230- بوسه بر سر حضرت ابوبکر صدیق س

230- بوسه بر سر حضرت ابوبکر صدیق س

عمران بن ملحان نام؛ ابو رجاء عطاردی بصری است. او در زمان پیامبر ج زندگی کرد و ولی سعادت دیدار پرفروغ آن نبی رحمت نصیبش نشد. او زندگی طولانی را سپری کرد و در دوران حضرت عمر بن عبدالعزیز چشم از جهان بربست. چشمان او از سعادت دیدار رسول الله ج محروم ماند، ولی شرف ملاقات با حضرت ابوبکر صدیق و حضرت عمر فاروق را داشت.

ابورجاء می‫گوید: به مدینه منوره آمدم، دیدم که مردم در جایی جمع شده‫اند. شخصی سر دیگری را بوسیده گفت: اگر تو نمی‫بودی ما هلاک و برباد می‫شدیم. من پرسیدم: آن کسی که بوسه زد کیست؟ نام کسی که سرش را می‫بوسید چیست؟ مردم گفتند: این حضرت عمر است که سر حضرت ابوبکر صدیق را می‫بوسد. او از تصمیم قاطع خلیفه در جنگ با کسانیکه از پرداخت زکات سر باز زده بودند تشکر و قدردانی می‫کند. حضرت صدیق؛ ابوبکر س، با ثبات و پایداری بی‫مانند بر تصمیم خود ثابت قدم ماند و با آرامش خاطر کامل فتنه افکنان ستیزه‫جو و آتش افروزان را قلع و قمع کرده تار و مار نمود. حال بنگرید که این افراد پس از رسوا شدن و چشیدن طعم ذلت و خواری شکست، سرشکسته و پشیمان زکاتشان را با دستان خود گرفته خدمت خلیفه تقدیم می‫کنند.^[1]

---

[1]- ابوبکر الصدیق، اثر/ علی الطنطاوی، ص: 241.

229- فهم و درک سلیم و همت والای صدیق اکبر

229- فهم و درک سلیم و همت والای صدیق اکبر

حضرت ابوبکر صدیق س در تمام کارها و برنامه‫هایش نمادی از همت و عزم و پایداری و حکمت و درایت بود. او براستی شاگردی نجیب در مکتب حضرت پیامبر اکرم ج بود که زندگیش را درست بر حسب قالب زندگی مبارک پیامبر خدا ج تنظیم کرده، قدم بقدم راه او را ادامه می‫داد.

زندگی بی‫نهایت پرباری را سپری کرد که هر قدمش با برنامه‫ریزی درست طی می‫شد. در روابطش با دیگران همیشه رضایت و خشنودی پروردگار را مد نظر داشت و در هر کاری پیروی و اطاعت پیامبر اکرم ج جلوی دیدگانش نمایان بود. نرمی و شدت او تنها برای اسلام بود و تنها اسلام محور همه فعالیت‌ها و مرکز فرماندهی احساسات و رفتار و کردار او بود.

هر صفحه از کتاب زندگی او سرشار خوبی‌ها و رفتارهای نیکوست و هر ورق آن آیینه پرهیزکاری و تقواست. نشست و برخواست او، برخورد و معاشرتش، راه و رسمش، کردار و گفتارش، تماما با اطاعت پروردگار یکتا و فرامین رسول و پیک الهی هم رنگ بود.

دستور الهی است بر بندگان که؛ نماز بر پا دارید و زکات ادا کنید. فرموده رسول الله ج است که؛ فرق اساسی اسلام و کفر در نماز است. حضرت ابوبکر س بر این فرمان پروردگار و فرستاده‫اش نماد ایمان کامل بود. این بود که ایشان با تمام آن افرادی جنگیدند که بین نماز و زکات فرقی قائل بودند و می‫گفتند: تنها نماز می‫خوانند و زکات نمی‫پردازند!

دیدگاه حضرت ابوبکر س که البته همان حقیقت محض است، این بود که زکات درست از درجه فرضیت نماز برخوردار است. مسلمان آن کسی است که بین آن دو هیچ فرق نمی‫بیند و به هر دو پایبند است. هر کسی از پرداخت زکات سرپیچی کند، با او باید جنگید هر چند نماز بر پا دارد.^[1]

---

[1]- الصدیق ابوبکر، اثر/ محمد حسین هیکل، ص: 191.

