرگی یاد کن. ﴿4﴾ و لباس‌هایت را پاکیزه دار. ﴿5﴾ و از پلیدی دوری کن. ﴿6﴾ و بخشش مکن تا بیش از آن بخواهی. ﴿7﴾ و برای (رضایت) پروردگارت صبر کن. ﴿8﴾ پس چون در صور دمیده شود. ﴿9﴾ پس آن روز، روزی سخت است. ﴿10﴾ بر کافران آسان نیست. ﴿11﴾ مرا با آن که تنها آفریدمش بگذار. ﴿12﴾ و به او مال فراوان دادم. ﴿13﴾ و پسرانی که (هر وقت در کنارش) حاضرند. ﴿14﴾ و برای او (وسائل زندگی را) از هر نظر آماده ساختم. ﴿15﴾ (با این حال) باز هم طمع دارد که او را بیشتر دهم. ﴿16﴾ هرگز نه، زیرا او در مقابل آیات ما عناد می‌ورزید. ﴿17﴾ (بلکه) به زودی او را به بالا شدن بر گردنه سخت مجبور می‌سازم ﴿18﴾ همانا او (برای مبارزه با قرآن) اندیشید و سنجید.
﴿فَقُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ١٩ ثُمَّ قُتِلَ کَیْفَ قَدَّرَ٢٠ ثُمَّ نَظَرَ٢١ ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ٢٢ ثُمَّ أَدْبَرَ وَاسْتَکْبَرَ٢٣ فَقَالَ إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ یُؤْثَرُ٢٤ إِنْ هَذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ٢٥ سَأُصْلِیهِ سَقَرَ٢٦ وَمَا أَدْرَاکَ مَا سَقَرُ٢٧ لَا تُبْقِی وَلَا تَذَرُ٢٨ لَوَّاحَةٌ لِلْبَشَرِ٢٩ عَلَیْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ٣٠ وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ إِلَّا مَلَائِکَةً وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِلَّذِینَ کَفَرُوا لِیَسْتَیْقِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَیَزْدَادَ الَّذِینَ آمَنُوا إِیمَانًا وَلَا یَرْتَابَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ وَلِیَقُولَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَالْکَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّهُ مَنْ یَشَاءُ وَیَهْدِی مَنْ یَشَاءُ وَمَا یَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّکَ إِلَّا هُوَ وَمَا هِیَ إِلَّا ذِکْرَى لِلْبَشَرِ٣١ کَلَّا وَالْقَمَرِ٣٢ وَاللَّیْلِ إِذْ أَدْبَرَ٣٣ وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ٣٤ إِنَّهَا لَإِحْدَى الْکُبَرِ٣٥ نَذِیرًا لِلْبَشَرِ٣٦ لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَتَقَدَّمَ أَوْ یَتَأَخَّرَ٣٧ کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ٣٨ إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ٣٩ فِی جَنَّاتٍ یَتَسَاءَلُونَ٤٠ عَنِ الْمُجْرِمِینَ٤١ مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ٤٢ قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ٤٣ وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ٤٤ وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِینَ٤٥ وَکُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ٤٦ حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ٤٧﴾ [المدثر: 19-47].
﴿19﴾ پس مرگ بر او باد چگونه سنجید!؟ ﴿20﴾ باز مرگ بر او باد چگونه سنجید؟ ﴿21﴾ باز نگریست. ﴿22﴾ باز روی ترش کرد و پیشانی در هم کشید. ﴿23﴾ باز پشت گردانید و تکبر کرد. ﴿24﴾ پس گفت: این (قرآن) چیزی جز جادوی نقل شده (از پیشینیان) نیست. ﴿25﴾ و این (قرآن) نیست مگر گفتۀ بشر. ﴿26﴾ (به سزای این سخن) زود است که او را در سفر (دوزخ) داخل کنم. ﴿27﴾ و تو چه می‌دانی که سقر چیست؟ ﴿28﴾ (سقر چیزی است که) نه باقی می‌گذارد و نه رها می‌کند. ﴿29﴾ تغیر دهنده و سوزانندۀ پوست انسان است. ﴿30﴾ بر آن (دوزخ) نوزده فرشته (محافظ) مقرراند. ﴿31﴾ و ما محافظان دوزخ را جز از فرشتگان قرار ندادیم و شمار آنها را نیز جز وسیلۀ آزمایش کافران قرار ندادیم، تا اهل کتاب یقین کنند (که قرآن کتاب آسمانی است) و تا ایمان مؤمنان بیشتر شود و تا اهل کتاب و مؤمنان شک نکنند و تا بیماردلان (منافقان) و کافران بگویند: الله از این مثل چه خواسته است؟ الله این چنین هر کس را که بخواهد گمراه می‌سازد و هر کس را که بخواهد هدایت می‌کند. و لشکرهای پروردگارت را جز او کسی نمی‌داند و این جز اندرزی برای بشر نیست. ﴿32﴾ نه چنین نیست (که کفار می‌پندارند)، قسم به ماه. ﴿33﴾ قسم به شب چون پشت کند. ﴿34﴾ قسم به صبح چون روشن شود. ﴿35﴾ که دوزخ یکی از نشانه‌های بزرگ (قدرت الله) است. ﴿36﴾ در حالیکه ترسانندۀ بشر است. ﴿37﴾ (ترساننده است) برای هر کس از شما که بخواهد پیش رود (در گناه)، یا پس ماند (از نیکی). ﴿38﴾ هر نفس (هر شخص) در گرو کاری است که انجام داده است. ﴿39﴾ مگر اصحاب دست راست. ﴿40﴾ که آنها در باغها‌اند و می‌پرسند. ﴿41﴾ از مجرمان (کافران) ﴿42﴾ که شما را چه چیز در دوزخ در آورد؟ ﴿43﴾ (در جواب) گویند: ما از نمازگزاران نبودیم. ﴿44﴾ و مسکینان را طعام نمی‌دادیم. ﴿45﴾ (بلکه) با آنانی که سخن باطل می‌گفتند (در کفر گویی) فرو می‌رفتیم. ﴿46﴾ و روز جزا را دروغ می‌شمردیم، ﴿47﴾ تا آن که مرگ به سراغ ما آمد.
﴿فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِینَ٤٨ فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ٤٩ کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ٥٠ فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَةٍ٥١ بَلْ یُرِیدُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُؤْتَى صُحُفًا مُنَشَّرَةً٥٢ کَلَّا بَلْ لَا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ٥٣ کَلَّا إِنَّهُ تَذْکِرَةٌ٥٤ فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ٥٥ وَمَا یَذْکُرُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ٥٦﴾ [المدثر: 48-56].
﴿4۸﴾ پس (این تکذیب کنندگان بی‌ایمان را) شفاعت شفاعت کنندگان نفع نرساند. ﴿49﴾ پس آنان را چه شده است که از پند روی گردانند؟! ﴿50﴾ گویا آنها گوره خرانی رمنده‌اند. ﴿51﴾ که از شیر گریخته‌اند. ﴿52﴾ بلکه هر فردی از آنها می‌خواهد که صحیفه‌های سرگشاده (از سوی الله) به او داده شود. ﴿53﴾ چنین نیست، بلکه ایشان از روز آخرت نمی‌ترسند. ﴿54﴾ واقعا که آن قرآن تذکر (و پند ارزشمند) است. ﴿55﴾ پس هر کس بخواهد آن را یاد کند. ﴿56﴾ و یاد نمی‌کنند مگر اینکه الله بخواهد (و به ایشان توفیق دهد). او (الله) سزاوار تقوی است و او سزاوار آمرزش است.