سورۀ ملک

سورۀ ملک

در مکه نازل شده و سی آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿تَبَارَکَ الَّذِی بِیَدِهِ الْمُلْکُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ١ الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَهُوَ الْعَزِیزُ الْغَفُورُ٢ الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا مَا تَرَى فِی خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِنْ تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِنْ فُطُورٍ٣ ثُمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ کَرَّتَیْنِ یَنْقَلِبْ إِلَیْکَ الْبَصَرُ خَاسِئًا وَهُوَ حَسِیرٌ٤ وَلَقَدْ زَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ وَجَعَلْنَاهَا رُجُومًا لِلشَّیَاطِینِ وَأَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابَ السَّعِیرِ٥ وَلِلَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ٦ إِذَا أُلْقُوا فِیهَا سَمِعُوا لَهَا شَهِیقًا وَهِیَ تَفُورُ٧ تَکَادُ تَمَیَّزُ مِنَ الْغَیْظِ کُلَّمَا أُلْقِیَ فِیهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ یَأْتِکُمْ نَذِیرٌ٨ قَالُوا بَلَى قَدْ جَاءَنَا نَذِیرٌ فَکَذَّبْنَا وَقُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِنْ شَیْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِی ضَلَالٍ کَبِیرٍ٩ وَقَالُوا لَوْ کُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کُنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ١٠ فَاعْتَرَفُوا بِذَنْبِهِمْ فَسُحْقًا لِأَصْحَابِ السَّعِیرِ١١ إِنَّ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ کَبِیرٌ١٢﴾ [الملک: 1-12].

﴿1﴾ بابرکت (و بزرگوار) است آن ذاتی که پادشاهی (عالم) به دست اوست و او بر هر چیزی قادر است. ﴿2﴾ آن ذاتی که مرگ و زندگی را آفرید تا شما را بیازماید که کدام یک از شما نیکوکارتر است و او غالب آمرزگار است. ﴿3﴾ آن ذاتی که هفت آسمان را طبقه طبقه (و هماهنگ) آفرید، در آفرینش پروردگار مهربان هیچ تفاوت و خللی نمی‌بینی، باز چشم بگردان آیا (در آن) نقص و خللی می‌بینی؟ ﴿4﴾ باز هم پی در پی چشم خود را برگردان، (خواهی دید که) چشم در حالیکه خسته و ناتوان است به سویت باز می‌گردد. ﴿5﴾ البته آسمان دنیا را با چراغها زینت دادیم و آنها را (وسیلۀ) سنگ سار کردن شیطان‌ها آماده کردیم و عذاب سوزان را برای آنها آماده کرده‌ایم. ﴿6﴾ و برای آنانی که به پروردگارشان کفر ورزیدند عذاب دوزخ (آماده است) و بد بازگشتگاهی است. ﴿7﴾ چون در آنجا افگنده شوند از آن آوازهایی (بد) می‌شنوند در حالیکه می‌جوشد. ﴿8﴾ نزدیک است که (دوزخ) از خشم پاره پاره شود، هرگاه که گروهی (از کفار) در آن انداخته شوند، نگهبانانش از آنها می‌پرسند: آیا بیم دهنده ای به‌سوی شما نیامده بود؟ ﴿9﴾ گویند: بلی! بیم دهنده ای نزد ما آمد لیکن ما (دعوت او را) دروغ شمردیم و گفتیم: الله چیزی را نازل نکرده است. جز این نیست که شما در گمراهی بس بزرگ هستید. ﴿10﴾ و گویند اگر می‌شنیدیم و یا تعقل می‌کردیم در (زمرۀ) دوزخیان قرار نمی‌گرفتیم. ﴿11﴾ پس به گناه خود اعتراف کردند. پس نفرین بر دوزخیان باد! ﴿12﴾ یقینا آنانی که در نهان از پروردگار خود می‌ترسد آمرزش و اجر بزرگ دارند.

﴿وَأَسِرُّوا قَوْلَکُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ١٣ أَلَا یَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ١٤ هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِی مَنَاکِبِهَا وَکُلُوا مِنْ رِزْقِهِ وَإِلَیْهِ النُّشُورُ١٥ أَأَمِنْتُمْ مَنْ فِی السَّمَاءِ أَنْ یَخْسِفَ بِکُمُ الْأَرْضَ فَإِذَا هِیَ تَمُورُ١٦ أَمْ أَمِنْتُمْ مَنْ فِی السَّمَاءِ أَنْ یُرْسِلَ عَلَیْکُمْ حَاصِبًا فَسَتَعْلَمُونَ کَیْفَ نَذِیرِ١٧ وَلَقَدْ کَذَّبَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَکَیْفَ کَانَ نَکِیرِ١٨ أَوَلَمْ یَرَوْا إِلَى الطَّیْرِ فَوْقَهُمْ صَافَّاتٍ وَیَقْبِضْنَ مَا یُمْسِکُهُنَّ إِلَّا الرَّحْمَنُ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ بَصِیرٌ١٩ أَمَّنْ هَذَا الَّذِی هُوَ جُنْدٌ لَکُمْ یَنْصُرُکُمْ مِنْ دُونِ الرَّحْمَنِ إِنِ الْکَافِرُونَ إِلَّا فِی غُرُورٍ٢٠ أَمَّنْ هَذَا الَّذِی یَرْزُقُکُمْ إِنْ أَمْسَکَ رِزْقَهُ بَلْ لَجُّوا فِی عُتُوٍّ وَنُفُورٍ٢١ أَفَمَنْ یَمْشِی مُکِبًّا عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمَّنْ یَمْشِی سَوِیًّا عَلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِیمٍ٢٢ قُلْ هُوَ الَّذِی أَنْشَأَکُمْ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِیلًا مَا تَشْکُرُونَ٢٣ قُلْ هُوَ الَّذِی ذَرَأَکُمْ فِی الْأَرْضِ وَإِلَیْهِ تُحْشَرُونَ٢٤ وَیَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ٢٥ قُلْ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِیرٌ مُبِینٌ٢٦﴾ [الملک: 13-26].

