ترساندن کسی‌که مسؤلیت امور مسلمین را بر عهده می‌گیرد و بر آنها فردی بگمارد

ترساندن کسی‌که مسؤلیت امور مسلمین را بر عهده می‌گیرد و بر آنها فردی بگمارد که در میان رعیتش فردی بهتر و شایسته‌تر از او وجود دارد

3212-1339- (1) (ضعیف) عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «مَنِ اسْتَعْمَلَ رَجُلًا مِنْ عِصَابَةٍ وَفِیهِم تِلْکَ مَنْ هُوَ أَرْضَى لِلَّهِ مِنْهُ؛ فَقَدْ خَانَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ والْمُؤْمِنِینَ».

رواه الحاکم من طریق حسین بن قیس عن عکرمة عنه، وقال: "صحیح الإسناد" (قال الحافظ): "حسین هذا هو حنش؛ واهٍ، وتقدم فی الباب قبله".

از ابن عباس ب روایت است که رسول الله ج فرمودند: «هرکس مردی را بر گروهی مسئول قرار دهد که در میان آنها بهتر از او نیز می‌باشد، درحقیقت بر الله و رسولش و مومنان خیانت کرده است».

3213-1340- (2) (ضعیف جداً) وَعَنْ یَزِیدِ بْنِ أَبِی سُفْیَانَ قَالَ: قَالَ لِی أَبُو بَکْرٍ الصِّدِّیقُ حِینَ بَعَثَنِی إِلَى الشَّامِ: یَا یَزِیدُ! إِنَّ لَکَ قَرَابَةً عَسَیْتَ أَنْ تُؤْثِرَهُمْ بِالْإِمَارَةِ، وَذَلِکَ أَکْثَرُ مَا أَخَافُ عَلَیْکَ بَعدَ مَا قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «مَنْ وَلِیَ مِنْ أَمْرِ الْمُسْلِمِینَ شَیْئًا؛ فَأَمَّرَ عَلَیْهِمْ أَحَدًا مُحَابَاةً، فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ، لَا یَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهُ صَرْفًا وَلَا عَدْلًا حَتَّى یُدْخِلَهُ جَهَنَّمَ».

رواه الحاکم وقال: "صحیح الإسناد"^([1])! (قال الحافظ): "فیه بکر بن خنیس؛ یأتی الکلام علیه". ورواه أحمد باختصار، وفی إسناده رجل لم یسم.

از یزید بن ابوسفیان روایت است: زمانی که ابوبکر صدیق مرا به‌ سوی شام فرستاد به من گفت: ای یزید، تو خویشاوندانی داری، شاید آنان را برای امارت ترجیح دهی؛ و این امری است که پس از فرمایش رسول خدا، بیش از همه بر تو می‌ترسم؛ آنجا که فرمود: «هرکس عهده‌دار امری از امور مسلمانان شود و بر آنها امیری را که بدان گرایش دارد تعیین کند، لعنت خداوند بر او باد و خداوند متعال هیچ عملی را از او قبول نمی‌کند تا اینکه او را وارد دوزخ کند».

4- (ترهیب الراشی والمرتشی والساعی بینهما)^([2])

---

^([1]) قلت: ورده الذهبی بقوله: "بکر، قال الدارقطنی: متروک". وقول المؤلف: "ورواه أحمد باختصار" خطأ ظاهر، فإن فی متنه زیادة، وهو مخرج فی "الضعیفة" (6652). وغفل عن هذا الخطأ المعلقون الثلاثة کعادتهم!

^([2]) (الراشی): اصل آن ماخوذ از «الرشا» به معنای ریسمان چاه است که به وسیله‌ی آن به آب دست یافته می‌شود. بنابراین (الراشی): عبارت است از کسی که چیزی می‌دهد تا در باطل یاری شود.

و (المرتشی): گیرنده رشوه است. و کسی که بین رشوه دهنده و رشوه گیرنده میانجی‌گری نموده و واسطه است، (رائش) نامیده می‌شود. چنانکه مبلغ رشوه را کم و زیاد می‌کند.

و (الرشوة): عبارت است رسیدن به هدف با زد و بند؛ و آنچه برای گرفتن حق یا دفع ظلم داده می‌شود، از مصادیق رشوه نیست. والله اعلم