| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | |||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
141- خداوند برای مومن شر مقدر نمی‌کند. اگر او را از خیری محروم کند یا شری ظاهری نصیبش سازد همین نیز در پایان به خیر منتهی می‌شود. اما ممکن است انسان نسبت به پروردگار خود گمان بد کند و همین باعث شود فرجام نیک را از دست بدهد.
142- خداوندا ما را به خودمان وامگذار که ناتوان گردیم، و به مردم مسپار که ضایع شویم.
143- اگر نفس انسان اسیر مدح و ستایش شد ترک اشتباهات برایش سخت می‌شود، زیرا نمی‌خواهد ستایشگران را از دست بدهد.
۱۴۴- انسان در مورد انتخاب بهترین پزشک برای بدن خود احتیاط به خرج می‌دهد، اما در مورد انتخاب سخنان علما برای دین خود سهل‌انگاری می‌کند. پی گرفتن رخصت‌های پزشکان باعث فساد بدن می‌شود و پی گرفتن رخصت‌های علما نیز منجر به فساد دین می‌شود.
145- نخستین چیز حکومت‌ها که سرنگون می‌شود، هیبت آن است.
136- رحمت الله گسترده‌تر از همهٔ گناهان است، ولی محروم کسی است که منتظر اسباب رحمت است، اما خود بر اسباب عذاب پافشاری می‌کند:
﴿وَرَحۡمَتِی وَسِعَتۡ کُلَّ شَیۡءٖۚ فَسَأَکۡتُبُهَا لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ...﴾ [الأعراف: 156].
«...و رحمتم همه چیز را فرا گرفته؛ به زودی آن را برای کسانی مقرر می‌دارم که تقوا پیشه ساخته‌اند...».
137- منکرات به تدریج تغییر شکل می‌دهند، در آغاز به صورت گناه آغاز می‌شوند، سپس تبدیل به سنت می‌شوند و سپس تبدیل به دین می‌شوند؛ برای همین پیش از آنکه منکری تبدیل به دین و آیین شود باید آن را انکار نمود:
﴿...وَإِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةٗ قَالُواْ وَجَدۡنَا عَلَیۡهَآ ءَابَآءَنَا وَٱللَّهُ أَمَرَنَا بِهَاۗ...﴾ [الأعراف: 28].
«...و چون کار زشتی انجام دهند می‌گویند پدران خود را بر آن یافته‌ایم و الله ما را به آن دستور داده است...».
138- هر که در راه حق پایدار بماند و در همان حال بمیرد، خداوند پاداش هدفش را به او می‌دهد، حتی اگر به آن دست نیابد:
﴿وَمَن یَخۡرُجۡ مِنۢ بَیۡتِهِۦ مُهَاجِرًا إِلَى ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ ثُمَّ یُدۡرِکۡهُ ٱلۡمَوۡتُ فَقَدۡ وَقَعَ أَجۡرُهُۥ عَلَى ٱللَّهِۗ﴾ [النساء: 100].
«...و هر که از خانه‌اش [به قصد] مهاجرت به‌سوی الله و پیامبرش بیرون رود سپس مرگ او را دریابد، بی‌شک اجرش بر عهدهٔ الله است...».
139- قَسوت قلب و کَثرَت ذکر در وجود یک نفر یکجا نمی‌شود:
﴿...فَوَیۡلٞ لِّلۡقَٰسِیَةِ قُلُوبُهُم مِّن ذِکۡرِ ٱللَّهِۚ...﴾ [الزمر: 22].
«...پس وای بر کسانی که از سخت‌دلی یاد الله نمی‌کنند...».
﴿...ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمۡ وَقُلُوبُهُمۡ إِلَىٰ ذِکۡرِ ٱللَّهِۚ...﴾ [الزمر: 23].
«...سپس پوست‌ها و دل‌هایشان به یاد الله نرم می‌شود...».
140- اگر بر امتی بلایی بزرگ نازل شود به سبب ستمی بزرگ است که زمانی طولانی بر آن گذشته اما [توسط مردم] برداشته نشده و در نتیجه مستحق عذاب شده‌اند.
﴿وَکَأَیِّن مِّن قَرۡیَةٍ أَمۡلَیۡتُ لَهَا وَهِیَ ظَالِمَةٞ ثُمَّ أَخَذۡتُهَا وَإِلَیَّ ٱلۡمَصِیرُ٤٨﴾ [الحج: 48].
«و چه بسا شهری که به آن مهلت دادم در حالی که [مردم آن] ستمگر بود[ند] سپس [گریبان] آن را [به عذاب] گرفتم، و فرجام به‌سوی من است».
131- ممکن است خداوند دنیا را به کسی بدهد که او را دوست ندارد، و ممکن است دنیا را از کسی که دوستش می‌دارد باز بدارد، چرا که دنیا اگر باعث نزدیکی به الله شود نعمت است و اگر باعث دوری از او شود استدراج و نقمت است.