﴿13﴾ و سخنان را نهان دارید یا آن را آشکار سازید. (در هر صورت) او به راز دلها آگاه است. ﴿14﴾ آیا کسی که (همه چیز را) آفریده است نمی‌داند؟ در حالیکه او باریک بین از هر چیز آگاه است. ﴿15﴾ او ذاتی است که زمین را برایتان مسخر گردانیده است پس در اطراف آن بروید و از روزی الله بخورید و بازگشت (زنده شدن دوباره) در دست اوست. ﴿16﴾ آیا از ذاتی که در آسمان است خود را در امان می‌دانید که شما را در زمین فرو برد در حالیکه آن می‌جنبد. ﴿17﴾ آیا از ذاتی که در آسمان است ایمن شده اید که طوفانی از سنگریزه بر شما بفرستد؟! پس خواهید دانست که بیم دادن من چگونه است! ﴿18﴾ و البته آنانی که پیش از اینها بودند (پیغمبران را) تکذیب کردند (پس ببین) عقوبت من چگونه بوده است! ﴿19﴾ آیا پرندگان را بالای سرشان ندیدند که گاهی بالهای خود را گسترده و گاهی جمع می‌کنند؟! جز پروردگار مهربان آنها را (از افتیدن) نگاه نمی‌دارد، یقینا او هر چیزی را می‌بیند. ﴿20﴾ و کیست آن که لشکر شما باشد و به جای پروردگار مهربان به شما کمک کند؟ کافران جز در فریب و گمراهی نیستند. ﴿21﴾ یا کیست کسی که اگر الله روزی خود را قطع کند به شما روزی دهد؟ بلکه در سرکشی و نفرت لجاجت می‌کنند. ﴿22﴾ پس آیا کسی که بر چهرۀ خود افتاده راه می‌رود هدایت یافته‌تر است یا کسی که ایستاده به راه راست می‌رود؟ ﴿23﴾ بگو: او ذاتی است که شما را آفریده و برایتان گوش و چشم‌ها و دل‌ها قرار داده است. (ولی) کمتر شکر گزاری می‌کنید. ﴿24﴾ بگو: او ذاتی است که شما را در زمین منتشر ساخت و تنها به‌سوی او حشر می‌شوید. ﴿25﴾ و می‌گویند: این وعده ای که می‌دهید کی خواهید بود اگر راست می‌گویید؟ ﴿26﴾ بگو: علم (آن) تنها نزد الله است و جز این نیست که من بیم دهندۀ آشکار هستم.

﴿فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِیئَتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَقِیلَ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تَدَّعُونَ٢٧ قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَهْلَکَنِیَ اللَّهُ وَمَنْ مَعِیَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَنْ یُجِیرُ الْکَافِرِینَ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ٢٨ قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ آمَنَّا بِهِ وَعَلَیْهِ تَوَکَّلْنَا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ٢٩ قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرًا فَمَنْ یَأْتِیکُمْ بِمَاءٍ مَعِینٍ٣٠﴾ [الملک: 27-30].

﴿27﴾ پس هرگاه آن را (که وعده داده می‌شدند) نزدیک ببینند، چهره‌های کافران قبیح و گرفته می‌گردد و گفته می‌شود. این همان وعده ای است که می‌طلبیدید. ﴿28﴾ بگو: به من خبر دهید اگر الله من و همراهان مرا هلاک کند و یا بر ما رحم کند پس چه کسی کافران را از عذاب دردناک پناه می‌دهد؟ ﴿29﴾ بگو: او پروردگار مهربان است، به او ایمان آورده‌ایم و تنها بر او توکل کرده‌ایم، پس خواهید دانست که چه کسی در گمراهی آشکار است. ﴿30﴾ بگو: به من خبر دهید اگر آب شما در زمین فرو رود، چه کسی برایتان آبی روان (و شیرین) می‌آورد؟

سورۀ قلم

سورۀ قلم

در مکه نازل شده و پنجاه و دو آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ١ مَا أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّکَ بِمَجْنُونٍ٢ وَإِنَّ لَکَ لَأَجْرًا غَیْرَ مَمْنُونٍ٣ وَإِنَّکَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِیمٍ٤ فَسَتُبْصِرُ وَیُبْصِرُونَ٥ بِأَیْیِکُمُ الْمَفْتُونُ٦ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ٧ فَلَا تُطِعِ الْمُکَذِّبِینَ٨ وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَیُدْهِنُونَ٩ وَلَا تُطِعْ کُلَّ حَلَّافٍ مَهِینٍ١٠ هَمَّازٍ مَشَّاءٍ بِنَمِیمٍ١١ مَنَّاعٍ لِلْخَیْرِ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ١٢ عُتُلٍّ بَعْدَ ذَلِکَ زَنِیمٍ١٣ أَنْ کَانَ ذَا مَالٍ وَبَنِینَ١٤ إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ١٥ سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ١٦﴾ [القلم: 1-16].

