«دعا بین تشهد آخر و سلام انتهایی نماز»

54- «اللهم إِنّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ عَذابِ جَهَنَّم وَأَعُوذُبِکَ مِنْ عَذَابِ الْقَبْرِ وَأَعُوذُ بِکَ مِنْ فِتْنَةِ الدَّجَّالِ وَأَعُوذُ بِکَ مِنْ فِتْنَةِ الْـمَحْیَا وَالْـمَمَاتِ». ترجمه: «خداوندا، از عذاب جهنم و دوزخ سوزان به تو پناه می‌برم، از عذاب قبر به تو پناه می‌‌برم، ار فتنه و آشوب دجّال (در آخر زمان) به تو پناه می‌گیرم و از شر فتنه‌های زندگانی و مردگان به تو پناه می‌برم».

55- «اللَّهُمَّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی ظُلْمًا کَثِیرًا، وَلا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ أَنْتَ، فَاغْفِرْ لِی مَغْفِرَةً مِنْ عِنْدِکِ، وَارْحَمْنِی إِنَّکَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ». ترجمه: «خداوندا، من برخودم بسیار زیاد ظلم و ستم کرده‌ام! و هیچ کس جز تو گناهان را نمی‌بخشاید، بنابراین گناهان مرا از جانب خودت چنان ببخشای که شایسته توست (بگونه‌ای که دیگر گناهی برایم نمانده باشد) و به من رحم کن همانا فقط تو بسیار بخشنده و بسیار مهربان و رحم کننده هستی».

56- «اللهُمَّ إِنّی أَسأَلُکَ، یَا اَللهُ الْأَحَدُ الصَّمَدُ، الَّذِی لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُوْلَدْ، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ، أَنْ تَغْفِرَ لی ذُنُوبی، إِنَّکَ أَنتَ الغَفُورُ الرَّحِیْمُ» ترجمه: «خداوندا، فقط از تو کمک می‌طلبم و حاجت می‌خواهم، ای الله، ای احد (یگانه که هیچ شرطی ندارد)، ای بی‌نیازی که همه به او نیازمندند و سرور و آقای همه هستی، ای کسیکه نه فرزندی به دنیا آورده و نه خودش متولد شده است و هیچ هماورد و همتایی ندارد، با تمام وجود و عشق از تو کمک و یاری می‌طلبم تا تمامی گناهان مرا ببخشی، همانا تنها تو بسیار بخشنده و مهربانی».

«صحیح ابی داود»

«دعای بین دو سجده نماز»

53- «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَارْحَمْنِی وَعَافِنِی وَاهْدِنِی وَارْزُقْنِی». ترجمه: «خداوندا، مرا ببخشای و به من رحم کن و عافیت و سلامتی را نصیبم گردان و هدایتم کن و روزیم ده. (آنچه که سبب هدایت و برکت عمر می‌گردد)».   «صحیح ابی داود»

«دعای سجده تلاوت قرآن»

51- «سَجَدَ وَجْهِی لِلَّذِی خَلَقَهُ وَشَقَّ سَمْعَهُ وَبَصَرَهُ بِحَوْلِهِ وَقُوَّتِهِ». ترجمه: «سجده کرد (تسلیم کامل و محض شد و خاکسار شد) چهرۀ من از برای آنکسی که خلق کردش و آنرا شکافت و با حول و توان و قدرتش در آن نیروی شنوایی و بینایی را قرار داد».                   «صحیح الترمذی»

52- «اللَّهُمَّ اکْتُبْ لِی بِهَا عِنْدَکَ أَجْرًا، وَضَعْ عَنِّی بِهَا وِزْرًا، وَاجْعَلْهَا لِی عِنْدَکَ ذُخْرًا، وَتَقَبَّلْ مِنِّی کَمَا تَقَبَّلْتَها مِنْ عَبْدِکَ دَاوُدَ». ترجمه: «خداوندا، بخاطر این سجده، برایم در نزد خودت پاداشی بنویس و بخاطر آن گناهی را از من بردار. (دو رکن) و آنرا (سجده را) در نزد خودت گنجینه‌‌‌‌ای قرار بده، و آنرا از من    قبول فرما (بپذیر) همچنانکه از بنده خودت حضرت داود ÷ پذیرفتی».

