| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | |||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
تحصیلات ابتدایی را در زادگاه خویش «لکنؤ» آغاز نمود و پس از اتمام مبادی زبان اردو، به فراگیری زبان فارسی پرداخت، پدرش برای آموزش زبان فارسی و خوش‌نویسی، یک معلم خصوصی و با تجربه برای وی انتخاب کرد، سید دروس عربی (صرف، نحو، بلاغت و...) را از اساتید برجسته‌ای چون شیخ خلیل بن محمد یمنی و علّامه تقی الدین هلالی مراکشی، فرا گرفت و پس از اتمام دوره‌ی ابتدایی و متوسطه در سال 1927م. در سن چهارده سالگی در دانشگاه دولتی لکنؤ در رشته‌ی ادبیات به تحصیل پرداخت و در این اثنا، زبان انگلیسی را فرا گرفت و موفق به دریافت گواهینامه و مدال طلا از آن دانشگاه شد و از آن پس، به فراگیری علوم اسلامی پرداخت.
ایشان دروس حدیث را در سال 1929 نزد علّامه حیدر حسن خان، استاد حدیث دارالعلوم ندوة العلماء، آغاز کرد و سپس در سال 1930م. برای ادامه‌ی تحصیلات عالی خود عازم لاهور شد و زانوی تلمّذ را پیش مصلح بزرگ و دانشمند معروف، علّامه احمد علی لاهوری/ خم کرد و در سال 1932م. برای کسب فیض از محضر دانشمند بزرگ، علّامه حسین احمد مدنی به دیوبند رفت و در همان سال بار دیگر جهت ادامه‌ی تحصیل به لاهور عزیمت کرد و در معهد قاسم العلوم، به تخصص در رشته‌ی تفسیر و حدیث پرداخت و از آنجا گواهینامه‌ی عالی علمی دریافت نمود.
امام ندوی در خانواده‌ای پرورش یافت که همه‌ی افراد آن، اهل علم و مطالعه و اهل قلم بودند و هر کتاب جدیدی که به دستشان می‌رسید، مطالعه‌ی آن را بر خود لازم می‌دانستند، بر اثر همین ذوق مطالعه بود که سید در سنین 12 – 13 سالگی، زبان عربی، انگلیسی و فارسی را به خوبی می‌دانست و هنگامی که در سال (1962م) کنفرانس ندوة العلماء با شرکت علمای بزرگ برگزار گردید، وی به زبان عربی سخنرانی کرد.
در روز ششم محرم سال 1333 هجری برابر با 1914 میلادی، در دهکده‌ی «تکیه» واقع در هفتاد کیلومتری لکنو، مولودی دیده به جهان گشود که بعدها او را در جهان، به نام علّامه امام سیّد ابو الحسن علی ندوی می‌شناختند، ایشان، در یک خانواده‌ی مذهبی، دانش دوست و شهید پرور تربیت یافت، خانواده‌ای که مجاهدان و مصلحانی، چون امام سید احمد شهید/ در دامان خویش پرورده است.
اما سید ابو الحسن/ منتسب به خاندان نبوّت است و سلسله نسب وی به امام حسن بن علی ابن ابی طالبس می‌رسد. پدرش سید عبدالحی بن فخرالدین، از دانشمندان بلند پایه و اطبّای حاذق و نویسندگان چیره دست زمان خود بود. وی تألیفات گوناگونی به زبان عربی و فارسی دارد، که معروف‌ترین آنها کتاب «نزهة الخواطر» است که در هشت جلد به زبان عربی نگاشته شده است.
علّامه‌ی فقید در سن نه سالگی پدر مهربان خویش را در سال (1341هـ ق / 1923م) از دست داد و سرپرستی او را برادر بزرگترش دکتر سید عبدالعلی حسنی به عهده گرفت. مادرش خیر النساء، نیز از زنان دانشمند و نویسندگان بزرگ بود که از آثار او رساله «الدعاء و القدر» و «حسن معاشرت» را می‌توان نام برد.