(33)- (خطبه‌ی - 96)درباره‌ی صحابه یاران پیامبر

(33)- (خطبه‌ی - 96)درباره‌ی صحابه ش یاران پیامبر ج

(13)لَقَدْ رَأَیْتُ أَصْحابَ مُحَمَّدٍ ج فَما أَرى أَحَداً مِنْکُمْ یُشْبِهُهُمْ، لَقَدْ کانُوا یُصْبِحُونَ ‏شُعْثاً ‏‏غُبْراً‏، ‏وَ ‏قَدْ ‏باتُوا سُجَّداً وَقِیاماً، ‏یُراوِحُونَ‏ ‏بَیْنَ‏ ‏‏جِباهِهِمْ‏‏ ‏وَ ‏خُدُودِهِمْ‏، وَیَقِفُونَ عَلى مِثْلِ الْجَمْرِ مِنْ ذِکْرِ مَعادِهِمْ، ‏کَأَنّ‏ ‏بَیْنَ‏ ‏أَعْیُنِهِمْ‏ ‏‏رُکَبَ‏‏ ‏الْمِعْزى مِنْ طُولِ سُجُودِهِمْ! (14)إِذا ذُکِرَ اللَّهُ هَمَلَتْ أَعْیُنُهُمْ حَتّى تَبُلَّ ‏جُیُوبَهُمْ‏، وَ‏مادُوا ‏کَما ‏یَمِیدُ ‏الشَّجَرُ ‏یَوْمَ‏ ‏الرِّیحِ‏ ‏الْعاصِفِ‏ خَوْفاً مِنَ الْعِقابِ ‏و ‏رَجاءً ‏لِلثَّوابِ‏.

 [(13) من اصحاب محمد صلى الله علیه و آله را دیده‏ام، کسى را از شما نمى‏بینم که شبیه‏به آنان بوده باشد.اصحاب محمد ج ژولیده مو و غبار آلود، شب را در حال سجده و قیام به صبح می‌رساندند. پیشانى‏ها و صورت‌هاى خود را متناوبا بر زمین مى‏نهادند.آن رشد یافتگان در حال یاد آورى معادشان مانند اخگر شعله‏ورمى‏گشتند. از طول سجودى که انجام مى‏دادند، میان چشمانشان برآمدگى مانندزانوى بز نمودار مى‏شد، چشمانشان چنان اشک مى‏بارید که گریبان‌هایشان خیس‏می‌شد و خود به اضطراب مى‏افتادند، چنان که درخت در روزى که باد تند بوزد، باضطراب‏مى‏افتد.[اینهمه بیقرارى]بجهت ترس از کیفر بود و امید پاداش.]