«صحیح الترمذی»

«دعای هنگام سجده»

47- «سُبْحَانَ رَبِّیَ الأَعْلَى». (سه‌بار خوانده شود)

ترجمه: «پروردگارم بلند مرتبه و عظیم شأن خودم را بسیار زیاد به پاکی یاد کرده و از هر عیب و نقصی مبرا و منزه‌اش می‌دانم».          «صحیح ابن ماجه»

48- «سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلاَئِکَةِ وَالرُّوحِ». ترجمه: «خداوند بسیار پاک و منزه و مقدس است که پروردگارِ فرشتگان و جبرئیل و ارواح می‌باشد».

«صحیح مسلم»

49- «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی ذَنْبِیْ کُلَّهُ دِقَّهُ وَجِلَّهُ وَأَوَّلَهُ وَآخِرَهُ وَعَلاَنِیَتَهُ وَسِرَّهُ» ترجمه: «خداوندا، تمامی گناهان مرا، کوچک و بزرگ از اول و آخرش، آشکار و پنهانش ببخشای و بپوشان».                              «صحیح مسلم»

50- «سُبْحَانَ ذِی الْـجَبَرُوتِ وَالْمَلَکُوتِ وَالْکِبْرِیَاءِ وَالْعَظَمَةِ» ترجمه: «پاک و منزه است آن کسی که دارای هیبت و پادشاهی و بزرگی و عظمت و قدرت و حاکمیت مطلق می‌باشد».                         «صحیح ابی داود»

«هنگام بلند شدن از رکوع»

44- «سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَـمِدَهُ، اللَّهُمَّ رَبَّنَا لَکَ الْحَمْدُ مِلْءُ السَّمٰوَاتِ، وَالأَرْضِ، وَمِلْءُ مَا شِئْتَ مِنْ شَیْءٍ بَعْدُ» ترجمه: «شنید خداوند از هر کسی که او را ستایش و حمد کرد. (قبول کرد و پذیرفت). خداوندا، ای پروردگار ما، حمد و ستایش خاص و ویژه شماست آن هم حمدی که آسمان‌ها و زمین را پر و لبریز می‌سازد و پر و لبریز سازد هر آنچه را که بعد از این بخواهی».    «صحیح مسلم»

45- «رَبَّنَا وَلَکَ الْحَمْدُ، حَـمْدًا کَثِیرًا طَیِّبًا مُبَارَکًا فِیهِ». ترجمه: «ای پروردگار ما، حمد و ثنا و ستایش خاص شماست آن هم حمدی که فراوان و پاک و مبارک باشد».

46- «رَبَّنَا لَکَ الْحَمْدُ مِلْءَ السَّمٰوَاتِ وَالأَرْضِ وَمِلْءَ مَا شِئْتَ مِنْ شَىْءٍ بَعْدُ أَهْلَ الثَّنَاءِ وَالْمَجْدِ، أَحَقُّ مَا قَالَ الْعَبْدُ وَکُلُّنَا لَکَ عَبْدٌ، اللَّهُمَّ لاَ مَانِعَ لِمَا أَعْطَیْتَ وَلاَ مُعْطِیَ لِمَا مَنَعْتَ وَلاَ یَنْفَعُ ذَا الْجَدِّ مِنْکَ الْجَدُّ». ترجمه: «ای پروردگار ما، همانا حمد و ثنا و ستایش خاص توست، همانگونه که آسمان‌ها و زمین را پر و لبریز می‌سازد و پر کند هر آنچه را که بعد از این بخواهی، ای کسی که شایسته و سزاوار ستایش و عظمت و بزرگواری هستی، خداوندا! هیچ کس و هیچ چیزی نمی‌تواند آنچه را که تو منع می‌کنی ببخشد! و هرگز هیچ تلاش و کوششی نمی‌تواند به غیر از لطف تو، فرد کوشا و ساعی را بهره‌ای برساند».

«صحیح مسلم»