﴿1﴾ ن. (مفهوم این حرف به الله معلوم است)، قسم به قلم و به آنچه می‌نویسند. ﴿2﴾ (که) تو به فضل پروردگارت دیوانه نیستی. ﴿3﴾ و یقینا برای تو اجر (دائمی و) بی‌پایان است. ﴿4﴾ و حقا که تو دارای اخلاق بس بزرگ هستی. ﴿5﴾ پس خواهی دید و آنان هم خواهند دید. ﴿6﴾ (و خواهند دید) که کدام یک از شما دیوانه است؟ ﴿7﴾ البته پروردگارت به کسی که از راهش گمراه شده داناتر است و او به راه یافتگان (هم) داناتر می‌باشد. ﴿8﴾ پس از تکذیب کنندگان اطاعت مکن. ﴿9﴾ آنان (مشرکین) آرزو دارند که نرمی و سازش کنی تا آنان هم نرمی و سازش از خود نشان دهند. ﴿10﴾ و از هر حقیر و پستی که بسیار سوگند می‌خورد پیروی مکن. ﴿11﴾ (آن که) بسیار عیب جوی است (و) همیشه سخن چینی می‌کند. ﴿12﴾ بسیار منع کنندۀ خیر (و) تجاوزگر گناهکار است. ﴿13﴾ بد اخلاق است، (و نیز) بی‌اصل و نسب است. ﴿14﴾ (این همه بدی‌ها در او به این سبب است) که دارای مال و اولاد (بسیار) است. ﴿15﴾ چون آیات ما بر او خوانده شود می‌گوید: افسانه‌های پیشینیان است. ﴿16﴾ به زودی بر بینی او داغ ذلت خواهیم نهاد (و او را رسوا خواهیم کرد).

﴿إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ کَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَیَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِینَ١٧ وَلَا یَسْتَثْنُونَ١٨ فَطَافَ عَلَیْهَا طَائِفٌ مِنْ رَبِّکَ وَهُمْ نَائِمُونَ١٩ فَأَصْبَحَتْ کَالصَّرِیمِ٢٠ فَتَنَادَوْا مُصْبِحِینَ٢١ أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِکُمْ إِنْ کُنْتُمْ صَارِمِینَ٢٢ فَانْطَلَقُوا وَهُمْ یَتَخَافَتُونَ٢٣ أَنْ لَا یَدْخُلَنَّهَا الْیَوْمَ عَلَیْکُمْ مِسْکِینٌ٢٤ وَغَدَوْا عَلَى حَرْدٍ قَادِرِینَ٢٥ فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ٢٦ بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ٢٧ قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُلْ لَکُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُونَ٢٨ قَالُوا سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ٢٩ فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ یَتَلَاوَمُونَ٣٠ قَالُوا یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا طَاغِینَ٣١ عَسَى رَبُّنَا أَنْ یُبْدِلَنَا خَیْرًا مِنْهَا إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ٣٢ کَذَلِکَ الْعَذَابُ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَکْبَرُ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ٣٣ إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتِ النَّعِیمِ٣٤ أَفَنَجْعَلُ الْمُسْلِمِینَ کَالْمُجْرِمِینَ٣٥ مَا لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ٣٦ أَمْ لَکُمْ کِتَابٌ فِیهِ تَدْرُسُونَ٣٧ إِنَّ لَکُمْ فِیهِ لَمَا تَخَیَّرُونَ٣٨ أَمْ لَکُمْ أَیْمَانٌ عَلَیْنَا بَالِغَةٌ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ إِنَّ لَکُمْ لَمَا تَحْکُمُونَ٣٩ سَلْهُمْ أَیُّهُمْ بِذَلِکَ زَعِیمٌ٤٠ أَمْ لَهُمْ شُرَکَاءُ فَلْیَأْتُوا بِشُرَکَائِهِمْ إِنْ کَانُوا صَادِقِینَ٤١ یَوْمَ یُکْشَفُ عَنْ سَاقٍ وَیُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ٤٢﴾ [القلم: 17-42].

