| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | |||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
151- غرب، حاکم گرداندن شریعت را «اسلام سیاسی» می‌نامد و با آن به مبارزه می‌پردازد، زیرا الله حکم را از آن خود می‌داند، و غرب خواهان رهبری برای خود است، و اعضای بدن امت سودی نخواهد داشت اگر سرش پیرو دیگران باشد.
152- ایمان به خالق با نیکی به مخلوق کامل می‌شود. پیامبر خدا ص میفرماید: «کامل‌ترین مومنان از نظر ایمان، بهترینِ آنان از نظر اخلاق است...» [ابوداوود و ترمذی].
153- کسی که دینِ الله را یاری نمی‌دهد نباید منتظر یاریِ الله باشد:
﴿...إِن تَنصُرُواْ ٱللَّهَ یَنصُرۡکُمۡ...﴾ [محمد: 7].
«...اگر الله را یاری دهید شما را یاری می‌کند...».
154- در مورد فضیلت ماه رجب هیچ حدیثی از پیامبر ص به ثبوت نرسیده، بنابراین مخصوص گرداندن آن به عبادت خاصی مانند نماز یا روزه مشروع نیست، اما رجب از ماه‌های حرام است و گناه در آن بزرگتر است:
﴿...فَلَا تَظۡلِمُواْ فِیهِنَّ أَنفُسَکُمۡۚ...﴾ [التوبة: 36].
«...پس در این [ماه‌ها] به خود ستم نورزید...».
155- کسی که تنها یک روز در سال به یاد مادرش می‌افتد حق او را نشناخته، و برای کسی که هر روز به مادرش نیکی می‌کند و پیوند خود را با او حفظ می‌کند یا به او هدیه می‌دهد، روز مادر معنی ندارد. روز مادر مخصوص کسانی است که حق مادر را به جا نمی‌آورند.
146- توصیف احکام الهی به «قدیمی بودن» و «عدم سازگاری با زمانه» همان حجتی است که اهل جاهلیت در برابر پیامبران به زبان می‌آوردند:
﴿...حَتَّىٰٓ إِذَا جَآءُوکَ یُجَٰدِلُونَکَ یَقُولُ ٱلَّذِینَ کَفَرُوٓاْ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّآ أَسَٰطِیرُ ٱلۡأَوَّلِینَ﴾ [الأنعام: 25].
«...تا آنجا که وقتی نزد تو می‌آیند و با تو جدال می‌کنند، کافران می‌گویند این [قرآن] چیزی نیست جز افسانه‌های پیشینیان».
147- اخلاق باعث بزرگ شدن اعمال می‌شود، هر چند کم باشد، و سوء اخلاق باعث فساد اعمال نیک می‌شود حتی اگر بزرگ باشد. در حدیث آمده که: «اخلاقِ بد عمل را فاسد می‌کند چنانکه سرکه باعث فساد عسل می‌شود» [صحیح الجامع].
148- آزادیِ لجام گسیخته پیشرفتِ به‌سوی انسانیت نیست بلکه عقب‌گردی است به‌سوی حیوانیت، چرا که اعمال انسانی به سبب «خودداری» ستایش می‌شود نه با بی‌قیدی؛ و بی‌بند و باری و لجام گسیختگی نیازی به عقل ندارد، بلکه نیازمند تعطیل عقل و خرد است.
149- کسی که از درد و رنج امت به درد نیاید از این امت نیست. زخم‌های امت آزمایشی است برای اعضای آن، و هر چه یک عضو به سبب زخم آن کم‌تر درد بکشد از آن دورتر است. در حدیث آمده که: «مومنان مانند یک بدن هستند که اگر عضوی از اعضای آن به درد آید بقیهٔ بدن نیز همدیگر را به مشارکت در آن [درد و رنج] فرا می‌خوانند».
