(37)- (خطبه‌ی- 146) وصف عمر هنگام جنگ با ایرانیان

(37)- (خطبه‌ی- 146) وصف عمرس هنگام جنگ با ایرانیان

(1)إِنَّ هذَا الْأَمْرَ لَمْ یَکُنْ نَصْرُهُ وَلا خِذْلانُهُ ‏بِکَثْرَةٍ ‏وَ ‏لا ‏بِقِلَّةٍ، وَهُوَ دِینُ اللَّهِ الَّذِى أَظْهَرَهُ، وَجُنْدُهُ الَّذِى ‏أَعَدَّهُ‏ ‏و ‏أَمَدَّهُ‏، حَتّى بَلَغَ ما بَلَغَ وَ‏طَلَعَ‏ ‏حَیْثُما طَلَعَ، وَنَحْنُ عَلى مَوْعُودٍ مِنَ اللَّهِ، وَاللَّهُ مُنجِزٌ وَعْدَهُ، وَناصِرٌ جُنْدَهُ. (2)وَمَکانُ ‏الْقَیِّمِ‏ ‏بالْأَمْرِ مَکانُ ‏النِّظامِ‏ مِنَ الْخَرَزِ: یَجْمَعُهُ وَیَضُمُّهُ. فَإِذَا انْقَطَعَ النِّظامُ ‏تَفَرَّقَ‏ وَذَهَبَ، ثُمَّ لَمْ یَجْتَمِعْ ‏بِحَذافِیرِهِ‏ أَبَداً، (3)وَالْعَرَبُ الْیَوْمَ وَإِنْ کانُواْ قَلِیلًا فَهُمْ کَثِیرُونَ بِالْإِسْلامِ، عَزِیزُونَ بِالْإِجْتِماعِ، (4)فَکُنْ قُطْباً، وَاسْتَدِرِ الَّرحى بِالْعَرَبِ، وَأَصْلِهِمْ دُونَکَ نارَ الْحَرْبِ، فَإِنَّکَ إِنْ ‏شَخَصْتَ‏ مِنْ هذِهِ الْأَرْضِ انتَقَضَتْ عَلَیْکَ الْعَرَبُ مِنْ أَطْرافِها وَأَقْطارِها حَتّى یَکُونَ ما تَدَعُ وَراءَکَ مِنَ الْعَوْراتِ أَهَمَّ إِلَیْکَ مِمَّا بَیْنَ یَدَیْکَ. (5)إِنَّ الْأَعاجِمَ إِنْ یَنْظُرُوا إِلَیْکَ غَداً یَقُولُواْ: هذا أَصْلُ الْعَرَبِ فَإِذَا اقْتَطَعْتُمُوهُ ‏اسْتَرَحْتُمْ‏، فَیَکُونَ ذلِکَ أَشَدَّ لِکَلَبِهِمْ عَلَیْکَ، وَطَمَعِهِمْ فِیکَ، (6)فَأَمَّا ما ذَکَرْتَ مِنْ مَسِیرِ الْقَوْمِ إِلى قِتالِ الْمُسْلِمِینَ فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحانَهُ هُوَ أَکْرَهُ لِمَسِیرِهِمْ مِنْکَ، وَهُوَ أَقْدَرُ عَلى تَغْیِیرِ ما یَکْرَهُ، (7)وَأَمَّا ما ذَکَرْتَ مِنْ عَدَدِهِمْ فَإِنّا لَمْ نَکُنْ نُقاتِلُ فِیما مَضى بِالْکَثْرَةِ، وَإِنَّما کُنّا نُقاتِلُ بِالنَّصْرِ وَالْمَعُونَةِ.

[(1) پیروزى و شکست این امر(اسلام)بستگى به فزونى و کمى جمعیت نداشته، این دین‏خدا است که آن را پیروز ساخت، سپاه او است که آن را آماده و یارى کرد تا به آن جا که ‏باید برسد رسید، به هر جا که باید طلوع کند، طلوع نمود، از ناحیه‏ى خداوند به‏ما وعده پیروزى داده شده، می‌دانیم خداوند به وعده خود جامه عمل خواهد پوشانیدو سپاه‏خویش را یارى خواهد فرمود. (2) موقعیت زمامدار، همچون ریسمانى است که مهره‏ها را در نظام مى‏کشد و آن‌ها راجمع کرده ارتباط مى‏بخشد، اگر ریسمان از هم بگسلد مهره‏ها پراکنده می‌شوند و هر کدام بجائى خواهد افتاد و سپس‏هرگز نتوان همه را جمع آورى نمود، و از نو نظام بخشید(3) عرب امروز گرچه از نظر تعداد کم، اما با پیوستگى به اسلام فراوان، با اتحاد واجتماع و هماهنگى عزیز و قدرتمند است، (4) بنابراین تو همچون محور آسیا باش!و جامعه را بوسیله‏اى مسلمانان عرب به گردش‏در آور، با همکارى آن‌ها در نبرد، آتش جنگ را براى دشمنان شعله‏ور ساز! زیرا اگر شخصا از این سرزمین خارج شوى عرب از اطراف و اکناف سر از زیر بارفرمانت‏بیرون خواهند برد(و آن گاه خواهى یافت)که آن چه پشت‏سر گذاشته‏اى مهمتر از آن است که در پیش رو دارى. (5) اگر چشم ایرانی‌ها فردا بر تو افتد، خواهند گفت: این اساس و ریشه‏ى عرب‏است، اگر قطعش کنید راحت مى‏گردید، این فکر آن‌ها را در مبارزه‏ى با تو و طمع ‏در نابودیت ‏حریص‏تر و سر سخت‏تر خواهد ساخت. این که یادآور شدى آن‌ها به جنگ ‏مسلمانان آمده‏اند و ناراحت هستى، خداوند سبحان بیش از تو این کار را مکروه می‌دارد، او برتغییر آنچه نمی‌پسندد تواناتر است. اما یاد آوریت در مورد تعداد زیاد سربازان دشمن، (بدان)که ما در گذشته درنبرد، روى تعداد تکیه نمى‏کردیم، بلکه به یارى و کمک خداوند دست‏به مبارزه می‌زدیم(و پیروز می‌شدیم).]