﴿17﴾ البته ما آنان را آزمودیم طوری که صاحبان آن باغ را آزمودیم، وقتی که قسم خوردند که میوه‌های باغ را صبحگاهان بچینند. ﴿18﴾ و ان شاء الله نگفتند. ﴿19﴾ پس بر آن باغ بلایی از سوی پروردگارت آمد در حالیکه آنان خوابیده بودند. ﴿20﴾ پس (باغ‌شان چنان سوخت که) مانند شب تاریک گردید. ﴿21﴾ باز (بی خبر از ماجرا) صبحگاهان همدیگر را ندا دادند. ﴿22﴾ که اگر قصد چیدن میوه دارید، پس صبح به کشتزار برسید. ﴿23﴾ پس روان شدند در حالیکه آهسته به یکدیگر می‌گفتند. ﴿24﴾ که نباید امروز مسکینی در باغ نزد شما بیاید. ﴿25﴾ و صبحگاهان قصد باغ کردند، در حالیکه خود را قادر بر جمع محصول (و منع مساکین) می‌پنداشتند. ﴿26﴾ پس چون باغ را (سوخته) دیدند، گفتند: حتما ما راه را گم کرده‌ایم. ﴿27﴾ (نه) بلکه ما از کشتزار خود محروم شده‌ایم. ﴿28﴾ بهترین آنان گفت: آیا به شما نگفته بودم که چرا الله را به پاکی یاد نمی‌کنید؟ ﴿29﴾ گفتند: پروردگار ما پاک و منزه است، البته ما ظالم بودیم. ﴿30﴾ پس ملامت کنان به یکدیگر روی آوردند. ﴿31﴾ گفتند: ای وای بر ما! واقعا ما سرکش بودیم. ﴿32﴾ امید است پروردگار ما بهتر از آن را برای ما عوض دهد، یقینا ما به پروردگار خویش رغبت و امید داریم. ﴿33﴾ این چنین است عذاب (دنیا) و البته عذاب آخرت از این بزرگتر است، اگر می‌دانستند. ﴿34﴾ البته برای پرهیزگاران در نزد پروردگارشان باغ‌های پر نعمت است. ﴿35﴾ پس آیا مسلمانان (فرمانبرداران) را مانند مجرمان (گناهکاران) قرار می‌دهیم؟ ﴿36﴾ شما را چه شده؛ چگونه حکم می‌کنید؟ ﴿37﴾ آیا برای شما کتابی هست که در آن می‌خوانید؟ ﴿38﴾ و شما آنچه را که می‌پسندید در آن است؟ ﴿39﴾ آیا شما بر عهدۀ ما تا روز قیامت عهدهایی محکم دارید؟ که هر چه را حکم کنید برای شما باشد؟ ﴿40﴾ از آنها (کفار) سوال کن که کدام یک از ایشان ضامن چنین عهد است. ﴿41﴾ یا برای آنها شریکهائی است، پس اگر راست می‌گویند، شریکان خود را بیاورند. ﴿42﴾ روزی که ساق (پروردگار عالمیان) آشکار ساخته می‌شود و به سجده فراخوانده می‌شوند ولی نمی‌توانند.

﴿خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ وَقَدْ کَانُوا یُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ٤٣ فَذَرْنِی وَمَنْ یُکَذِّبُ بِهَذَا الْحَدِیثِ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لَا یَعْلَمُونَ٤٤ وَأُمْلِی لَهُمْ إِنَّ کَیْدِی مَتِینٌ٤٥ أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ٤٦ أَمْ عِنْدَهُمُ الْغَیْبُ فَهُمْ یَکْتُبُونَ٤٧ فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَلَا تَکُنْ کَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَهُوَ مَکْظُومٌ٤٨ لَوْلَا أَنْ تَدَارَکَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ مَذْمُومٌ٤٩ فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِینَ٥٠ وَإِنْ یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ٥١ وَمَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ٥٢﴾ [القلم: 43-52].

﴿43﴾ این در حالی است که چشمانشان به زیر افتاده و خواری و ذلت ایشان را فرا گرفته است، در حالیکه در دنیا برای سجده کردن فراخوانده می‌شدند و آنها سالم (و تندرست) بودند (ولی سجده نمی‌کردند). ﴿44﴾ پس مرا با کسی بگذار که این (قرآن) سخن الهی را تکذیب می‌کند، زود است که به تدریج آنها را از جایی که نمی‌دانند خواهیم گرفت. ﴿45﴾ اما (فعلا) ایشان را مهلت می‌دهیم، چون تدبیر من محکم و استوار است. ﴿46﴾ آیا از ایشان مزدی طلب می‌کنی که آنان از پرداختن آن سنگین بارند؟ ﴿47﴾ یا اینکه نزدشان علم غیب وجود دارد که ایشان از روی آن می‌نویسند؟ ﴿48﴾ پس در رسیدن حکم پروردگارت صابر باش و مانند صاحب ماهی مباش که با دلی پر اندوه ندا (دعا) کرد. ﴿49﴾ اگر نعمت پروردگارش نبود، در حالیکه قابل ملامتی بود به صحرایی بی‌آب و گیاه، افگنده می‌شد. ﴿50﴾ (لیکن باز) پروردگارش او را برگزید و در زمره صالحان قرار داد. ﴿51﴾ و به یقین نزدیک بود کافران چون قرآن را شنیدند تو را با چشم‌های (تیز) خود بلغزانند و می‌گویند: یقینا این شخص (پیغمبر) دیوانه است. ﴿52﴾ حال آنکه آن (قرآن) پندی برای جهانیان است.

سورۀ حاقه

سورۀ حاقه

در مکه نازل شده و پنجاه و دو آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿الْحَاقَّةُ١ مَا الْحَاقَّةُ٢ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّةُ٣ کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ٤ فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَةِ٥ وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَةٍ٦ سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَى کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ٧ فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِیَةٍ٨﴾ [الحاقة: 1-8].

