ماه شعبان (12)

ماه شعبان (12)

351- شاید خداوند، ستمگر را بالا ببرد، اما نه برای آنکه دوستش دارد، بلکه می‌خواهد او را از بلندی پایین بیندازد.

352- همه برای تایید رسالت خود از سخنانی یکسان استفاده می‌کنند، اما مهم حقیقت یک رسالت است. فرعون می‌گفت:

﴿...وَمَآ أَهۡدِیکُمۡ إِلَّا سَبِیلَ ٱلرَّشَادِ﴾ [غافر: 29].

«...و شما را جز به راه درست نمی‌برم».

مومن آل فرعون نیز می‌گفت:

﴿...یَٰقَوۡمِ ٱتَّبِعُونِ أَهۡدِکُمۡ سَبِیلَ ٱلرَّشَادِ﴾ [غافر: 38].

«ای قوم من، از من پیروی کنید تا شما را به راه درست هدایت کنم».

353- هر که بر الله تکبر ورزد ذلیل می‌شود؛ و گناهان تنها بر حسب بزرگی و کوچکی‌شان سنجیده نمی‌شوند، چرا که گناه صغیره‌ای که همراه با تکبر باشد بدتر از گناه کبیره‌ای است که بر اثر غفلت انجام شود:

﴿...فَٱهۡبِطۡ مِنۡهَا فَمَا یَکُونُ لَکَ أَن تَتَکَبَّرَ فِیهَا فَٱخۡرُجۡ إِنَّکَ مِنَ ٱلصَّٰغِرِینَ﴾ [الأعراف: 13].

«...از آنجا پایین بیا؛ تو را نرسد که در آن تکبر ورزی، پس بیرون شو که تو از خوار شدگانی».

354- وحی نوری است که پیامبر ص در اختیار یاران خود قرار داد؛ بنابراین هر کس این نور را گم نمود باید پشت سر حاملان آن حرکت کند. پیامبر ص می‌فرماید: «یاران من امن و امان امتم هستند، و هنگامی که اصحاب من بروند، آنچه قرار است، بر سر امتم خواهد آمد» [مسلم].

355- بسیار بودن و منتشر بودن یک چیز به معنای درست بودن آن نیست و دعوت همهٔ پیامبران در دورانِ کثرتِ باطل بوده است؛ حق به ذات خود بسیار است حتی اگر کسی با آن نباشد، و باطل در ذات خود کم است، حتی اگر همه با آن باشند.

ماه شعبان (11)

ماه شعبان (11)

346- خداوند گرفتنِ زکات ثروتمندان و توزیع آن را بر حاکمان واجب ساخته تا زکات میان بخل ثروتمندان و طمع فقرا، ضایع نشود:

﴿خُذۡ مِنۡ أَمۡوَٰلِهِمۡ صَدَقَةٗ تُطَهِّرُهُمۡ وَتُزَکِّیهِم بِهَا...﴾ [التوبة: 103].

«از اموال آنان صدقه‌ای (زکات) بگیر تا بدین وسیله ایشان را پاک سازی...».

347- شک داشتن به درستیِ راه، فتنه است؛ جهل، این فتنه را بیشتر می‌کند و علم، آن را از بین می‌برد.

حذیفۀ س می‌گوید: «اگر حق و باطل بر تو مشتَبَه شد و ندانستی از کدام یک پیروی کنی، [بدان که] این فتنه است».

348- گفتگو با بیشتر عقل‌هایِ متکبر ستم پیشه فایده‌ای ندارد:

﴿وَلَقَدۡ أَرَیۡنَٰهُ ءَایَٰتِنَا کُلَّهَا فَکَذَّبَ وَأَبَىٰ٥٦﴾ [طه: 56].

«در حقیقت ما همهٔ نشانه‌های خود را به او (فرعون) نشان دادیم ولی [او] آن را دروغ انگاشت و نپذیرفت».

بنابراین در برابر چنین متکبرانی نیاز به نیرو و پایداری و صبر هست.

349- ممکن است شخص گمراه چنان دربارهٔ رای خود اطمینان داشته باشد که به اهل حق با دیدهٔ دلسوزی نگاه کند و آنان را فریب خورده بداند:

﴿إِذۡ یَقُولُ ٱلۡمُنَٰفِقُونَ وَٱلَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ غَرَّ هَٰٓؤُلَآءِ دِینُهُمۡۗ...﴾ [الأنفال: 49].