228- دشت دشت است، نمی‫گذاریم ما دریا را هم!

228- دشت دشت است، نمی‫گذاریم ما دریا را هم!

لشکریان شکست خورده دشمن در بحرین خود را به بندرگاه دارین رسانده در آنجا جمع شدند. علاء حضرمی به سپاهیانش گفت که باید به تعقیب دشمن ادامه دهیم و نگذاریم آن‌ها براحتی دوباره جمع شده، باعث درد سر شوند. همه مجاهدان با تصمیم ایشان موافقت کرده برای رفتن به دارین آماده شدند.

ایشان همراه سپاهیان خود به ساحل دریا آمد تا سوار بر کشتی به دارین بروند. در آنجا بود که متوجه شدند سفر بسیار طولانی است و قبل از اینکه آن‌ها بتوانند با کشتی بدانجا برسند دشمن فرصت فرار خواهد یافت، از اینرو بود که فرمانده این دعا را خوانده، دل بدریا زده و سوار بر اسبش وارد آب شد:

«یا أرحم الراحمین! یا حکیم یا کریم! یا أحد یا صمد! یا حی یا قیوم! یا ذالجلال والإکرام! لا إله إلا أنت! یا ربنا!».

"ای رحم کننده‫ترین رحم کنندگان! ای حکیم و ای کریم! ای یکتا و ای بی‫نیاز! ای همیشه زنده و ای قائم به ذات خود! ای خدای جلال و اکرام! هیچ معبودی نیست جز تو! ای پروردگار ما!".

حضرت علاء س به سپاهیانش دستور داد این دعا را خوانده اسب‌هایشان را به آب اندازند. آن‌ها همه با هم دعا خوانده وارد آب شدند. سپاه اسلام در سایه لطف و رحمت الهی توانست سوار بر اسب‌ها شنا کرده خلیج را طی کند. آن‌ها در بین موج‌های دریا آنچنان می‫رفتند که گویا بر روی موج‌های ریگستان چهارنل می‫تازند. گویا نه زانوهای اسبان در آب فرو می‫رفت و نه سم‌های شتران. این سفر با کشتی یک روز راه است، در حالیکه رفت و بازگشت پس از ادای مأموریت برای آن‌ها یک روز بیشتر طول نکشید. آن‌ها تمام جاسوسان و مخبران دشمن را از دم تیغ گذراندند. پس از بدست آوردن غنیمت‌های بسیار و به اسارت گرفتن باقیمانده دشمن، سپاه اسلام به اینسوی ساحل بازگشت. در این سفر دریایی مسلمانان هیچ خسارتی متحمل نشدند. تنها خورجین یکی از سربازان که در آن اسبش را علف می‫داد گم شد. حضرت علاء س بازگشت و آن‌را تلاش کرده بازیافت و به صاحبش پس داد.

ایشان اموال غنیمت را بین سربازان تقسیم کردند. تعداد سپاهیان بسیار زیاد بود، با این وجود به هر فرد سواره نظام 6000 هزار و به هر پیاده نظام دو هزار درهم رسید. ایشان با پیکی مژده این پیروزی بزرگ را به حضرت ابوبکر صدیق س رساندند. آن حضرت از این کارنامه درخشان آن‌ها بسی شاد گشته در نامه‫ای از آن‌ها بسیار تشکر و قدر دانی نمودند. یکی از مجاهدان که عفیف بن منذر نام داشت در هنگام عبور از دریا چنین ابیاتی سرود.

ألم تر أن الله ذلل بحره		و أنزل الکفار إحدى الجلائل
دعونا إلى شق البحار فجاءنا		بأعجب من فلق البحار الأوائل

" ندیدی چگونه خداوند دریایش را آرام کرد.... و طعم تلخ شکست را بر کافران چشانید

ما را با عبور از دریا به مبارزه طلبیدند.... خداوند به ما ارزانی داشت آنچه را که از دو نیم شدن دریا برای ملت‌های پیشین دوصد چندان عجیب‫تر بود".

