دعا سورۀ ناس

سورۀ ناس

1-     ﴿قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ١ مَلِکِ ٱلنَّاسِ٢ إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ٣ مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ٤ ٱلَّذِی یُوَسۡوِسُ فِی صُدُورِ ٱلنَّاسِ٥ مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَٱلنَّاسِ٦﴾ [الناس: 1-6]

«‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏بگو: پناه می‌برم به پروردگار مردمان.‏‏ به مالک و حاکم (واقعی) مردمان. به معبود (بر حقّ) مردمان. ‏‏از شرّ وسوسه‌گری که واپس می‌رود. وسوسه‌گری است که در سینه‌های مردمان به وسوسه می‌پردازد. (در سینه‌های مردمانی) از جنّی‌ها و انسان‌ها.»

‏این دو سوره رهنمود و رهنمونی از سوی یزدان سبحان نخست برای پیغمبرش ج و بعد از او برای همگی مؤمنان است. رهنمود و رهنمون به این که به کنف حمایت او، و به پناهگاه او، پناه ببرند از هر چیز خوفناکی، چه پنهان باشد و چه آشکار، و چه ناشناخته باشد و چه شناخته، و چه کم باشد و چه زیاد، و چه جزئی باشد و چه کلّی...^[1]

در فضیلت و ناب بودن این سوره­ها روایات متعدّد وجود دارد، از جملۀ روایاتِ صحیح:

-           عقبه بن عامرt روایت کرده که پیغمبر ج فرمود: «أُنْزِلَ، أَوْ أُنْزِلَتْ عَلَیَّ آیَاتٌ لَمْ یُرَ مِثْلُهُنَّ قَطُّ، الْمُعَوِّذَتَیْنِ.»^[2] «بر من آیاتی نازل گردید که مانند آن‌ها هرگز دیده نشده است و آن‌ها: معوذتین.»

-           از جابرس روایت که پیغمبر ج فرمود: «إقرأ یا جابر!» «بخوان ای جابر!» گفتم: چه چیز را بخوانم پدر و مادرم فدایت باد؟ فرمود: «اقرأ "قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ" و "قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاس".» و من آن‌ها را خواندم. فرمود: «إقرأ بهما، ولن تقرأ بمثلهما.» «آن‌ها را بخوان که هرگز مانند آن‌ها را نخوانده­ای.» ^[3]

-           عائشهل روایت کرده: «پیغمبر ج هر شب وقتی به رختواب خود می­رفت، کف دست‌هایش را کنار همدیگر می­آورد، سپس دو سورۀ «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ» و «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاس» را می­خواند و به کف دست‌هایش فوت می­کرد و می­دمید. آن­گاه تا آنجا که می‌توانست دست‌هایش را بر بدنش می­کشید و می­مالید. نخست سر، سپس رخسار، آن­گاه قسمت پیشین بدنش را دست می­کشید و مسح می­کرد... این کار را سه بار انجام می­داد.»^[4]

-           ابن عباسب روایت کرده که پیغمبر ج می‌فرماید: «الشَّیطانُ جَاثِمٌ على قَلْبِ ابنِ آدَمَ، فإذا ذکرَ اللّه تعالی خَنَسَ وإذا غَفَلَ وَسْوَسَ». «اهریمن بالای دل آدمیزاد چمباتمه زده است. هرگاه آدمیزاد به ذکر خداوند بزرگوار بپردازد واپس می­رود. و هرگاه آدمیزاد از خدا غافل گردد به وسوسه می‌پردازد.»

---

[1]- نک: سید قطب، ترجمه " فی ظلال القرآن"، 6/998-1007.

[2]- (صحیح): مسلم (ش1928و1927) / ترمذی (ش2902و3367).

[3]- (حسن): نسایی (ش5441) / ابن حبان (ش796).

[4]- (صحیح): بخاری (ش5748) / ابوداود (ش5058).