«آنگاه که منافقان و کسانی که در دل‌هایشان مرضی بود می‌گفتند: این‌ها (مومنان) را، دین‌شان فریفته است!».

350- هر که از غیر الله بترسد از «کفایت» الله محروم شده است:

﴿أَلَیۡسَ ٱللَّهُ بِکَافٍ عَبۡدَهُۥۖ وَیُخَوِّفُونَکَ بِٱلَّذِینَ مِن دُونِهِۦۚ وَمَن یُضۡلِلِ ٱللَّهُ فَمَا لَهُۥ مِنۡ هَادٖ٣٦﴾ [الزمر: 36].

«آیا الله برای بنده‌اش کافی نیست؟ و تو را از آن‌ها که غیر اویند می‌ترسانند، و الله هر که را گمراه گرداند برای وی هدایتگری نیست».

ماه شعبان (10)

ماه شعبان (10)

341- کسی که حق را بشناسد در فتنه‌ها ثابت قدم می‌ماند؛ اما آنکه بدون علم در فتنه‌ها بیفتد دچار سرگردانی و نوسان می‌شود و گمراه می‌گردد.

حذیفة س می‌گوید: «اگر دینت را بشناسی فتنه زیانی به تو نخواهد رساند».

342- بیشترین کسانی که دچار نوسان و تزلزل می‌شوند آن‌هایی هستند که پیش از اصول خود، به فکر در امان ماندن خود هستند:

﴿سَتَجِدُونَ ءَاخَرِینَ یُرِیدُونَ أَن یَأۡمَنُوکُمۡ وَیَأۡمَنُواْ قَوۡمَهُمۡ کُلَّ مَا رُدُّوٓاْ إِلَى ٱلۡفِتۡنَةِ أُرۡکِسُواْ فِیهَاۚ...﴾ [النساء: 91].

«به زودی گروهی دیگر را خواهید یافت که می‌خواهند از شما در امان باشند و از قوم خود [نیز] ایمن باشند؛ هر گاه به‌سوی فتنه بازگردانده شوند سر در آن فرو می‌برند...».

343- صبر و تقوا، ارکان پایداری هستند:

﴿...وَإِن تَصۡبِرُواْ وَتَتَّقُواْ لَا یَضُرُّکُمۡ کَیۡدُهُمۡ شَیۡ‍ًٔاۗ...﴾ [آل‌عمران: 120].

«...و اگر صبر کنید و تقوا پیشه سازید، نیرنگ آنان به شما زیانی نخواهد رساند...».

344- بیشترین عامل شکست جمع‌ِ بسیار، اختلاف دل‌ها است؛ زیرا جمعِ کم متحد، قوی‌تر از جمعِ بسیارِ متفرق است:

﴿...وَلَا تَنَٰزَعُواْ فَتَفۡشَلُواْ وَتَذۡهَبَ رِیحُکُمۡۖ...﴾ [الأنفال: 46].

«...و با هم نزاع مکنید که در نتیجه سست شوید و هیبت شما از بین برود...».

345- بیشترین گمراهیِ منافق در زبانِ اوست؛ چرا که وی جسارت کردار ندارد، در نتیجه از راه سخن وارد می‌شود تا عکس العمل جامعه را بسنجد:

﴿...قَدۡ بَدَتِ ٱلۡبَغۡضَآءُ مِنۡ أَفۡوَٰهِهِمۡ وَمَا تُخۡفِی صُدُورُهُمۡ أَکۡبَرُۚ...﴾ [آل‌عمران: 118].

«...دشمنی از [لحن] سخنان‌شان آشکار است و آنچه در سینه‌هایشان نهفته، بزرگ‌تر است...».

ماه شعبان (9)

ماه شعبان (9)

336- خطرناک‌ترین انواع فتنه این است که حقایق وارونه شود؛ در این صورت باطل مشروع می‌شود و حق به عنوان جرم شناخته خواهد شد. در چنین شرایطی سکوت، فتنه است:

﴿لَقَدِ ٱبۡتَغَوُاْ ٱلۡفِتۡنَةَ مِن قَبۡلُ وَقَلَّبُواْ لَکَ ٱلۡأُمُورَ...﴾ [التوبة: 48].

«در حقیقت پیش از این [نیز] در صدد فتنه‌جویی برآمدند و کارها را برای تو وارونه ساختند...».