همراه مسلمانانی که این کرامت‌ها و این پیروزی‌های پی در پی حضرت علاء س را مشاهده می‫کردند راهبی مسیحی از "هجر" نیز بود.

او با دیدن این کرامت شگفت انگیز به قدرت الهی پی برده اسلام آورد. از او پرسیده شد: چه باعث شد که شما مسلمان شوید؟

او در جواب گفت: ترسیدم اگر بعد از دیدن این کرامت باز هم مسلمان نشوم، خداوند مرا مسخ کرده کرامت انسانی را از من بگیرد. او در ادامه سخنانش گفت:" من در سحرگاه در فضاء دعایی شنیدم". مسلمانان پرسیدند:" آن دعا چه بود". او گفت: دعا این بود: «اللهم! أنت الرحمن الرحیم، لا إله غیرک، والبدیع لیس قبلک شیء، والدائم غیر الغافل والذی لا یموت، وخالق ما یرى وما لا یرى، وکل یوم أنت فی شأن، وعلمت اللهم! کل شیء علما».

"بارالها! تو رحمانی و رحیمی، هیچ اله و معبودی نیست جز تو، تو آفریدگاری و پیش از تو کسی نبوده، تو برای همیشه هستی و از هیچ چیز غافل نیستی، تو آن ذات پاکی که مرگ را بسوی تو راهی نیست. تویی آفریدگار و خالق هر آنچه دیده می‫شود و هر آنچه از دیدگان پنهان است، هر روز تو را شأنی است دیگر، خدایا تو به هر چیز عالم و دانایی".

این راهب می‫گوید:" من مطمئن شدم که فرشتگان الهی تنها به کمک و یاری کسی میشتابند که در راه خداوند و بنا به فرامین او گام بر میدارند".

پس از آن او مسلمانی بسیار با ایمان و پرهیزکار شد. صحابه کرام از او حکایت‌های اهل کتاب را می‫شنیدند.

حضرت علاء بن حضرمی پس از شکست دادن و تار و مار کردن مرتدان به بحرین بازگشت. اسلام در منطقه نیرو و قدرت گرفت، به یاری حق اسلام و پیروانش بر شرک و مشرکان چیره شده، دریچه دل‌ها بسوی گلستان ایمان و امید بازگشته طعم سعادت و رستگاری را چشیدند.[1]

آن‌ها بر دریا چنان گام می‫زدند؛ گویا که بر ریگ‌های بیابان می‫تازند، و گویا آب دریا از سم شتران و از زانوی اسب‌هایشان بالا نمی‫زد.

---

[1]- بنگرید به: البدایة والنهایة: 6/ 334، والتاریخ الإسلامی، اثر/ الحمیدی: 9/ 105.

227- پیروزی بزرگ به رهبری علاء بن حضرمی

227- پیروزی بزرگ به رهبری علاء بن حضرمی

حضرت علاء بن حضرمی س که یکی از ژنرال‌های بسیار مهم حضرت ابوبکر صدیق س بود، در جنگ با دشمن پیروزی‌های بسیار مهمی را بدست آورد. در اثنای این جنگ‌ها اتفاقات بسیار عجیب و حیرت انگیزی نیز بوقوع پیوست که خود بیانگر لطف و عنایت خاص پروردگار متعال و شاهد گویایی است بر درستی و حقانیت این راه. وقتی سپاه اسلام به رهبری حضرت علاء بن حضرمی در منطقه‫ای از بحرین به لشکریان مرتدین نزدیک شد، متوجه تعداد زیاد آن‌ها شد. اردوگاه‌های دو لشکر بهمدیگر نزدیک بود. شب هنگام که همه مسلمانان در خواب بودند، حضرت علاء س متوجه شور و غوغایی در سپاه مرتدان شد. ایشان به سپاهیانش گفت: چه کسی می‫تواند در بین سپاه دشمن رفته، خبر بیاورد که در آنجا چه می‫گذرد؟ مجاهدی بنام عبدالله بن حذف – شخصی است غیر از عبدالله بن حذافه مشهور – بلند شده این مأموریت خطرناک را به عهده گرفت. او خود را در بین اردوگاه دشمن رسانید و دید که آن‌ها از بس شراب نوشیده‫اند مست و خمار و مدهوش بر زمین می‫غلطند. فورا بازگشته حضرت علاء س را از حقیقت امر مطلع ساخت. فرمانده زیرک از فرصت استفاده کرده، فورا بر اسبش سوار شده، سپاهیانش را گرفته به دشمن حمله‫ور شد.