﴿1﴾ حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی). ﴿2﴾ چیست آن حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی)؟ ﴿3﴾ و تو چه می‌دانی که آن حاقه (حادثۀ ثابت و واقع شدنی) چیست؟ ﴿4﴾ قوم ثمود و عاد آن حادثۀ کوبنده و واقع شدنی را تکذیب نمودند. ﴿5﴾ اما ثمود به (وسیلۀ) آواز سخت و مرگبار هلاک شدند. ﴿6﴾ و اما عاد به (وسیلۀ) تندبادی سرد و سوزنده هلاک شدند. ﴿7﴾ که الله آن را هفت شب و هشت روز پی در پی بر آنان مسلط کرد آنگاه مردمان را می‌دیدی که روی زمین افتاده‌اند و گویی تنه‌های پوک درختان خرما‌اند. ﴿8﴾ پس آیا می‌بینی که اثری از آنها باقی مانده باشد؟

﴿وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِکَاتُ بِالْخَاطِئَةِ٩ فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَةً رَابِیَةً١٠ إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاکُمْ فِی الْجَارِیَةِ١١ لِنَجْعَلَهَا لَکُمْ تَذْکِرَةً وَتَعِیَهَا أُذُنٌ وَاعِیَةٌ١٢ فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ نَفْخَةٌ وَاحِدَةٌ١٣ وَحُمِلَتِ الْأَرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُکَّتَا دَکَّةً وَاحِدَةً١٤ فَیَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ١٥ وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِیَ یَوْمَئِذٍ وَاهِیَةٌ١٦ وَالْمَلَکُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَیَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّکَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمَانِیَةٌ١٧ یَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لَا تَخْفَى مِنْکُمْ خَافِیَةٌ١٨ فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَیَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا کِتَابِیَهْ١٩ إِنِّی ظَنَنْتُ أَنِّی مُلَاقٍ حِسَابِیَهْ٢٠ فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ٢١ فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ٢٢ قُطُوفُهَا دَانِیَةٌ٢٣ کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِی الْأَیَّامِ الْخَالِیَةِ٢٤ وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَیَقُولُ یَا لَیْتَنِی لَمْ أُوتَ کِتَابِیَهْ٢٥ وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِیَهْ٢٦ یَا لَیْتَهَا کَانَتِ الْقَاضِیَةَ٢٧ مَا أَغْنَى عَنِّی مَالِیَهْ ٢٨ هَلَکَ عَنِّی سُلْطَانِیَهْ٢٩ خُذُوهُ فَغُلُّوهُ٣٠ ثُمَّ الْجَحِیمَ صَلُّوهُ٣١ ثُمَّ فِی سِلْسِلَةٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُکُوهُ٣٢ إِنَّهُ کَانَ لَا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ٣٣ وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ٣٤ فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَاهُنَا حَمِیمٌ٣٥﴾ [الحاقة: 9-35].

﴿9﴾ و فرعون و کسانی که پیش از او بودند و همچنین اهالی قریه‌های زیر و زبر شده (قوم لوط) مرتکب گناه و نافرمانی شدند. ﴿10﴾ زیرا آنان از (فرمان) فرستاده پروردگارشان نافرمانی کردند، و الله ایشان را به سختی گرفت. ﴿11﴾ البته وقتی که آب (به امر ما) طغیان کرد، شما را در کشتی روان برداشتیم. ﴿12﴾ تا آن (عذاب) را برایتان پندی قرار دهیم و گوش‌هایی شنوا آن را به خاطر بسپارد. ﴿13﴾ پس چون در صور دمیده شود یک دمیدنی. ﴿14﴾ و زمین و کوه‌ها برداشته شوند، پس یکباره درهم کوبیده شوند. ﴿15﴾ پس در آن روز واقعه (قیامت) رخ دهد. ﴿16﴾ و آسمان (نیز) بشگافد و در آن روز سست گردد. ﴿17﴾ و فرشته‌ها بر اطراف آن (آسمان) خواهند بود و عرش پروردگارت را در آن روز هشت فرشته بالای سر خود حمل می‌کنند. ﴿18﴾ در آن روز شما (به بارگاه پروردگارتان) عرضه می‌شوید، هیچ پوشیدۀ شما (که آنرا انجام داده بودید) مخفی نماند. ﴿19﴾ پس هر کس که نامۀ اعمالش به دست راستش داده شود (شادی کنان) می‌گوید: بگیرید نامۀ اعمال مرا بخوانید. ﴿20﴾ چون من یقین داشتم که البته با حساب خودم روبرو خواهم شد. ﴿21﴾ پس او در زندگانی خوش و رضایت بخش خواهد بود. ﴿22﴾ در بهشت (بسیار) بلند خواهد بود. ﴿23﴾ که میوۀ آن در دسترس است. ﴿24﴾ (گفته می‌شود) گوارا بخورید و بنوشید به (پاداش) آنچه در روزگاران گذشته انجام میدادید. ﴿25﴾ و اما کسی که نامۀ اعمالش به دست چپش داده شود، پس می‌گوید: ای کاش نامه‌ام بمن داده نمی‌شد. ﴿26﴾ و (ای کاش) نمی‌دانستم که حساب من چیست. ﴿27﴾ و ای کاش مرگ فیصله کننده و پایان کارم بود. ﴿28﴾ دارایی من هیچ نفعی بمن نرساند. ﴿29﴾ قدرت و پادشاهی من از دستم رفت. ﴿30﴾ (گفته می‌شود) او را بگیرید، پس به زنجیرش کشید. ﴿31﴾ باز او را در دوزخ داخل کنید. ﴿32﴾ باز در زنجیری که درازی آن هفتاد گز باشد او را ببندید. ﴿33﴾ چون او به الله بزرگ ایمان نمی‌آورد. ﴿34﴾ و (مردم را) بر طعام دادن مسکین ترغیب نمی‌کرد. ﴿35﴾ و پس او امروز در این جا هیچ دوست مهربانی ندارد.

