| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | |||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
جان دیون پورت می‌نویسد: «وقتی که پیغمبر در مکه و مدینه حکومتی تأسیس کرد، می‌کوشید که انقلاب را به مردم و اُمرای کشورهای مجاور صادر کند، ولی سفیری([1]) که نزد فرمانروای بوسا([2]) نزدیک دمشق فرستاد، به امر شرحبیل([3]) – امیر مسیحی عرب‌نژاد که منسوب به «هراکلیوس»([4]) پادشاه یونانی بود – دستگیر و کشته شد. این صدمه مهم نبود؛ ولی تعرض و اهانتی بزرگ بود، بلافاصله پس از وقوع این حادثه، سه هزار نفر تجهیز شدند و پیغمبر تشویق و ترغیب‌شان کرد که در راه خدای بزرگ، از خود غیرت و شجاعت نشان دهند و در نظرشان و صحنه‌هایی درخشان از بهشت موعود و نعمت‌های این جهان مجسم کرده که چه کشته شوند و چه پیروز شوند، در هرحال نصیب‌شان خواهد شد و در عین حال به آنان تذکر داد و اخطار کرد که غنایم خودشان را نه از اشک رخسار مردمِ بی‌گناه، بلکه از ذخایر و خزاین عمومی کشورهای مفتوح بگیرند و در همین خصوص گفت: برای جبران صدماتی که بر من وارد ساخته‌اند، متعرض عُبّاد([5]) و زُهّادی([6]) که در صومعه‌ها خلوت گزیده‌اند، نشوید؛ ضعف و ناتوانی جنس لطیف و کودکانی را که در آغوش گرفته‌اند، از نظر دور نداشته باشید و رعایت کنید و به پیرمردانی که در مجرای سیر طبیعت، از این جهان ناپایدار به عالم دیگر رهسپارند، ترحم کنید! از تخریب سکونت‌گاه‌ها و منازل و ضایع‌کردن ارزاق و خواروبار مردم خودداری کنید. درخت‌های بارور را محترم بشمارید و به نخل‌ها صدمه نرسانید، زیرا سایه و سبزی این درخت‌ها برای سوریه خیلی مفید و مفرح است!»([7])
[1]- حارث بن عمرو ازدی.
[2]- بصری شهری در خطه حوران سوریه در نود هزار گزی جنوب شرقی دمشق.
[3]- شرحبیل بن عمرو غسانی.
[4]- هراکلیوس Heraclhus امپراتور معروف روم شرقی که دوران حکومتش از 610 تا 641 بود.
[5]- عُباد: جمع عابد، به معنی عبادت‌کنندگان.
[6]- زُهاد: پرهیزگاران و این جمع زاهد است.
[7]- عذر تقصیر به پیشگاه محمد و قرآن؛ 57- 58.
ماکس منی خاورشناس و محقق معروف می‌گوید: «محمد درست‌کارترین و عالی‌ترین و راست‌گوترینِ مردان بود»([1]).
جرجیس سیل (1697-1736م) نویسنده‌ی انگلیسی می‌گوید: «محمد بهترین و نیکوترین اخلاق را داشت و کاملاً برعکس آن بود که دشمنانش معرفی‌اش می‌کنند؛ او منزه از هر بدی و پلیدی بود و کسی بود که برای اصلاح اخلاق بشر به پا خاست »([1]).
حنا خیرالله می‌نویسد: «[محمد] با مسیحیان خوش‌رفتار و عادل و مهربان و منصف بود و به یاران خود سفارش می‌کرد که با آنان مدارا کنند و بهترین رفتار را با ایشان داشته باشند و آنان را مجبور به ترک دین نکرده و در اقامه‌ی شعایر دینی، کاملاً آنان را آزادشان بگذارند و معابد و دیرهای‌شان از هر تعدی و دست‌اندازی، مصون و در اختیار اهل کتاب – که نسبت به مؤمنان مودت دارند – باقی بماند. آیا برای پیامبر عرب همین عظمت بس نیست که خود و جانشینانش([1]) از روی کردار، نه گفتار، طرفدار عدل و برادری و آزادی و برابری بوده و گفتار و کردارش متکی بر این قوانین و تعالیم متعالی و جاوید بوده است؟!»([2])
دکتر گوستاولوبون می‌گوید: «اطاعتی که محمد از یاران و پیروان خود دید، برای هیچ فاتح و پادشاه و فرماندهی میسر نشد. او اخلاقی متعالی و حکمتی بی‌همچون و دلی سرشار از مهر و رحمت داشت»([1]).