آن‌ها لشکر دشمن را غافلگیر کرده طی چند ساعت تار و مار کردند. تنها تعداد بسیار کمی از سپاهیان دشمن موفق شدند از میدان کارزار فرار کنند. حضرت علاء س تمام چهارپایان و زاد و توشه و اموال آن‌ها را به غنیمت گرفت. دشمن مال و ثروت بسیار زیادی را برای مسلمانان بجا گذاشته بود.^[1]

"حطم بن ضبیعة" سردار بنوقیس بن ثعلبه، وقتی مسلمانان به سپاه او حمله کردند در خواب بود. او حیران و وحشت زده از خوابش پرید و بطرف اسبش دوید، چون خواست بر اسبش سوار شود رکاب آن شکست. شروع کرد به داد و هوار کردن که آیا اینجا کسی هست رکاب اسب مرا درست کند؟ شب تاریک بود، یکی از مجاهدان اسلام که صدای او را شنیده بود، خودش را به او رسانیده گفت: من رکاب تو را درست می‫کنم، تو پایت را بلند کن. تا او پایش را بلند کرد آن مجاهد با یک جهش سریع شمشیر کشیده پای او را قطع کرد. حطم به دست و پای او افتاده، التماس می‫کرد: خواهش می‫کنم مرا بکش. ولی آن سرباز مجاهد از کشتن او دست کشیده او را زخمی بر زمین رها کرد. او از شدت درد داد و فریاد براه انداخته بود و از هر رهگزری خواهش می‫کرد او را بکشد، ولی کسی به او توجهی نمی‫کرد. تا اینکه قیس بن عاصم از آنجا رد ‫شد، او با گریه و زاری به قیس گفت: من حطم هستم، مرا بکش. قیس نیز شمشیر کشیده سر او را زد. و وقتی پای شکسته او را دید از کشتن او پشیمان شده گفت:" صد افسوس! اگر این‌را پیش از این می‫ دیدم به او دست نمی‫زدم". مجاهدان اسلام سربازان فراری دشمن را تعقیب نموده به آن‌ها فرصت ندادند بار دیگر نفس گرفته بر علیه مسلمانان جمع شوند، آن‌ها را هر کجا می‫یافتند سر می‫زدند. بیشتر فراری‌ها خود را به دارین؛ (بندرگاه قدیم بحرین) رسانده بر کشتی‌هایشان سوار شده فرار کردند.

حضرت علاء س یک پنجم اموال غنیمت بدست آورده را به دار الخلافة فرستاد، و بقیه را در بین مجاهدان تقسیم نمود.^[2]

صد افسوس! اگر این را قبلا می‫دیدم، سرش را نمی‫زدم!

---

[1]- تاریخ الطبری: 2/288.

[2]- بنگرید به: البدایة والنهایة: 6/ 334.

226- اذان نشانه اسلام آوردن است!

226- اذان نشانه اسلام آوردن است!

در زمانی که فتنه و آشوب مرتدان چون قارچ سمی از هر سوی سر می‫کشید، حضرت ابوبکر صدیق س به مجاهدان اسلام تأکید کرده بود؛ هرگز عجله نکنند و بدون بحث و بررسی و پرس و جو به هیچ جایی حمله نکنند. قبل از هر چیز منتظر وقت نماز باشند و ببینند آیا مردم اذان می‫دهند یا خیر!

مجاهدان مسلمان نیز بنا به دستور حضرت ابوبکر صدیق س انجام وظیفه می‫نمودند. اگر از روستایی صدای اذان بلند می‫شد به آن‌ها هیچ ضرری نمی‫رساندند؛ و چنانچه صدای اذان نمی‫آمد، یک بار دیگر بر آن‌ها اتمام حجت می‫نمودند و چون بر مرتد شدنشان مطمئن می‫شدند با آن‌ها می‫جنگیدند.^[1]

---

[1]- الصدیق أبوبکر، اثر/ محمد حسین هیکل، ص: 214.