حدیث دوم: جمعه برترین روز نزد خداوند

ابولبابهس روایت کرده است: «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ج قَالَ سَیِّدُ الْأَیَّامِ یَوْمُ الْجُمُعَةِ وَأَعْظَمُهَا عِنْدَهُ وَأَعْظَمُ عِنْدَ اللَّهِﻷ مِنْ یَوْمِ الْفِطْرِ وَیَوْمِ الْأَضْحَى.»^[1] «پیامبر خدا ج فرمودند: سرور روزها روز جمعه می­باشد و بزرگترین آن‌ها در نزد خداوند است و در نزد خداوندأ از عید فطر و عید قربان بزرگتر است».

پس برای ما معلوم می­گردد که هیچ روزی نزد خداوندأ همانند روز جمعه اهمیّت ندارد؛ و همانگونه که شب قدر، سیّد شب‌ها بوده، روز جمعه هم سیّد روزها می­باشد؛ و لذا باید مسلمانان قدر این عید بزرگ را بدانند و حتی بیشتر از عید فطر و قربان به استفاده از فضیلت این روز همّت گمارند.

---

[1] (حسن): احمد، المسند (ش15548) / ابن ابی شیبه، المسند (ج2ص313) والمصنف (ج2ص58) / ابن ماجه (ش1084) / ابن سعد، الطبقات الکبری (ج1ص30) / طبرانی، المعجم الکبیر (ج5ص33) / ابونعیم، حلیة الاولیاء (ج1ص366) ومعرفة الصحابه (ش2722) / بیهقی، شعب الایمان (ش2973) وفضائل الاوقات (ش250) / ابن بشران، الامالی (ج2ص367) / ابوالشیخ، العظمة (ش1182) / طبری، التاریخ (ش132) / بزار (ش3738) / هیثمی، کشف الاستار عن زوائد مسند البزار (ش615) از طریق (عبد الملک بن عمروالعقدی البصری ویحیى بن أبی بکیر الکوفی وموسى بن مسعود أبو حذیفة النهدی البصری) روایت کرده‌اند: «حدثنا زهیر بن محمّد عن عبد الله بن محمّد بن عقیل عن عبد الرحمن بن یزید الأنصاری عن أبی لبابة بن عبد المنذر قال: قال النبی - صلى الله علیه وسلم - : إن یوم الجمعة سید الأیام وأعظمها عند الله وهوأعظم عند الله من یوم الأضحى ویوم الفطر..فیه خمس خلال خلق الله فیه آدم وأهبط الله فیه آدم إلى الأرض وفیه توفى الله آدم وفیه ساعة لا یسأل الله فیها العبد شیئا إلا أعطاه ما لم یسأل حراما وفیه تقوم الساعة ما من ملک مقرب ولا سماء ولا أرض ولا ریاح ولا جبال ولا بحر إلا وهن یشفقن من یوم الجمعة».

و زهیر بن محمّد بن متابعه شده وطبرانی، المعجم الکبیر (ج5ص33) / ابونعیم، معرفة الصحابه (ش1657) از طریق (عبد الله بن محمّد بن المغیرة وبکر بن بکار) روایت کرده‌اند: «ثنا عمرو بن ثابت عن عبد الله بن محمّد بن عقیل ... .»

اما رجال امام احمد بن حنبل اینگونه است که:

أبو عامر عبد الملک بن عمرو العقدی: «رجال صحیحین» می‌باشد.

زهیر بن محمّد التمیمى العنبرى: «رجال صحیحین» بوده فقط روایت شامیان از وی «ضعیف» وروایت دیگران از وی «صحیح» می‌باشد [ابن حجر، تهذیب التهذیب (ج3ص348) و تقریب التهذیب (ش2049)] وراوی او در این حدیث غیرشامی بوده لذا این اسنادش «مقبول» است.

عبدالله بن محمّد بن عقیل: مختلفٌ فیه بوده واحادیثش نزد ما «حسن» می‌باشد؛ چنان‌که امامان بخاری واحمد بن حنبل وابن راهویه وحمیدی وترمذی وحاکم وذهبی وعجلی وابن عبدالبر هم احادیثش را مقبول و مقارب دانسته‌اند وامامان یحیی القطان و عبدالرحمن بن مهدی هم از وی روایت کرده و آنان جز از ثقات روایت نمی‌کرده‌اند لذا امام ابن حجر در تقریب می‌گوید: «صدوقٌ فی حدیثه لین و یقال تغیر بأخرة» وامام ذهبی هم احادیثش را در درجه‌ی «حسن» دانسته ومی گوید: احادیثش به درجه صحّت واحتجاج نمی‌رسد. [ابن حجر، تهذیب التهذیب (ج6ص13) / ابن حجر، تقریب التهذیب (ش3592) ولسان المیزان (ج1ص14) / ذهبی، المغنی فی الضعفاء (ش3337) / ذهبی، سیر اعلام النبلاء (ج6ص205) / عجلی، معرفة الثقات (ج2ص57)].

عبد الرحمن بن یزید الأنصاری: «رجال صحیح» است.

أبی لبابة بن عبد المنذر: صحابی جلیل بوده ولذا اسناد این روایت هم «حسن» می‌باشد.

وامام البوصیری هم گفته است: «هذا اسنادٌ حسنٌ» [البوصیری، مصباح الزجاجة (ج1ص204)]

وامام منذری هم گفته است: «فیه عبد الله بن محمد بن عقیل وهو ممن احتجّ به أحمد (بن حنبل) وغیره وبقیة رواته ثقاتٌ مشهورون» [منذری، الترغیب والترهیب (ج1ص281)]