150- اینطور نیست که هر کس با زبان راست گوید در قلب خود نیز صادق باشد. «آزمایش» باعث می‌شود کسانی که تنها با عاطفه و احساسات سخن می‌گویند از کسانی که از روی عقیده سخن می‌گویند متمایز شوند:
﴿وَلَنَبۡلُوَنَّکُمۡ حَتَّىٰ نَعۡلَمَ ٱلۡمُجَٰهِدِینَ مِنکُمۡ وَٱلصَّٰبِرِینَ وَنَبۡلُوَاْ أَخۡبَارَکُمۡ٣١﴾ [محمد: 31].
«و بی‌شک شما را مورد آزمایش قرار خواهیم داد تا آنکه مجاهدان و صابران شما را بشناسیم و اخبار شما را بیازماییم».
141- خداوند برای مومن شر مقدر نمی‌کند. اگر او را از خیری محروم کند یا شری ظاهری نصیبش سازد همین نیز در پایان به خیر منتهی می‌شود. اما ممکن است انسان نسبت به پروردگار خود گمان بد کند و همین باعث شود فرجام نیک را از دست بدهد.
142- خداوندا ما را به خودمان وامگذار که ناتوان گردیم، و به مردم مسپار که ضایع شویم.
143- اگر نفس انسان اسیر مدح و ستایش شد ترک اشتباهات برایش سخت می‌شود، زیرا نمی‌خواهد ستایشگران را از دست بدهد.
۱۴۴- انسان در مورد انتخاب بهترین پزشک برای بدن خود احتیاط به خرج می‌دهد، اما در مورد انتخاب سخنان علما برای دین خود سهل‌انگاری می‌کند. پی گرفتن رخصت‌های پزشکان باعث فساد بدن می‌شود و پی گرفتن رخصت‌های علما نیز منجر به فساد دین می‌شود.
145- نخستین چیز حکومت‌ها که سرنگون می‌شود، هیبت آن است.
136- رحمت الله گسترده‌تر از همهٔ گناهان است، ولی محروم کسی است که منتظر اسباب رحمت است، اما خود بر اسباب عذاب پافشاری می‌کند:
﴿وَرَحۡمَتِی وَسِعَتۡ کُلَّ شَیۡءٖۚ فَسَأَکۡتُبُهَا لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ...﴾ [الأعراف: 156].
«...و رحمتم همه چیز را فرا گرفته؛ به زودی آن را برای کسانی مقرر می‌دارم که تقوا پیشه ساخته‌اند...».
137- منکرات به تدریج تغییر شکل می‌دهند، در آغاز به صورت گناه آغاز می‌شوند، سپس تبدیل به سنت می‌شوند و سپس تبدیل به دین می‌شوند؛ برای همین پیش از آنکه منکری تبدیل به دین و آیین شود باید آن را انکار نمود:
﴿...وَإِذَا فَعَلُواْ فَٰحِشَةٗ قَالُواْ وَجَدۡنَا عَلَیۡهَآ ءَابَآءَنَا وَٱللَّهُ أَمَرَنَا بِهَاۗ...﴾ [الأعراف: 28].
«...و چون کار زشتی انجام دهند می‌گویند پدران خود را بر آن یافته‌ایم و الله ما را به آن دستور داده است...».
138- هر که در راه حق پایدار بماند و در همان حال بمیرد، خداوند پاداش هدفش را به او می‌دهد، حتی اگر به آن دست نیابد:
﴿وَمَن یَخۡرُجۡ مِنۢ بَیۡتِهِۦ مُهَاجِرًا إِلَى ٱللَّهِ وَرَسُولِهِۦ ثُمَّ یُدۡرِکۡهُ ٱلۡمَوۡتُ فَقَدۡ وَقَعَ أَجۡرُهُۥ عَلَى ٱللَّهِۗ﴾ [النساء: 100].
«...و هر که از خانه‌اش [به قصد] مهاجرت به‌سوی الله و پیامبرش بیرون رود سپس مرگ او را دریابد، بی‌شک اجرش بر عهدهٔ الله است...».