﴿وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِینٍ٣٦ لَا یَأْکُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ٣٧ فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ٣٨ وَمَا لَا تُبْصِرُونَ٣٩ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ٤٠ وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِیلًا مَا تُؤْمِنُونَ٤١ وَلَا بِقَوْلِ کَاهِنٍ قَلِیلًا مَا تَذَکَّرُونَ٤٢ تَنْزِیلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِینَ٤٣ وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ٤٤ لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ٤٥ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ٤٦ فَمَا مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِینَ٤٧ وَإِنَّهُ لَتَذْکِرَةٌ لِلْمُتَّقِینَ٤٨ وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْکُمْ مُکَذِّبِینَ٤٩ وَإِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْکَافِرِینَ٥٠ وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ٥١ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ٥٢﴾ [الحاقة: 36-52].

﴿36﴾ و نه طعامی دارد جز زرداب دوزخیان. ﴿37﴾ که جز گنهگاران آن را نمی‌خورد. ﴿38﴾ پس قسم به آنچه می‌بینید. ﴿39﴾ و به آنچه نمی‌بینید. ﴿40﴾ که این (قرآن) سخن فرستاده (فرشته) بزرگوار است. ﴿41﴾ و آن سخن شاعری نیست، اندکی ایمان می‌آورید. ﴿42﴾ و (قرآن) گفته غیبگو و کاهن نیست، اندکی عبرت می‌گیرید. ﴿43﴾ (بلکه) از سوی پروردگار جهانیان نازل شده است. ﴿44﴾ و اگر (بالفرض) پیغمبر بعضی از سخنان را به دروغ به ما نسبت می‌کرد. ﴿45﴾ البته او را با قدرت می‌گرفتیم. ﴿46﴾ باز رگ دلش را قطع می‌کردیم. ﴿47﴾ پس هیچ کس از شما منع کننده ای (جزای ما) از او نیست. ﴿48﴾ البته قرآن برای پرهیزگاران نصیحت و پند است. ﴿49﴾ و البته ما به یقین می‌دانیم که برخی از شما تکذیب کننده اید. ﴿50﴾ و البته آن (تکذیب) مایۀ حسرت بر کافران است. ﴿51﴾ و البته آن (قرآن سخن) حق و یقینی است. ﴿52﴾ پس نام پروردگار بزرگت را به پاکی یاد کن.

سورۀ معارج

سورۀ معارج

در مکه نازل شده و چهل و چهار آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ١ لِلْکَافِرِینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ٢ مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ٣ تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ٤ فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِیلًا٥ إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا٦ وَنَرَاهُ قَرِیبًا٧ یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاءُ کَالْمُهْلِ٨ وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ٩ وَلَا یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیمًا١٠﴾ [المعارج: 1-10].

﴿1﴾ در خواست کننده ای (به تمسخر) عذاب واقع شدنی را طلب کرد. ﴿2﴾ بر کافران است (و) هیچ دفع کننده ای برای آن نیست. ﴿3﴾ از سوی الله صاحب درجات و مراتب بلند (است). ﴿4﴾ فرشتگان و (نیز) روح در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است به‌سوی او بالا می‌روند. ﴿5﴾ پس صبر کن صبری نیکو (و بدون شکوه). ﴿6﴾ البته آنان آن (روز) را دور می‌بیند. ﴿7﴾ و ما آن را نزدیک می‌بینیم. ﴿8﴾ (قیامت آن) روزی که آسمان مانند مس گداخته شود. ﴿9﴾ و کوه‌ها مانند پشم حلاجی شده و رنگین گردد. ﴿10﴾ و هیچ دوستی از (حال) دوست دیگر نمی‌پرسد.

﴿یُبَصَّرُونَهُمْ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ١١ وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِیهِ١٢ وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْوِیهِ١٣ وَمَنْ فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنْجِیهِ١٤ کَلَّا إِنَّهَا لَظَى١٥ نَزَّاعَةً لِلشَّوَى١٦ تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّى١٧ وَجَمَعَ فَأَوْعَى١٨ إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا١٩ إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا٢٠ وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا٢١ إِلَّا الْمُصَلِّینَ٢٢ الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ٢٣ وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ٢٤ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ٢٥ وَالَّذِینَ یُصَدِّقُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ٢٦ وَالَّذِینَ هُمْ مِنْ عَذَابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ٢٧ إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَیْرُ مَأْمُونٍ٢٨ وَالَّذِینَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ٢٩ إِلَّا عَلَى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَکَتْ أَیْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَیْرُ مَلُومِینَ٣٠ فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْعَادُونَ٣١ وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ٣٢ وَالَّذِینَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ٣٣ وَالَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ یُحَافِظُونَ٣٤ أُولَئِکَ فِی جَنَّاتٍ مُکْرَمُونَ٣٥ فَمَالِ الَّذِینَ کَفَرُوا قِبَلَکَ مُهْطِعِینَ٣٦ عَنِ الْیَمِینِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِینَ٣٧ أَیَطْمَعُ کُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ یُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِیمٍ٣٨ کَلَّا إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِمَّا یَعْلَمُونَ٣٩ فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ٤٠﴾ [المعارج: 11-40].