۱۳۲- خطرناک‌ترین دشمنانِ امت منافقان آن هستند، زیرا شناختِ آنان ممکن است بر عالِم پنهان بماند چه رسد به جاهل. خداوند خطاب به پیامبرش ص میفرماید:
﴿...هُمُ ٱلۡعَدُوُّ فَٱحۡذَرۡهُمۡۚ قَٰتَلَهُمُ ٱللَّهُۖ أَنَّىٰ یُؤۡفَکُونَ﴾ [المنافقون: 4].
«... آنان دشمنانند؛ از آنها بپرهیز. الله آنان را بکشد! تا کجا [از حق] منحرف شده‌اند».
133- دعا برای نوه‌ها همراه دعا برای فرزندان مستحب است، حتی پیش از آنکه وجود داشته باشند. مادر مریم در دعای خود گفت:
﴿...وَإِنِّی سَمَّیۡتُهَا مَرۡیَمَ وَإِنِّیٓ أُعِیذُهَا بِکَ وَذُرِّیَّتَهَا مِنَ ٱلشَّیۡطَٰنِ ٱلرَّجِیمِ﴾ [آل عمران: 36].
«... و من او را مریم نام نهاده‌ام و من او و ذریه‌اش را از شیطانِ رانده شده به تو پناه می‌دهم».
134- عبرت نمی‌گیرند، زیرا الله را نمی‌شناسند! چگونه ممکن است خشیت و ترس کسی را در دل داشته باشند که او را نمی‌شناسند؟
﴿إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَعِبۡرَةٗ لِّمَن یَخۡشَىٰٓ٢٦﴾ [النازعات: 26].
«در حقیقت [در این نشانه‌ها] برای کسی که [از الله] بترسد عبرتی است».
135- هر که می‌خواهد زیر پوشش و ستر خداوند باقی بماند، پوشش دیگران را کنار نزد [و دیگران را رسوا نکند]. رسول الله ص میفرماید: «هر که مسلمانی را بپوشاند، الله در دنیا و آخرت او را پوشیده خواهد داشت» [ابن ماجه].
126- دعای هنگام سجده از دعای قنوت به اجابت نزدیک‌تر است؛ بهترین مواضع دعا در نماز فردی به ترتیب عبارت است از:
1- سجده
2- سپس بین دو سجده
3- سپس در تشهد پایانی
4- سپس در قنوت.
127- سجده برای الله عزت است، و بلند شدن برای غیر الله ذلت.
128- اگر انسان همانطور که خود را مشغول اصلاح دیگران می‌کند به اصلاح خود بپردازد خداوند سختی‌های راه اصلاح را برایش آسان خواهد کرد.
در اثر آمده که: «خود را اصلاح کن، الله مردم را برایت اصلاح خواهد کرد».
129- بزرگان بیش از گفتار با کردار خود بر مردم تاثیر می‌گذارند، زیرا کردارها صادقانه‌تر از گفتارها است.
130- سخنِ حق نوری است که نیتِ ناپاک آن را خاموش می‌کند.
121- هر کس به چیزی جز الله اعتماد کند، الله همان چیز را عامل بدبختی و مجازاتش قرار خواهد داد.
122- بخشش، بلا را دور می‌کند. در حدیث آمده که: «کارهای نیک انسان را از مرگ بد حفظ می‌کند...» [به روایت طبرانی و دیگران].
123- از «امر به معروف» بدش نمی‌آید مگر کسی که معروف را ترک گفته و آن را دوست ندارد، و از «نهی از منکر» بدش نمی‌آید مگر آنکه منکر را انجام می‌دهد و دوستش می‌دارد، و خداوند این صفات را یکجا دربارهٔ منافقان ذکر کرده است.
۱۲۴- هر کس ارادهٔ خیر کند، الله اسباب آن را برایش مهیا می‌سازد و درهای خیر را به رویش می‌گشاید:
﴿...إِن یُرِیدَآ إِصۡلَٰحٗا یُوَفِّقِ ٱللَّهُ بَیۡنَهُمَآۗ...﴾ [النساء: 35].
«... اگر [واقعا] خواهان اصلاح باشند الله میان آن دو سازگاری خواهد داد...».
125- بزرگ‌ترین عامل شکست جمعیتِ بسیار، اختلافِ قلب‌ها است، زیرا تعداد کمی که متحد هستند، قوی‌تر از جمعِ بسیار متفرق است:
﴿...وَلَا تَنَٰزَعُواْ فَتَفۡشَلُواْ وَتَذۡهَبَ رِیحُکُمۡۖ...﴾ [الأنفال: 46].
«... و در میان خود [اختلاف و] کشمکش نکنید که ضعیف می‌‌شوید و هیبت شما از بین می‌رود...».