139- قَسوت قلب و کَثرَت ذکر در وجود یک نفر یکجا نمی‌شود:
﴿...فَوَیۡلٞ لِّلۡقَٰسِیَةِ قُلُوبُهُم مِّن ذِکۡرِ ٱللَّهِۚ...﴾ [الزمر: 22].
«...پس وای بر کسانی که از سخت‌دلی یاد الله نمی‌کنند...».
﴿...ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمۡ وَقُلُوبُهُمۡ إِلَىٰ ذِکۡرِ ٱللَّهِۚ...﴾ [الزمر: 23].
«...سپس پوست‌ها و دل‌هایشان به یاد الله نرم می‌شود...».
140- اگر بر امتی بلایی بزرگ نازل شود به سبب ستمی بزرگ است که زمانی طولانی بر آن گذشته اما [توسط مردم] برداشته نشده و در نتیجه مستحق عذاب شده‌اند.
﴿وَکَأَیِّن مِّن قَرۡیَةٍ أَمۡلَیۡتُ لَهَا وَهِیَ ظَالِمَةٞ ثُمَّ أَخَذۡتُهَا وَإِلَیَّ ٱلۡمَصِیرُ٤٨﴾ [الحج: 48].
«و چه بسا شهری که به آن مهلت دادم در حالی که [مردم آن] ستمگر بود[ند] سپس [گریبان] آن را [به عذاب] گرفتم، و فرجام به‌سوی من است».
131- ممکن است خداوند دنیا را به کسی بدهد که او را دوست ندارد، و ممکن است دنیا را از کسی که دوستش می‌دارد باز بدارد، چرا که دنیا اگر باعث نزدیکی به الله شود نعمت است و اگر باعث دوری از او شود استدراج و نقمت است.
۱۳۲- خطرناک‌ترین دشمنانِ امت منافقان آن هستند، زیرا شناختِ آنان ممکن است بر عالِم پنهان بماند چه رسد به جاهل. خداوند خطاب به پیامبرش ص میفرماید:
﴿...هُمُ ٱلۡعَدُوُّ فَٱحۡذَرۡهُمۡۚ قَٰتَلَهُمُ ٱللَّهُۖ أَنَّىٰ یُؤۡفَکُونَ﴾ [المنافقون: 4].
«... آنان دشمنانند؛ از آنها بپرهیز. الله آنان را بکشد! تا کجا [از حق] منحرف شده‌اند».
133- دعا برای نوه‌ها همراه دعا برای فرزندان مستحب است، حتی پیش از آنکه وجود داشته باشند. مادر مریم در دعای خود گفت:
﴿...وَإِنِّی سَمَّیۡتُهَا مَرۡیَمَ وَإِنِّیٓ أُعِیذُهَا بِکَ وَذُرِّیَّتَهَا مِنَ ٱلشَّیۡطَٰنِ ٱلرَّجِیمِ﴾ [آل عمران: 36].
«... و من او را مریم نام نهاده‌ام و من او و ذریه‌اش را از شیطانِ رانده شده به تو پناه می‌دهم».
134- عبرت نمی‌گیرند، زیرا الله را نمی‌شناسند! چگونه ممکن است خشیت و ترس کسی را در دل داشته باشند که او را نمی‌شناسند؟
﴿إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَعِبۡرَةٗ لِّمَن یَخۡشَىٰٓ٢٦﴾ [النازعات: 26].
«در حقیقت [در این نشانه‌ها] برای کسی که [از الله] بترسد عبرتی است».
135- هر که می‌خواهد زیر پوشش و ستر خداوند باقی بماند، پوشش دیگران را کنار نزد [و دیگران را رسوا نکند]. رسول الله ص میفرماید: «هر که مسلمانی را بپوشاند، الله در دنیا و آخرت او را پوشیده خواهد داشت» [ابن ماجه].