﴿11﴾ (دوستان و خویشاوندان) به ایشان نشان داده می‌شوند، گناهکار آرزو می‌کند که فرزندان خود را فدیه (برای نجات) از عذاب آن روز قرار دهد. ﴿12﴾ همچنین همسر و برادرش را. ﴿13﴾ و قبیلۀ خود را که به او جای میدادند (و مدد می‌کردند). ﴿14﴾ (بلکه می‌خواهد که) تمام انسان‌های روی زمین را (فدا کند) تا (این کار) او را نجات دهد. ﴿15﴾ هرگز نه، دوزخ آتش سوزان و سراپا شعله است. ﴿16﴾ که پوست بدن را به شدت جدا می‌کند. ﴿17﴾ کسی را طلب می‌کند که پشت کرده و (از حق) روی گردانیده است. ﴿18﴾ و (نیز کسی را که) مال جمع کرد و نگاه داشت. ﴿19﴾ واقعا که انسان بی‌تاب و بی‌صبر (و حریص) آفریده شده است. ﴿20﴾ چون به او مصیبت رسد بی‌تاب و پریشان می‌گردد. ﴿21﴾ و چون خوبی به او رسد بخیل می‌گردد (و منع می‌کند). ﴿22﴾ مگر نمازگزاران. ﴿23﴾ آنانی که بر نماز‌شان (پایبندی و) مداومت دارند. ﴿24﴾ و آنانی که در اموالشان سهمی معین و معلوم است. ﴿25﴾ برای گدا و محروم. ﴿26﴾ و آنانی که به روز جزا (قیامت) یقین کامل دارند. ﴿27﴾ و آنانی که از عذاب پروردگارشان بیمناک و ترسناکند. ﴿28﴾ چون از عذاب پروردگارشان ایمنی نیست. ﴿29﴾ و آنانی که شرمگاه‌هایشان را (از حرام) محافظت می‌کنند. ﴿30﴾ مگر بر زنان و کنیزان خود که در این صورت ملامتی برایشان نیست. ﴿31﴾ پس هر کس فراتر از این را (برای فضای شهوت خود) بجوید آنانند که تجاوزکارند. ﴿32﴾ و آنان که ایشان امانتها و عهدشان را رعایت می‌کنند. ﴿33﴾ و آنان که به (ادای) گواهی‌هایشان قایم هستند (و از آن انکار نمی‌کنند). ﴿34﴾ و آنان که ایشان بر نمازهای خود محافظت و مواظبت می‌کنند. ﴿35﴾ ایشان‌اند که در باغ‌های جنت باعزت و گرامی داشته می‌شوند. ﴿36﴾ پس کافران را چه شده که به‌سوی تو شتابان می‌آیند؟! ﴿37﴾ گروه گروه از جانب راست و از جانب چپ. ﴿38﴾ آیا هر یک از ایشان آرزو دارد که به بهشت پرناز و نعمت در آورده شود؟. ﴿39﴾ نه، چنین نیست، یقینا ما آنان را از آنچه می‌دانند آفریده‌ایم. ﴿40﴾ سوگند به پروردگار مغربها و مشرقها که ما توانائیم.

﴿عَلَى أَنْ نُبَدِّلَ خَیْرًا مِنْهُمْ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِینَ٤١ فَذَرْهُمْ یَخُوضُوا وَیَلْعَبُوا حَتَّى یُلَاقُوا یَوْمَهُمُ الَّذِی یُوعَدُونَ٤٢ یَوْمَ یَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ سِرَاعًا کَأَنَّهُمْ إِلَى نُصُبٍ یُوفِضُونَ٤٣ خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ذَلِکَ الْیَوْمُ الَّذِی کَانُوا یُوعَدُونَ٤٤﴾ [المعارج: 41-44].

﴿41﴾ بر اینکه بهتر از آنان را جایگزین کنیم و ما ناتوان نیستیم. ﴿42﴾ پس آنان را به حال خود بگذار تا در باطل خود فرو روند و (به متاع دنیا) بازی کنند تا روزی را که وعده داده شده‌اند ملاقات کنند. ﴿43﴾ روزی که شتابان از قبرهای خود بیرون می‌شوند. گویی آنان به‌سوی نشانه‌های (بت‌های) نصب شده می‌دوند. ﴿44﴾ در حالیکه چشمانشان زیر افتاده و خواری و ذلت ایشان را فرا گرفته است، این است آن روزی که وعده داده می‌شدند.

سورۀ نوح

سورۀ نوح

در مکه نازل شده و بیست و هشت آیت است

بنام الله بخشندۀ مهربان

﴿إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ١ قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ٢ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِیعُونِ٣ یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُؤَخِّرْکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُؤَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ٤ قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَنَهَارًا٥ فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلَّا فِرَارًا٦ وَإِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا٧ ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا٨ ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا٩ فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا١٠﴾ [نوح: 1-10].