337- رحمت الله وسیع‌تر از همهٔ گناهان است؛ اما محروم کسی است که انتظار اسباب رحمت را دارد، ولی خود بر اسباب عذاب پافشاری می‌کند:

﴿وَرَحۡمَتِی وَسِعَتۡ کُلَّ شَیۡءٖۚ فَسَأَکۡتُبُهَا لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ...﴾ [الأعراف: 156].

«...و رحمتم همه چیز را فرا گرفته است، پس به زودی آن را برای کسانی قرار می‌دهم که تقوا پیشه می‌کنند...».

338- قلب ظرفی است که اگر با بزرگداشت و تقوای خداوند پر شود، هر چیز دیگری وارد آن شود سر ریز خواهد شد.

339- بزرگ‌ترین عاملِ ماندگاری نعمت‌ها، عدم یاری مجرمان است. موسی ÷ خطاب به پروردگار خود فرمود:

﴿...رَبِّ بِمَآ أَنۡعَمۡتَ عَلَیَّ فَلَنۡ أَکُونَ ظَهِیرٗا لِّلۡمُجۡرِمِینَ﴾ [القصص: 17].

«... پروردگارا به پاس نعمتی که بر من ارزانی داشتی هرگز پشتیبان مجرمان نخواهم بود».

340- زندگی حقیقیِ مسلمان پس از مرگ است، و زندگی کافر پیش از آن، و هر کس برای «زندگی» خود تلاش می‌کند:

﴿...وَإِنَّ ٱلدَّارَ ٱلۡأٓخِرَةَ لَهِیَ ٱلۡحَیَوَانُۚ لَوۡ کَانُواْ یَعۡلَمُونَ﴾ [العنکبوت: 64].

«...و همانا زندگی حقیقی [در] سرای آخرت است؛ ای کاش می‌دانستند».

ماه شعبان (8)

ماه شعبان (8)

331- کفر نعمت دروازه‌ای است که فتنه‌های ترس و فقر و ستم را بروی حکومت‌ها خواهد گشود:

﴿...فَکَفَرَتۡ بِأَنۡعُمِ ٱللَّهِ فَأَذَٰقَهَا ٱللَّهُ لِبَاسَ ٱلۡجُوعِ وَٱلۡخَوۡفِ بِمَا کَانُواْ یَصۡنَعُونَ﴾ [النحل: 112].

«...پس [ساکنان]‌ آن به نعمت‌های الله کفر ورزیدند، و الله نیز به جزای آنچه انجام می‌دادند طعم گرسنگی و ترس را به [مردم] آن چشانید».

332- کسی که خبر فحشای پوشیده را منتشر سازد مانند کسی است که آن را در آغاز انجام داده است. در اثر آمده که: «هر کس فحشایی را شنید، سپس خبر آن را منتشر نمود مانند کسی است که آن را انجام داده است».

333- دعای هنگام رفاه و آسایش، یکی از اسباب استجابت دعا در هنگام سختی‌ها است. در حدیث آمده که: «هر که دوست دارد الله در هنگام سختی‌ها و مشکلات دعایش را استجابت کند، در هنگام خوشی و رفاه بسیار دعا کند» [آلبانی در صحیح الترغیب آن را حسن لغیره دانسته است].

334- سخن حق، انسان را به‌سوی انجام عمل نیک توفیق می‌ٔدهد و او را در انجام آن یاری می‌رساند و همچنین از جملهٔ اسباب آمرزش گناهان است:

﴿...وَقُولُواْ قَوۡلٗا سَدِیدٗا٧٠ یُصۡلِحۡ لَکُمۡ أَعۡمَٰلَکُمۡ وَیَغۡفِرۡ لَکُمۡ ذُنُوبَکُمۡۗ...﴾ [الأحزاب: 70-71].

«...و سختی استوار گویید (70) تا کارهایتان را برای شما به صلاح آورد و گناهانتان را برایتان بیامرزد...».

335- از بزرگ‌ترین نشانه‌های توفیق بنده این است که خداوند او را راهنمایی به‌سوی نیکی‌ها قرار دهد.

رسول الله ص می‌فرماید: «خوش به حال کسی که الله کلیدهای نیکی را به دستان او قرار داده، و وای بر کسی که خداوند کلیدهای بدی را به دستان وی گذاشته است» [آلبانی در صحیح ابن ماجه آن را حسن دانسته است].