﴿1﴾ البته ما نوح را به‌سوی قومش فرستادیم که قوم خود را پیش از این که عذاب دردناک به سراغ آنها بیاید، بترسان. ﴿2﴾ (نوح) گفت: ای قوم من! من برای شما بیم دهنده ای آشکارم. ﴿3﴾ این که الله را عبادت کنید و از او بترسید و مرا اطاعت کنید. ﴿4﴾ که الله گناهان شما را می‌آمرزد و اجل شما را تا وقتی معین به تأخیر می‌اندازد. یقینا هرگاه اجل (و مهلت) مقرر الله برسد به تأخیر نمی‌افتد، اگر می‌دانید. ﴿5﴾ نوح گفت: ای پروردگارم! من قومم را شب و روز (به ‌سوی توحید) دعوت دادم. ﴿6﴾ ولی دعوت من جز بر فرار آنان نافزود. ﴿7﴾ و هرگاه من آنان را دعوت دادم تا (گناهان)‌شان را بیامرزی، انگشتان‌شان را به گوش‌های خود در آوردند و جامه‌هایشان را به چهره‌های خود پیچیدند و بر (طغیان خود) اصرار نمودند و سخت تکبر ورزیدند. ﴿8﴾ باز ایشان را به آواز بلند دعوت دادم. ﴿9﴾ باز (دعوتم را) برای آنان اعلان کردم و گاهی به صورت نهانی (هم) به ایشان دعوت دادم. ﴿10﴾ پس گفتم: از پروردگارتان مغفرت بخواهید که او بسیار آمرزنده است.

﴿یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُمْ مِدْرَارًا١١ وَیُمْدِدْکُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَیَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَیَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهَارًا١٢ مَا لَکُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا١٣ وَقَدْ خَلَقَکُمْ أَطْوَارًا١٤ أَلَمْ تَرَوْا کَیْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا١٥ وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا١٦ وَاللَّهُ أَنْبَتَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا١٧ ثُمَّ یُعِیدُکُمْ فِیهَا وَیُخْرِجُکُمْ إِخْرَاجًا١٨ وَاللَّهُ جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا١٩ لِتَسْلُکُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا٢٠ قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِی وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ یَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا٢١ وَمَکَرُوا مَکْرًا کُبَّارًا٢٢ وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَکُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا یَغُوثَ وَیَعُوقَ وَنَسْرًا٢٣ وَقَدْ أَضَلُّوا کَثِیرًا وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا ضَلَالًا٢٤ مِمَّا خَطِیئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ یَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا٢٥ وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا٢٦ إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبَادَکَ وَلَا یَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا کَفَّارًا٢٧ رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلِوَالِدَیَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِنًا وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا تَبَارًا٢٨﴾ [نوح: 11-28].

﴿11﴾ (اگر چنین کنید الله) از آسمان باران‌های پاپی بر شما می‌باراند. ﴿12﴾ و شما را با اموال و فرزندان مدد می‌کند و برای شما باغها قرار میدهد و برای شما نهرها جاری می‌سازد. ﴿13﴾ شما را چه شده است که بزرگی و جلال برای الله قابل نمی‌شوید؟ ﴿14﴾ حال آنکه شما را در مراحل مختلف آفریده است. ﴿15﴾ آیا نمی‌بینید که الله چگونه هفت آسمان را یکی بر بالای دیگر آفریده است؟! ﴿16﴾ و ماه را در میان آنها تابان و خورشید را چراغ درخشان گردانید؟! ﴿17﴾ و الله شما را از زمین (مانند گیاه) رویانید (آفرید). ﴿18﴾ باز شما را به زمین باز می‌گرداند و (باز) شما را (از زمین) بیرون می‌آورد. ﴿19﴾ و الله زمین را برای شما بستر هموار گردانید. ﴿20﴾ تا در راه‌های وسیع آن بروید. ﴿21﴾ نوح (در دعای خود) گفت: پروردگارا! بی‌گمان ایشان از من نافرمانی کردند و از کسی پیروی کردند که مال و اولادش جز زیان و نقصان بر او نافزود. ﴿22﴾ و آن (پیشوایان در بارۀ پیروان خود) دست به مکری بس بزرگ زدند. ﴿23﴾ و گفتند: معبودان خود را ترک نکنید خصوصا (پنج بت را که عبارت‌اند از) ود و سواع و یغوث و یعوق و نسر را (ترک نکنید). ﴿24﴾ واقعا که مردم بسیار را گمراه کردند (پس) ای الله! ظالمان را جز گمراهی نه افزا. ﴿25﴾ به سبب گناهانشان غرق شدند باز به آتش در آورده شدند و برای خود در برابر الله مددگارانی نیافتند. ﴿26﴾ و نوح گفت: ای پروردگار! هیچ کسی از کافران را بر روی زمین باقی مگذار. ﴿27﴾ زیرا اگر آنها را زنده بگذاری بندگانت را گمراه می‌سازند و جز بد کار و کافر نمی‌زایند. ﴿28﴾ ای پروردگارم! من و پدر و مادرم را و هر کسی که مؤمن به خانه‌ام داخل شود و مردان و زنان مؤمن را بیامرز و ظالمان را جز نابودی نه افزا.